10x Waarom ik stiekem wel een Elftal wil
Het is klaar. Afgelopen. Tenminste. Ja. Daar gaan we wel vanuit. Ik zal nooit meer zwanger worden. Nooit meer kunnen genieten van dat leven in mijn buik. Ergens ben ik er wel blij mee, want die strijd tegen de zwangerschapskilo’s naderhand, om die nou elke keer weer te voeren. Best pittig! Bovendien, best een aanslag op je lichaam. Zo’n zwangerschap.
Toch. De melancholie overheerst, want. Ooooh. Dat. Zwanger. Zijn! Die zwangerschap, wat een bijzondere periode. Mijn eierstokken begonnen serieus al weer te rammelen, toen de kleine man er nog maar net uit was. Ik miste hem. Dichtbij mij. Dan maken de kilo’s en de buik echt niet uit. De buik vond ik eigenlijk alleen maar heel bijzonder. Bij mijn dochter werd ik elke dag wakker met het gevoel: Er is iets leuks! Maar wat dan? Oh ja! Het zit in mijn buik! 😀
Met mijn mannetje die nu ruim 9 maanden is, ben ik inmiddels theoretisch gesproken helemaal ontzwangerd. Yes! Technisch gesproken zou ik dus weer mogen. Zullen we dan maar toch…?!
10x Waarom ik stiekem wel een Elftal wil
1. Het oefenen voor het zwanger worden. Dan moet je. Dan wil je. Geen excuses meer. Niet: ik ben moe of ik heb hoofdpijn. Of ik ben te druk. Ook al is het wel zo. Een mooie stok achter de deur dus 😉
> Lees ook: 10 redenen om vanavond eens JA te zeggen tegen seks.
2. De zwangerschapstest. Dat moment dat je nooit weer vergeet. Bij mijn dochter deed ik de zwangerschapstest op Oudejaarsdag 2011. Mijn man zei al: Doe dat nu niet, want dan mag je nog aan de bubbels. Maar ik kon niet wachten. Die bubbels konden me gestolen worden. Dat gevoel. Dat heimelijk weten, het van de daken willen schreeuwen, wat ik dan ook deed tegen familie en vrienden. Het stiekem voelen kriebelen in mijn buik. Het besef: Het is echt waar! Ik ben zwanger!
3. De mijlpalen. De eerste echo. Dat hartje te zien kloppen, want ook dat. Als je twee miskramen hebt gehad… Dan zit je toch anders in je zwangerschap dan dat je er voor een eerste keer onbevangen in stapt. Dus. Ja. Ook de onzekerheid, maar toch vooral de blijdschap als er weer een mijlpaal behaald was.
4. Mijn mooie vooruitstekende buik, maar vooral het leven in mijn buik! Dat is denk ik wel het mooiste. Het meest bijzondere. Wat heb ik daarvan genoten. Bij allebei. Dat mijn buik soms helemaal scheef stond. Een kontje hier, ellebogen daar, een voetje hier, een hoofdje daar (mijn zoontje lag in stuit)… Dus. Ja. En dan het communiceren met die kleintjes in de buik. Ik mocht ze graag een beetje plagen. Hier een beetje duwen. Daar. Dan wachten tot er terug getikt werd. Vooral mijn zoontje reageerde meestal direct. Zo fijn. Mijn dochter niet, maar die is nog steeds een beetje Oost-Indisch doof. Dat was ze dus in de buik ook al 😉
5. Het ongegeneerd kunnen genieten van lekkernijen, want ja… Duhu. Ik was toch zwanger. De dikke buik zat er toch wel. Eindelijk hoefde ik hem niet in te houden. Uiteraard, ik overdreef het ook niet, maar eerlijk is eerlijk bij mijn dochter heb ik meer gesnoept dan me lief is. Dat merkte ik ook aan de kilo’s. Bij haar zo ongeveer 20 kilo aangekomen. Bij mijn zoontje uiteindelijk toch een stuk minder: 14 kilo in totaal. Komt dan ook weer doordat je toch een stuk minder tijd hebt voor snoepen, slapen, snoepen als je nog een peuter hebt rondlopen.
6. Mijn HAAR! Oh wat was het dik en glanzend. Wat een krullen. Het sprong alle kanten op. Dat dan weer wel, maar ik was er wel blij mee. Nadeeltje alleen dat het binnen een paar maanden na de bevalling al weer met handjes vol uit mijn hoofd kwam zetten. Thank you very much.
7. De geboorte. Ja. Zelfs die van mijn dochter. Hoewel dat een beetje een horror-bevalling was. 19 uur buik- en rugweeën, weeënopwekkers, 5 uur persdrang, 6 cm ontsluiting, spoedkeizersnede, etc. Nouja. You get the picture. Mijn zoontje lag in stuit. Dubbel zoveel reden om dus voor de geplande keizersnede te kiezen. Het moment dat hij boven het gordijntje hing, met in zijn handje gewoon een operatiedoek. Zo meegetrokken van mijn buik. Oh, wat bijzonder. Bij hem huilde ik van ontroering. Bij mijn dochter ook. Bij haar was het ook al van de opluchting toen ik op de tafel lag en de pijn was verdwenen. Die pijn. Het idee dat je dood gaat. Kijk. Dat hoef ik niet zo nodig herbeleven, maar dat moment. Het geboortemoment. Dat dan weer wel.
8. De kraamtijd. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een fijne kraamtijd had. Ik had dan ook een hele fijne kraamverzorger, maar toch. Mooie was dat ik bij dochterlief gewoon ook recht had op 10 dagen. Het maximale was het volgens mij. Zowat twee weken kraamzorg gekregen. HEERLIJK. Elke ochtend dat broodje op bed, de kop koffie, het leuke kletspraatje… Genieten! Dan ook de kraamvisite. De leuke cadeautjes. De beschuit met muisjes. Het gevoel te hebben dat de wereld even stil staat en om jou en de kleine draait.
9. Twee maanden met schoonpapa en schoonmama. Ja. Echt. Die staat er ook in, want oh wat een bijzondere en lieve schoonouders heb ik! Ze kwamen over uit Turkije en verbleven twee maanden bij ons in huis. Wat werden we goed verzorgd. Elke dag een heerlijke, warme maaltijd op tafel. De Turkse keuken is zooooo zalig! Wasjes die weg werden gewerkt, alles gestreken, alles gezogen, gedweild, etc. En dan heb ik het nog niet eens over de gezelligheid. Moet gezegd worden: ik had het al getroffen met twee hele lieve eigen ouders! Dat ik dan ook nog zulke schoonouders erbij heb gekregen, wat een zegen! En alle vier zijn ze top opa’s en oma’s die niets liever willen dan babysitten. Alleen jammer dat alle opa’s en oma’s dus zo ver weg wonen. De andere opa en oma wonen in Mussel (of all places). Das bijna net zo ver als Turkije. Drie uur met het vliegtuig of met de auto. Maakt het uit? 😉
10. De baby zelf natuurlijk. Eigenlijk moet die op nummer 1, want och. Zo’n klein hummeltje. Zo’n klein humpiedumpie. Schattepetatje. Die geur. De haartjes. Het huidje. Wat is het toch genieten. Om op te vreten. Tegelijkertijd beangstigend, want wat zijn ze klein! Doe ik het wel goed? Bij de eerste hebben we serieus (HEEL EVEN) gewacht met de poepluier, totdat mijn zus en grote voorbeeld was gearriveerd voor de kraamvisite. Die heeft het toen even nog een keer voor gedaan. Oooh. Zo doe je dat. Zo onzeker als we waren, maar ook zoals we konden genieten, als ze ook bij ons (op ons) lag te slapen en wij lekker een dutje meededen. Die tijd komt nooit weer terug. Groot worden ze allemaal, ze zijn maar heel even zo klein.
Snik.
Ok. Twee dus. Het ligt niet vast in steen, pin me er niet op vast, maar toch. Voorlopig weten we toch vrij zeker: Daar laten we het bij. Je hebt toch niet voor niets twee handen. Met twee kinderen zijn je handen dan toch aardig gevuld 😉 Dan mag drie nog honderd keer het nieuwe twee zijn. Voor ons gaat die vlieger niet op. Ik vind twee een mooi even aantal en bovendien een zegen. Mijn man ook. Dus. En wie weet. Mocht het nou toch zo zijn dat, p’er ongeluk’. Dan is het meer dan welkom. Als je er voor twee kunt zorgen, lukt dat ook heus voor drie! Toch?!! 😉