12x Waarom een man beter niet fulltime vader kan worden
Voor ik kinderen kreeg was ik ervan overtuigd dat de vader ook prima voor 50% of zelfs 100% de opvoeding op zich zou kunnen nemen. Weg met de standaard rolverdeling. Ik zou wel achter die wagen gaan lopen en de luiers verschonen. Nu enige jaren verder kom ik er toch achter dat het niet zo simpel is als het lijkt en er toch grote verschillen zijn tussen papa en mama.
12x Waarom een man beter niet fulltime vader kan worden:
- Reden 1 is dat we van alles vergeten.
Het lukt net aan om de spullen die we voor onszelf nodig hebben niet te vergeten, maar voor de kinderen is het nog veel erger. Zo vergeet ik structureel de vitamine D te geven. En dat is opmerkelijk want daar speelt ze mee tijdens het verschonen. Ook vergeet ik de knuffel mee te nemen die ze nodig heeft om te slapen. Ik neem wel schoonmaak doekjes mee maar geen luiers of ik vergeet gewoon de hele luiertas. De dag dat ik de kleine zelf vergeet kan nooit ver weg zijn…
- Mama troost veel beter.
30 minuten lang worstelen en stoeien op de bank, maar zodra het fout gaat rennen ze naar mama toe om getroost te worden.
- We zijn te lomp.
Waar moeders deuren openen in super slomo, duwen wij met volle gewicht tegen de deur. Ik voelde wel weerstand, maar omdat die kleine een meter verderop ligt te ‘relaxen’ komt het niet in me op dat ze er misschien achter stond.
- Achteraf is mooi wonen.
Waar moeders zegt: ”Niet aanraken, dat is heet”, zegt vaders: ”Ja moet je het maar niet aanraken, dat is heet”.
- We denken niet na over kleding.
Als ik geen koude handen heb, heeft zij het ook niet. Dat ik op een te kleine fiets de Mont Ventoux op fiets en zij de wind opvangt terwijl ze stil zit, komt pas in me op als ik haar eraf til.
- Selectief doof.
Waar moeders als een soort vleermuis de lokroep van haar kinderen kan lokaliseren in een massa van 300 gillende kinderen. Hoort papa een monotone ruis die hij uitzet om even rustig in de ruimte te kunnen staren.
- Liever klussen in het huis.
Natuurlijk hikken we al maanden tegen het repareren van die ene stoel aan, of het in elkaar zetten van Ikea troep waar we het nut niet van in zien. Maar als die kleine dan voorbij rent, met een luier zo vol dat hij tussen haar knieën hangt, is dat net het duwtje wat we nodig hadden om eens te beginnen met klussen.
- We geven slecht advies.
Kijk, zo maak je een vuist en daar moet je hem slaan.
- Wij hebben geen onbaatzuchtige drang om het welzijn van ons kind altijd boven ons belang te plaatsen. Waar moeders prima 2 maaltijden kan overslaan om te VOORKOMEN dat de kleine trek begint te krijgen denkt de vader: ”Zo, eerst even een boterhammetje voor ik de kleine eten geef. Ik krijg een beetje trek”.
- Geen oneindige bewondering.
Waar een moeder zelfs na de 30e poging tot springen nog zegt: ”Goed hoor, knap hoor” denkt papa na de 2e keer: ”Ja, je kan wel heel snel gaan staan, maar je komt nog steeds niet van de grond”.
- De helft van de blauwe plekken zijn indirect of zelfs direct gevolg van papa.
Zo is het prachtig om die kleine op een stuk karton door de kamer heen te trekken. Tot de bocht te scherp is en we de ogen van de moeder in ons rug voelen branden als het snot en tranen van die kleine over onze schouder heen sijpelt.
- Boeren, vloeken en scheten laten is onze o-zo-nodige uitlaatklep. Als iemand ons vraag waar ze het vandaan hebben geven we de school de schuld. Heb jij een jongen op te voeden? Dan is dit ook een handige checklist!
- We zijn zelf nog kinderen.
Spelen computerspelletjes, spelen vals met mens-erger-je-niet en willen als eerste met het nieuwe speelgoed spelen. Geloof je me niet? Bekijk onderstaande filmpje!
> Lees ook: Betekent vaderschap het einde van je carrière?