Wat hormonen in de zwangerschap met je doen
Denise Meijer
Soms kijk ik met een weemoedig gevoel terug op mijn zwangerschappen. De eerste kennismaking met je kindje door middel van echo´s, de eerste keer dat je hoort wel geslacht je kindje heeft, de eerste schopjes en hikjes. Het was met recht een wonder te noemen wat er in mijn buik afspeelde.
Hormonen in de zwangerschap
Wat er in mijn buik speelde was inderdaad een wonder en dit is ook tot waar mijn weemoedige gevoel zich beperkt, want alles wat zich erbuiten afspeelde was een tikkeltje minder fraai. Nu kennen jullie natuurlijk de welbekende kwaaltjes wel. Winderigheid, opgezwollen enkels, misselijkheid en meer acne als de gemiddelde puber. Dit allemaal veroorzaakt door de hormonen die er voor zorgen dat je zwanger bent en dit de eerstkomende negen maanden blijft. Maar deze hormonen zorgde voor meer dan alleen de ´welbekende´ kwaaltjes en ongemakken. Deze hadden meerdere keerzijdes waar moeders onder elkaar een pact over hebben afgesloten. Dit zou nooit de buitenwereld mogen bereiken. Mocht dit wel het geval zijn dan zouden plotseling een hoop mannen de handdoek bij voorbaad al in de ring gooien.
Lees ook: 8x de overblijfsels van mijn zwangerschappen
O, die hormonen
Deze hormonen zorgden er namelijk ook voor dat ik bijvoorbeeld de eerste maanden het libido had van een vrieskist. Dit was heel normaal het eerste trimester, liet ik mijzelf vertellen door mijn trouwste raadgever Google. Google vertelde mij echter ook dat dit na het eerste trimester wel eens een ommezwaai kon maken van minstens 180 graden. Dat leek mij eigenlijk wel prima. Ik zag het namelijk ook weer niet zitten om negen maanden Koos Libido-loos te heten.
Lees ook: Dossier anticonceptie zonder hormonen
Zo gezegd zo gedaan. Mijn hormonen volgde de trimester kalender prima. Van ijs- naar fokkonijn. Nu is dat natuurlijk prima, maar een fokkonijn met het postuur van een walrus is minder handig. Het liefst had ik de Kamasutra van voor naar achteren afgewerkt, maar dit liet mijn (inmiddels in beslag genomen) lichaam niet toe. Nature’s ultimate mindfuck noem ik dat. En dan de stemmingswisselingen. Het ene moment was ik namelijk in staat mijn man alle hoeken van de kamer te laten zien met mijn nieuwe sumoworstelaarslichaam en het andere moment was ik in tranen bij het zien van een Page-commercial (die puppy is ook zo schattig). Doodsangsten stond mijn man uit op het moment dat ik voor hem stond, briesend als een woeste stier met morbide obesitas om vervolgens in mijn (inmiddels veel te kleine) babydoll te vragen of bij me nog wel sexy vond. Hij stond dan ook als een in het nauw gedreven kuikentje in de hoek van de kamer, niet wetende wat hij moest zeggen of doen om te zorgen dat mijn toestand ‘’stabiel’’ zou blijven. Om te overleven weliswaar.
Lees ook: De ‘romantiek’ van een kraamweek
Wonderlijk
Maar zoals de hormonen komen, gaan ze natuurlijk ook weer en dit komt samen met een mooi cadeautje wat een nieuw leven mag heten. Dit nieuwe leven zorgt er ook voor dat ik nog steeds met een weemoedig gevoel terug kan kijken op het ‘wonder’ wat zwanger zijn heet. Maar of mijn man dit kan? Daar ben ik niet zo zeker van..