Nu bijna 2 jaar geleden was ik het zat. Ik ben altijd te zwaar geweest en sinds mijn pubertijd was ik flink uitgedijd. Inmiddels woog ik meer dan 100 kilo en was gewoon veel te zwaar. Ik was doodsbang dat ik mijn dochter niet kon zien opgroeien. Daar was ik eigenlijk van overtuigd, diabetes, hartproblemen en andere lichamelijke problemen lagen op de loer. Ik ging praten bij de huisarts en zij vroeg mij of ik wel eens een gastric bypass overwogen had. Ik had heus wel eens gehoord van een maagverkleining maar dat was toch niets voor mij. Nu ben ik moeder met een gastric bypass. In dit blog lees je mijn ervaring.

Vooroordelen

Ik had altijd behoorlijke vooroordelen over mensen die zo’n operatie ondergingen. Kon ik wel moeder met een gastric bypass zijn? Zou het echt voordelen hebben? Dan deed je het toch niet echt zelf en je was wel gek om te gaan snijden in een gezond lichaam. De huisarts vroeg me of ik niet te hard was voor mezelf. Een operatie betekende alleen maar een hulpmiddel, daarmee was ik er nog niet en daarnaast had ik het al zoveel jaar ‘zelf’ geprobeerd maar dat was me niet gelukt. Een beetje hulp kon misschien geen kwaad.

Traject: moeder met een gastric bypass

Ik besloot me aan te melden voor het voortraject en te kijken hoe ver ik zou komen en of dit echt was wat ik wilde. Bij elke stap kon ik toch nog terug, tot aan de operatie tafel aan toe. Ik kreeg een intakegesprek in het ziekenhuis met een verpleegkundige. Zij vond mij een geschikte kandidaat. Daarna moest ik naar de internist, een voorlichtingsavond en een voorlichting van de diëtist. Ik mocht me melden bij de psycholoog om te kijken of ik het traject aan zou kunnen en tot slot moest ik bij de chirurg langs. Allemaal vonden ze mij een geschikte kandidaat en inmiddels was ik er zelf ook van overtuigd dat dit mijn beste kans was. Ook ben ik goed ingelicht over zwanger zijn met een gastric bypass.

Lotgenoten

Tijdens het traject leerde ik veel mensen kennen die ook deze operatie hebben ondergaan. Het is gek om te zien hoe verschillend veel mensen in zo’n operatie staan. Zo waren er mensen die vroegen of je in de vloeibare periode, net na de operatie, wel gemalen kroketten kon eten en er waren mensen die heel streng werden voor zichzelf. Zo leerde ik een vrouw kennen die na de operatie gekozen had geen suiker meer te eten. Gewoon omdat suiker niets toevoegt in je voedingspatroon en zodat ze niet meer in de verleiding zou komen om teveel te eten. Ik vond dat heel knap en voor mij was zij een voorbeeld. Dat zou ik ook willen kunnen. Ook leerde ik een moeder met een gastric bypass kennen en aan haar ervaring had ik veel.

D-day

Op 10 december zou ik aan de beurt zijn voor de operatie. Alles was geregeld, de opvang van mijn driejarige dochter voor 2 weken zodat ik niet zelf voor haar hoefde te zorgen. Toen kwam er een telefoontje. De operatie werd drie dagen uitgesteld in verband met een spoedgeval. Ik kon wel huilen, en dat deed ik ook, nu moest ik weer alles gaan regelen. Uiteindelijk viel dat reuze mee en was het snel weer geregeld. Ik moest me melden om 7 uur en was bijna direct aan de beurt. Doodsbang dat ik niet meer wakker zou worden, ging ik heel onrustig de operatiekamer in. Ik was blij toen ik weer bijkwam maar had ook onwijze pijn. Mijn man en dochter zijn langs geweest, maar ik was weinig aanspreekbaar. Wel was ik blij mijn dochter even te zien.

Herstel

Ik moest twee dagen blijven in het ziekenhuis en mocht niet eten of drinken om mijn maag te laten herstellen. Dat was zeker de tweede dag erg zwaar. Ik voelde me slap, sliep slecht en miste mijn dochter. Ik was dan ook blij dat ik lekker naar huis mocht om te herstellen daar. Thuisgekomen merkte ik langere tijd dat ik snel moe was en niet veel kon. Het eten moest ik langzaam opbouwen en de eerste twee weken mocht ik alleen gepureerd eten eten. Dat viel me zwaar, het was immers Kerst en dat had ik altijd geassocieerd met eten.

Psychisch

Lichamelijk ging het best goed. Ik moest opletten wat ik wel en niet kon eten en hoeveel en ik at ook geen suiker meer. Maar daarin vond ik best mijn weg. Psychisch vond ik het zwaarder. Eten is een heel sociaal ding en als je daar niet meer aan mee kan doen merk je dat in sociale contacten. Mensen die vonden dat ik echt wel een stukje taart kon eten voor 1 keer. Dat deed ik dus niet, want ik wilde geen suiker eten en vond dat niet nodig. Ook mensen die speciaal voor mij iets haalde, wat ik dan toch ook niet kon eten.

Ik voelde me enorm schuldig dat ze speciaal iets haalden en ik het niet at. Ook leerde ik dat ik voorbereid op pad moest gaan. Als je geen suiker eet kun je niet zomaar onderweg even iets halen en eten. Dat is mij eigenlijk nog het meest zwaar gevallen in het hele proces. Plus het feit dat ik gewend was gewoon veel te eten. Als ik iets heel lekker vond, dan moest ik er veel van eten. Dat kan ik niet meer en dat voelde zeker in het begin ontzettend onbevredigend.

Spijt?

Toch heb ik geen moment spijt van mijn keuze gehad. Ruim een jaar later was ik inmiddels 60 kilo lichter en ik word anders bekeken door de wereld en ik bekijk de wereld heel anders. Ik merk gewoon dat er nog veel vooroordelen zijn over dikke mensen. Ik ben niet dom, maar werd toch soms voor minder aangezien. Dat resulteerde in een lager zelfbeeld. Nu merk ik nog steeds dat ik moet wennen dat ik ben net als anderen en niet meer wordt gezien als die dikkerd. Ook kan ik prima een moeder met een gastric bypass zijn. Het is voor mijn kinderen ook heel fijn; ik kan weer heel veel dingen.

Daarnaast heeft de hele operatie mij onwijze gezondheidswinst opgeleverd. Ik eet geen suiker meer en eet daardoor zoveel gezonder. Ik ben mij gaan verdiepen in voeding en weet heel goed wat wel en niet goed voor mij is. Tot slot heb ik zoveel meer energie gekregen en is het stiekem wel leuk om gewoon overal kleding te kunnen kopen. Dat was voor mij zeker niet de hoofd reden, maar het is wel leuk. En het belangrijkste voor mij, ik ben een goed voorbeeld voor mijn dochter en mijn gewicht zal niet de reden zijn dat ik haar niet zie opgroeien. Ik heb echt een tweede kans gekregen en die met beide handen aangegrepen… zo voelt het voor mij.

Nu ben ik een moeder met een gastric bypass!