Over herinneringen, uitstellen en spijt
Het is tweede Pinksterdag, bijna 16.00 uur. Normaal gesproken lopen wij op deze dag altijd een rondje over de Pinkstermarkt in het dorp waar we zijn opgegroeid. Maar vandaag niet. Het is voor het eerst sinds jaren dat we beide vrij zijn op deze dag. Dus we hebben alle tijd om naar de markt te gaan, er hoeft niemand op tijd weer in de auto te zitten. Maar toch zijn we al de hele dag thuis.
Ik heb de bovenverdieping onder handen genomen terwijl de mannen in de achtertuin bezig waren met gras maaien en zandijsjes maken. Nu is mijn man druk aan het werk in de voortuin en ons kereltje ligt heerlijk te dromen, over ijsjes van zand. En ik zit hier, achter een scherm, te bedenken wat mijn eerste blog gaat worden. Ik heb wel 10 ideeën, maar er is er niet een waarmee ik zo kan beginnen met schrijven.
En terwijl ik even snel teruglees wat ik net getypt heb, begint het weer te knagen. Want hoewel het voor ieder ander gewoon een stukje tekst is, is het voor ons een stukje van een dag uit ons leven. En als ik dit over een paar maanden lees dan zal ik moeten glimlachen. En zal ik denken, o ja…!
Fotoboeken en herinneringen
Ik had zoveel voornemens toen hij werd geboren. Fotoboeken maken, dagboeken bijhouden. Maar er is zo goed als niks van terecht gekomen. En daar heb ik echt spijt van. Want je denkt wel dat je alles onthoudt, maar er is veel te veel om te onthouden. En je denkt wel dat je nog weet wat zijn eerste woordje was en wanneer hij begon met praten, maar ik moet eerlijk toegeven… ik weet het niet meer! Ik weet niet meer zeker of hij eerst mama of papa zei of eerst boe (boek). En bah zei hij ook al snel. Tegen zijn bal maar ook tegen een pan. Want hij was gek op pannen en wilde altijd kijken wat we aan het koken waren.
Voordat je het weet ben je het weer vergeten…
Natuurlijk, de echte hoogtepunten vergeet je niet. De eerste nacht doorslapen (dat is wel echt HET hoogtepunt toch?). Dat hij zelf ging zitten en echt kon kruipen. De eerste losse stapjes. In mijn geheugen gegrift. Maar al die kleine dingetjes… Mijn beste mede-mamavriendin is eind maart bevallen van haar tweede kindje. En wij bespreken alles. Er gaat geen dag voorbij of we sturen elkaar een berichtje, dat gaat de hele dag door. En nu zij alles weer opnieuw aan het beleven is, realiseer ik me pas echt hoeveel ik vergeten ben. Hoe waren de eerste nachten? Wanneer kreeg hij last van krampjes? Wanneer paste maat 56 niet meer? En luiers maat 1? Huilde hij veel of sliep hij alleen maar de eerste dagen? Wanneer lachte hij voor het eerst? Maar ook: hoe zag een dag eruit? Hoe laat was je wakker en hoe laat kwam je uit bed? Wat ging je dan doen? Wanneer gingen we voor het eerst met hem wandelen?
Lief dagboek
En ik heb al wel 100 keer op het punt gestaan met het beginnen in een dagboek. Toen hij één jaar werd. En toen hij begon met praten. Toen hij twee werd. Alleen een boekje met leuke uitspraken dan misschien? Niks. Helemaal niks is ervan gekomen. Ik heb duizenden foto’s die nog uitgezocht moeten worden. En ook een heleboel filmpjes. En die zijn me ook heel dierbaar. Maar het is toch anders dan wat je opschrijft. Misschien moet ik maar eens beginnen met de foto’s. Dan zal ik me vast weer een hoop herinneren en erbij kunnen schrijven. Maar weet je, er zijn nog zoveel andere dingen te doen. De bovenverdieping is nu wel klaar, maar beneden moet de boel ook nog gedaan. Het is ondertussen al bijna half vijf, dus ik moet zo ook met het eten beginnen. En onze kleine ijscoman ligt alweer bijna twee uur te dromen, die stilte kan ook niet lang meer duren.
Ramen zemen of foto’s plakken?
En dat is ook eigenlijk mijn probleem, sinds ik mama ben. Alles wat ook wel later kan dat blijf ik voor me uitschuiven. Want ik kan nog zoveel andere dingen doen. Zeker als hij slaapt en ik mijn handen even vrij heb. Dan heb ik echt wel wat beters te doen dan in een dagboek schrijven. En zo blijf ik het uitstellen. Tot vanavond. En vanavond weer tot zijn middagdutje van morgen. Nee, morgenmiddag kan ik de ramen wel even wassen. Morgenavond, op dinsdag is er toch niks leuks op de tv. Oh nee, we hadden een dvd van de bieb geleend. Woensdagavond na het werk dan misschien, als ik dan nog zin heb. En zo gaat het dus al meer dan twee jaar. Van uitstel….