Een brief aan mijn kind: loslaten is moeilijk
Denise Meijer
Mijn lieve (en bovenal kleine!) ‘kind’,
Het duurt nog maar even voordat jij jouw vierde verjaardag mag vieren. Vlak daarachteraan ga je naar de basisschool. Moeilijk, vooral voor mij, jouw moeder. Loslaten is moeilijk…
Jij, aan de andere kant, zal vooral genieten van alles wat je ziet, van wat je leert, van alles wat je gaat doen zonder dat ik naast je sta om je te behoeden voor mogelijk kwaad. Ik zal je minder gaan zien, je na school snel weer kwijt zijn aan je vriendjes en blij zijn als je tussen de middag thuis een boterhammetje wil komen eten, in plaats van bij dat gezellige klasgenootje.
Je zal snel gaan leren wat ‘rages’ zijn en woorden gaan gebruiken die ik niet begrijp. De kusjes die je normaal gesproken nog in overvloed geeft, zullen snel minder worden. Vooral omdat echte stoere jongens niet bij het afscheid om de nek van mama hangen. Ook al heb ik juist deze knuffels juist zo hard nodig.
Met een zwaar gevoel laat ik je langzaam maar zeker los. In de hoop dat je opgroeit tot een verstandige jongen, puber en man. Die echt wel begrijpt dat dingen zoals ‘kopschoppen’ en bontkraagjes note done zijn en ver uit de buurt blijft bij drugs en tabak. Al is de verleiding daar waar jij zal gaan. Ik denk aan hoe je ooit, op een dag, zal willen stappen en aan hoe ik zal liggen waken in mijn bed totdat je veilig thuis bent gekomen. Om je de volgende (mid)dag te berispen om de kater die je hebt, uiteraard.
Je hart zal gebroken worden, je vertrouwen beschaamd en je zal merken dat niet iedereen het beste met je voorheeft. Er komt, waarschijnlijk, zelfs een moment dat ik vervangen zal worden. Door iemand die je de dingen kan geven die je op dat moment nodig hebt. Een thuis, een ander soort onvoorwaardelijke liefde en misschien zelfs je eigen kinderen met andere namen dan; Windje, Osama, of iets soortgelijks wat ik niet schrijven of spellen kan.
Maar het is ook op dat punt, dat je me soms eraan moet herinneren dat je groot genoeg bent om je eigen keuzes te maken. Dat je mij zal leren om te vertrouwen op de opvoeding die ik jou heb gegeven. Je zal me niet vaak meer nodig hebben. In ieder geval niet voor knuffels, kusjes of een denkbeeldig wonderzalfje op een zere plek. Ik zal aan de zijlijn worden gezet en ik zal het er soms moeilijk mee hebben, al weet ik dat dit zo hoort.
Mijn liefste kind, het duurt nog maar even voordat je jouw vierde verjaardag mag vieren, maar voor nu… Ben je gelukkig nog heel even, ‘van mij’.