Kinderverjaardag? Please shoot me!
Iets waar ik absoluut tegenop kijk, als een soort vaccinatie die je moet halen voor een reis (niet prettig maar het moet), zijn kinderverjaardagen.
Verplichte kinderverjaardagen
Ik sprak laatst iemand die tegen me zei, toen ik een beetje mokkend vertelde over de kinderverjaardag waar ik heen moest dat weekend; “Wij gaan niet naar de verjaardagen van de kinderen van vrienden. Tuurlijk ga ik naar de feestjes van die vrienden zelf, maar niet van de kinderen. Als ik daar aan ga beginnen dan heb ik ieder weekend zo’n verplichting.”
En dat is precies waar ik een beetje bang voor ben, dat ik over een aantal jaar ieder weekend ergens kan komen opdraven met het hele gezin in mijn ‘spaarzame’ vrije uurtjes. Op dit moment heeft het grootste gedeelte van mijn vriendinnen geen kinderen, het is dus nog te overzien, maar ik merk dat ik nu al niet moet gaan toegeven aan die verjaardagen. Dan schep ik verwachtingen voor de toekomst.
Smoezen verzinnen
Vriendin A: “Leuk hè, volgende week viert Henkie zijn verjaardag!”
Ik: “Uhhhhhh (is er zo snel een smoes te verzinnen?), is dat nu alweer? Ik kan me vorig jaar nog zo goed herinneren.” (Lees; ik werd helemaal GEK!)
Vriendin A: “We vieren het van 10.00 tot 18.00, dus je kan de hele dag binnenlopen.”
Wat doe je jezelf aan als ouder? De hele dag visite over de vloer? Met een jarige die al veel te veel cadeautjes heeft gehad, moe is en geen zin meer heeft om beleefd te doen, dus mijn goed uitgezochte cadeautje direct in een hoek smijt en geen ‘dankjewel’ meer kan of wil zeggen. Met overal kindjes die stuiterend door de kamer rennen, springen, gillen, kruipen, huilen en zeuren vanwege het overschot aan suiker. Een vader en moeder die elkaar bijna in de haren vliegen vanwege alle drukte en stress, dus waar geen woord mee te wisselen valt. Echt eééééénig, ik kan niet wachten!
Ik: “Ohja……misschien rond de borrel?” (Hopelijk bedwelmt een wijntje de scherpe randjes)
Liever stofzuigen
Lieve mensen, het is waarschijnlijk wel duidelijk; ik kijk niet uit naar die kinderverjaardagen in het weekend. Tuurlijk heb ik er geen zin in. Er zijn veel leukere dingen die ik kan verzinnen om in mijn vrije tijd te doen. Stofzuigen bijvoorbeeld 😉 Ik kom graag een keer langs, vind jullie nog steeds hele leuke en lieve vrienden, ik hou zeker niet minder van jullie spruitjes, maar kinderverjaardagen laat ik zonder schuldgevoel aan me voorbijgaan.
Laten we elkaar als vrienden alsjeblieft niet verplichten tot het bezoeken van de verjaardagen van onze kindjes. We hebben het toch al druk genoeg met z’n allen? Als ik zin heb of niet iets beters te doen heb, dan kom ik uiteraard even langs. En als je hier boos om wordt of beledigd gaat doen, dan pak je me lekker terug door ook niet op de verjaardag van mijn kindje te komen (ik vind alleen de familie namelijk al druk genoeg).
Realistisch
En tuurlijk weet ik dat ik er later ook niet aan ontkom en dat mini-me haar verjaardag wil vieren met vriendjes en vriendinnetjes. Hartstikke logisch en dat vier ik dan met alle liefde. Maar niet in een woonkamer, met de opstelling ‘kring-gesprek’, alleen limonade en te weinig ruimte voor de kindjes om elkaar volledig af te maken met die bloeddoorlopen-gesuikerde-oogjes. Dan maken we het ook leuk voor de ouders; statafels in de tuin (eventueel met een tent als het regent), bbq aan en genoeg ruimte om te rennen, springen, gillen, kruipen, huilen en zeuren voor de kinderen.
En ‘verplicht’ ik dan andere ouders om te komen? Zeker niet! Ik snap namelijk heel goed dat je iets beters te doen hebt.
Alle tips om een kinderverjaardag voor beide partijen (kids en ouders) leuk en gezellig te houden, zijn van harte welkom!