Waarom ben ik geen trotse papa?
“Ben ik een trotse vader?” is een vraag die ik me al een jaar lang afvraag. Waar ik mee worstel zelfs, want alle vaders om me heen lijken in de gloria te zijn met hun protegé.
Helse bevalling
Als de dag van gisteren kan ik me herinneren dat de verloskundige – op het moment dat ze met een toilet ontstopper (zo’n rode met een houten steel) mijn kind uit mijn vriendin scheurde- tegen me riep: ”Kijken kijken kijken!” Geloof mij, op dat moment kon ik alleen maar denken: WTF Nee kijk hier, kijk naar mijn vriendin. De vrouw waar ik zoveel van hou. Kijk naar haar hoofd, naar haar ogen. De angstige blik dat ze na 6 uur persen deze pijn als ‘beloning’ krijgt. Ik ben hier nodig! Dat kind komt zo wel! Zelfs achteraf vind ik het moeilijk om te begrijpen dat er mannen zijn met een videocamera, spat bril en hun kin op de schouder van de verloskundige. Hebben jullie dan niet door wat er met je vrouw gebeurt? Of miste ik de trots die je als aanstaande vader hebt? De trots die ervoor zorgt dat je juist op dat moment je vrouw even kan laten voor wat ze is, om te kijken naar Het Wonder.
Dàt kind
Ook de weken daarna kan ik me herinneren dat ik samen met de hele familie/vrienden/kennissen/buren/compleet ombekende rond de wieg stond te kijken naar “dàt” kind. Dat het een verrijking was, het kind, het wonder. Hoe voelt dat nou, nu je vader bent? Oh wat zal je trots zijn. Jaaa, dacht ik. Op mijn vrouw! Dat zij alweer dacht aan de tweede ging er bij mij niet in. Hoe dan?!?
Feitenkennis
De maanden daarna ontwikkelde ik een structuur in mijn dag waar het samen met de kleine steeds makkelijker werd. Makkelijker zeg ik heel bewust, want leuk? Ik had het nog niet gevonden. Laat staan trots. Als een echte denker begin ik aan alles te twijfelen. Wat is er fout gegaan? Ik val wanhopig terug op mijn feitenkennis. Het imprinting proces (het fenomeen waar je verliefd wordt op je pasgeborene) zou bij een man niet langer dan 3 dagen mogen duren. Daar zit ik nu al wel overheen. Een pasgeborene zou op zijn vader moeten lijken. Is dat wat fout ging? Dat ik mezelf niet kon herkennen in mijn kind? Het leek namelijk een soort ballon; wanneer je met je handen op de wangen duwt, verrimpelt het gezicht en blaast het hoofdje aan de achterkant op (vacuümpomp).
Of heeft ze niet lang genoeg bloot op bloot gelegen? Ik kan me daar ook niet echt meer iets van herinneren. Ja de foto, maar dat telt zeker niet?
Anti-trots
Terugkijkend op het jaar herinner ik me één anti-trots moment het beste. Het was nog geen 3 minuten geleden dat ik haar romper had verwisseld. Niet over haar hoofd, maar als een broek naar beneden zodat haar hoofd tenminste niet óók onder zat, maar het was alwéér raak. Het zat tot aan haar nek. Helaas heeft ze nog nooit stil gelegen tijdens het verschonen en ook nu zat de poep al snel op haar handen, mijn handen, mijn t-shirt, de muur, de commode, zelfs de hond had er een kleur bij. Er zat niks anders op dan mijn verlies te nemen. Ik gooide alle kleding op de grond en liep poedelnaakt naar de douche, terwijl ik dacht: ”Het maakt nu toch niet meer uit. We spoelen het er zo wel af. Het ergste wat nu nog kan gebeuren is dat het putje verstopt”… WRONG! De blokverwarming was er mee uitgescheden. Onder een ijskoude straal met een krijsend, bruin, glibberig kind heb ik geprobeerd niet te huilen.
Kinderfeestje
Nog steeds was trots ver te zoeken. Wat ik wèl zag, was dat mijn kind qua ontwikkeling goed ging.
Ze volgde de lijntjes allemaal prima bij het consultatiebureau en ik zag ook wel dat ze er vlotjes bij was. Ze tilde haar hoofd snel op, rolde snel om, kroop en liep snel. Ik was content met de progressie. Op een dag stond ik op een kinderfeestje (die ik stiekem best leuk vind, maar nooit toe zal geven) te praten met een moeder van een kindje dat net iets ouder was dan die van mij. We merkten op dat, waar die kleine van mij al stappend de hele tuin aan het ontdekken was, die van haar maar maximaal een paar meter kroop. Ik hoorde mezelf zeggen: ”Ach het maakt ook allemaal niks uit, elk kind heeft zijn eigen leercurve en onderzoek wijst uit dat het totaal geen invloed heeft op latere leeftijd”, maar ik dacht: ”MOEHAHAHA, in vergelijking met MIJN kind belandt JOUW kind in de GOOT!” Ik schrok er zelf van. Ik weet dat het niet uit maakt, maar ik stond rechtop met mijn armen over elkaar. Ik was één bonk zelfvertrouwen, want MIJN kind liep al.
Wat was ik TROTS!
Deze blog is geschreven door papa Johan.