Borstvoeding door de ogen van papa
Oh mijn vrouw keek er zo naar uit. Uren per dag quality-time met je kind. Starend in elkaars ogen. Lekker bloot op bloot. Tranen van geluk. Ook ik zag het helemaal zitten. Los van mijn gegarandeerde nachtrust zou het beter zijn voor het kind. Ze zouden intelligenter worden en meer geborgenheid voelen. We hadden zelfs afgesproken dat als er enkele problemen zouden ontstaan, ik mijn vrouw zou aansporen om niet te snel op te geven. Toen werd ze geboren…
> Lees ook: 10 voordelen van borstvoeding.
De kraamweek
Ik heb er eerder over geschreven maar op het moment dat je voor de eerste keer thuiskomt met zijn drieën verdwijnt elke voorbereiding en kennis als sneeuw voor de zon. In het ziekenhuis was ze al een paar keer aangelegd, maar zonder succes. Dit zou thuis wel goed komen. Echter thuis aangekomen en, gevoelsmatig, 24 uur gewacht op de kraamhulp werd het niet beter. Ze vertikte het. Alsof ze niet snapte wat ze er mee moest en liever klaagde over het feit dat ze honger had dan gewoon eten. Aan het ontbreken van een goed gevormde drink verpakking kon het niet liggen. Ik hoorde al maanden dat de bh’s zo goed gevuld waren. Ook het aanbod was niet het probleem. Onder de douche was een soort van oneindige voorraad bodymilk te vinden. Dus dan gaat het los. Vaders wordt langs de drogist, apotheek, supermarkt, moeders in de buurt en langs een winkel waar je rollators kan kopen gestuurd. En niet in één rondje wat je normaliter prima in een uurtje kan doen, maar nee telkens weer terug naar huis om erachter te komen dat je toch iets anders moet hebben of dat je iets vergeten bent. Je hebt natuurlijk al 92 uur niet geslapen. Dus een vriendelijke medeweggebruiker die je attendeert op het feit dat je voor een groen licht staat te wachten is meer regel dan uitzondering. Als je thuis komt pak je nog net mee dat de kraamhulp het hoofdje van je kind met twee handen vast houd en op de borst van je vrouw duwt. Het voelt als een ontgroening op de studentenvereniging. “Drink, Drink, Drink!”
“Ik geloof best dat het heel mooi kan zijn en dat het beter zou zijn voor het kind, maar zolang ik de mensen op straat niet kan beoordelen of ze vroeger wel of geen borstvoeding hebben gehad zal het wel los lopen.”
Tepelhoedje en pipetje
Voor de vaders die, net als ik, dit niet wisten verdwijnt het volledige tepelgebied in de mond van de baby en de tepel zelf diep achter in de keel. Dat is opmerkelijk, want het één is heel erg groot geworden en het ander is heel erg klein. Toch is het nieuwe plan een tepelhoedje. Een soort speen voor op de tepel, die nog groter is dan de tepel, want … daarom … en dan met een pipetje melk in de mondhoek van de baby spuiten. Mocht je nu geen beeld hebben, beeld je dan maar in dat er 4 man twister aan het spelen zijn waarvan er twee aan het huilen zijn en je moet in een keer goed staan anders komt er iemand om van de honger. Als dat niet lukt komt de lactatiekundige je vrouw vertellen dat het niet aan haar ligt. Wat niet heel tactisch was, want dat was het enige waar ze nog NIET aan dacht. Vervolgens sta je te kijken hoe de kraamhulp en de lactatiekundige in een zuster outfit de borsten van je vriendin staan te masseren. Sorry mannen, weer een fantasie in de prullenbak. Gevolgd door een die schreeuwt: “Ik kap ermee” en moet je net als de boeren melk gaan lozen. Doe je dat niet, heb je een soort kater in je borsten. Het moet eruit, maar lukt niet. Koelen met een washandje is heerlijk (voor ongeveer 1 seconde) en de aderen hebben een eigen hartslag gekregen. En dan is daar het moment dat je nooit meer hetzelfde naar de borsten van je vrouw kan kijken. Je favoriete mannen speelgoed verandert in professionele koeienmelkinstallatie. Een lichtgeelgekleurde machine met doorzichtige doppen die het geluid maakt van een vastgelopen airconditioning zuigt je vrouw letterlijk leeg. Gecombineerd met het oververmoeide, geïrriteerde, ligt beschaamde gezicht van je vrouw heb je een beeld om nooit te vergeten.
Borstvoeding in het openbaar
Op mijn werk ben ik verplicht om aan vrouwen met baby’s extra veiligheidsinstructies te geven. Ze krijgen een extra zwemvest en riem en dat moet ik toelichen voor we opstijgen. Laat dit nou precies het moment zijn dat die vrouw net haar shirt omhoog heeft getrokken en er een gewillig baby los op laat gaan. Zonder dekentje of niks, want het is toch heel normaal. Ik verontschuldig mij en vraag of het een probleem is. Ze lijken geen idee te hebben wat het probleem zou kunnen zijn, dus ook ik doe alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat er echter door mijn hoofd gaat tijdens de instructies moet hetzelfde zijn voor alle manen en volgens mij ook vrouwen. “Niet naar beneden kijken, niet naar beneden kijken, niet naar beneden kijken, als ik naar beneden kijk ben ik een vies mannetje, ah shit ik keek, zou ze het gezien hebben, niet naar beneden kijken, allemachtig wat een tepels, ik moet hier weg, ik zeg dat we bijna opstijgen”. Ik word er ongemakkelijk van. Hoe hard ik ook tegen mezelf schreeuw hoe natuurlijk het allemaal is, laat iemand iets zien waar normaal heel panisch over wordt gedaan. Ik zeg niet dat je geen borstvoeding moet geven, maar hang er een dekentje overheen.
Ik ben genezen van borstvoeding
Het mag duidelijk zijn dat ik ben genezen van borstvoeding. Zowel bij mijn vriendin als in het openbaar. Ik geloof best dat het heel mooi kan zijn en dat het beter zou zijn voor het kind, maar zolang ik de mensen op straat niet kan beoordelen of ze vroeger wel of geen borstvoeding hebben gehad zal het wel los lopen. Mocht er nog een volgende kleine komen zal ik tegen mijn vrouw zeggen: ”Ga maar lekker slapen. De fles staat in de magnetron en vannacht ga ik eruit”.