Meisjes opvoeden. Het is toch net effe anders, zeg maar…
“Je verwendt hem te veel, je moet strenger voor hem zijn,” zei mijn man ooit over de manier waarop ik onze superlieve, makkelijke zoon opvoedde. “Wacht maar tot we ooit een meisje krijgen. De eerste keer dat jij ‘nee’ tegen haar zal zeggen is wanneer ze 17 is en vraagt of ze naar Paradiso mag,” antwoordde ik resoluut. Manlief keek me aan alsof ik compleet de weg kwijt was. How little did he know, ik ben namelijk ook een meisje geweest…
Playing Hard to Get
Een paar jaar later werd dat meisje geboren. De eerste weken speelde ze ‘playing hard to get’ met haar smoorverliefde pappa. Het was alsof Amor een pijl had afgeschoten waarvan de scherpe kant pappa’s hart en de botte kant die van dat onweerstaanbaar schattige mensje had geraakt. Pappa was radeloos. Tot die avond waarop hij haar op de arm had voor langer dan 5 minuten zonder dat ze ging huilen. Dat was de dag waarop mijn gelijk begon.
Vijf is ze inmiddels. Alles krijgt ze gedaan bij pappa. Haar stem wordt anders als ze met hem praat en af en toe maakt ze hem een complimentje over zijn outfit. Of ze zegt dat ze later met pappa gaat trouwen. Dan zie ik pappa helemaal week worden en dan denk ik terug aan dat ene gesprek.
Meisjes zijn anders
Meisjes zijn anders. Hun tantrums zijn 100x heftiger en ze zijn ook nog totaal onvoorspelbaar; Een prachtige, vreedzame zondagochtend kan, zonder enige aankondiging, veranderen in kleuterhel, waar allerlei voorwerpen door het huis vliegen. Ooit hoorde ik zelfs hoe zij haar grote liefde, pappa, ‘dom en lelijk’ noemde. Wow! De keren dat ik hier tijdens de strenge New York winters badend in het zweet naar buiten liep, omdat ik net voor vertrek een strijd met een 3-jarige (meestal outfit gerelateerd) had geleverd zijn talrijk.
Tot 57 tellen…
Maar hoe ga je daar dan mee om? Ik wil haar niet ‘breken’. Het is toch te bizar voor woorden dat bijna alle meisjes zoveel pit hebben als kind en dat er uiteindelijk alleen maar mannen aan de top komen? Mijn competitieve, sterke dochter is nu al manager material. Ik heb ooit ook gelezen dat het belangrijk is dat je als ouder alle emoties van jouw kinderen serieus neemt. Ja zelfs die disproportionele tantrums. Dreigen helpt hier niet, ze gebruikt elk dreigement namelijk tegen mij; “Als je niet ophoudt, krijg je geen ijsje!” “Ik wil ook geen ijsje, ijsjes zijn vies!” Toen ze nog strak vastgeriemd in de wagen zat, kon ik haar lekker laten uitrazen. Die tijden zijn voorbij. Als ik nu moet optreden, moet ik eerst een plan A tot en met E gereed hebben. Maar soms weet ik dat ze gewoon moe is, dan tel ik tot 10, soms tot 57 en omhels ik haar vervolgens stevig, terwijl ik haar lieve woordjes toespreek.
The Power of the ‘Spekarmpjes’!
Ons meisje gebruikt graag haar handen en niet alleen om mee te knutselen. Haar arme broer was vanaf dag 1 dol op zijn zusje en wilde haar de hele tijd knuffelen. Dat vond ze het eerste jaar prima, totdat ze de power van haar spekarmpjes ontdekte. Dan zag ik hoe zijn hoofdje in de wagen verdween, voor de zoveelste knuffelpartij, om hem binnen luttele seconden “auw” uitschreeuwend terug te zien deinzen. Van pappa mag hij niet terugslaan, want een meisje slaan hoort niet. Hoewel ik een hardcore etiquette purist ben- ik vind nog steeds dat mannen deuren voor een dame dienen open te houden- ben ik van mening dat als een meisje of vrouw hem een mep verkoopt, dat voor haar een non-verbale manier is om een flinke lel terug te vragen!
Ook als ze (met tutu) in bomen klimt, laat ik haar gaan. We zijn als ouders te gauw geneigd meisjes te wijzen op eventuele gevaren, in tegenstelling tot jongens. Dat verklaart waarschijnlijk waarom jongens later veel meer risico’s (vooral carrière-technisch verdomd handig) durven nemen dan meisjes. Niet doen dus!
Roze ellende
Vanaf het moment dat ik wist dat we een meisje zouden krijgen, stond vast dat ik haar niet zou hullen in roze en bloemetjes. Tutu’s waren prima, zolang ze maar met iets minder meisjesachtigs werden gecombineerd. Over het algemeen is dat ook precies wat ze mooi vindt, maar ze heeft ook periodes waarin ze uitsluitend jurken of rokjes aan wil. Op zaterdag draagt ze het liefst een van haar prinsessenjurken inclusief kroontje en hakjes (ook geen idee waar die voorliefde vandaan komt). Moet ik haar nu leren te downdressen, omdat mannen haar anders straks niet serieus zullen nemen daar aan de top? Neuh… Ik denk dan “laat haar maar flink oefenen met die hakken en ongemakkelijke kleding”. Mijn wereld zou volledig instorten als uitgerekend mijn meisje straks kiest voor de ‘puur natuur’ look.
Op voetbal
De signalen waren al langer aanwezig tijdens de talloze balletvoorstellingen waarop ze ons graag trakteert, dus mocht ze vorig jaar op ballet. Het was een hit, de eerste 6 weken. Daarna was ze er ineens klaar mee. Ze wilde op voetbal. Ik heb stilletjes gehuild…
Ik heb haar vol enthousiasme een ochtendje, samen met grote broer, voetbalkamp laten doen. Algauw bleek dat het haar vooral om de outfit ging. Toch hoop ik dat ze straks één van die weinige vrouwen is die kan uitleggen wanneer een bal buitenspel is.
Powervrouw in mannenwereld
Inmiddels wordt er weer volop gedanst, maar op vrijdagochtend is er schaakles. Het lijkt me enig als ze straks voor een carrière als balletdanseres gaat. Maar dan heeft zij haar ruimtelijk inzicht altijd als back-up, mocht ballet toch geen succes worden. In mijn eindexamenjaar zaten een paar ‘echte’ meisjes, die allemaal naar de TU in Delft gingen. Voor mij zijn die meiden nog steeds heldinnen en een voorbeeld voor alle meisjes. Al jaren weten zij hun (vrouwelijke) mannetje te staan in een wereld die voor 80% uit mannen bestaat. Hopelijk biedt onze opvoeding onze temperamentvolle dame genoeg ruimte om flink aan haar zelfvertrouwen te kunnen bouwen. Meisjes opvoeden is toch echt iets ingewikkelder dan jongens opvoeden. Niet alleen pappa begrijpt dat inmiddels!