Wij gaan voor nummer 2… Let’s do it!
Wij gaan voor een tweede. Zo. Dan weet je dat even. Mocht het je interesseren. Of misschien vroeg je het je al wel af. Nummer één wordt per slot van rekening over een paar maanden ook alweer drie. Hoogste tijd! Grappig genoeg zit ik al een tijdje op die vraag te wachten. Maar ze komen niet. Ik hoor en lees het overal. Familie, vrienden, collega’s, wildvreemden. Ze vragen je gewoon of het niet eens tijd wordt voor een tweede. Wij zullen wel een bepaalde uitstraling hebben, want wij hebben die vraag nog niet voorbij horen komen. Hopelijk blijft dat nog even zo.
> Lees ook: Krijgt hij geen broertje of zusje? Wat zielig!
We wensen…
We weten al een tijdje dat we graag twee kindjes zouden willen mogen krijgen (niemand beledigd?). We weten ook al even dat we het tweede kindje niet te dicht op onze eerste willen. En we weten ook dat het kindje wat ons betreft vanaf volgend jaar zomer geboren mag gaan worden. Heel spannend weer… Want zal het net zo makkelijk en voorspoedig gaan als bij de eerste? Is dat ons gegund? De tijd zal het leren. En dat vind ik maar niks…
Tot op de dag nauwkeurig
Ik heb graag de touwtjes in handen. Ik hou niet van verrassingen en weet het liefst gewoon waar ik aan toe ben. Bij de eerste keer zwanger worden was dat niet anders. Ik had helemaal uitgerekend vanaf wanneer we het konden gaan proberen, ik had nog net geen marges ingecalculeerd. Wij werken beide in een sector waarbij de maand december ontzettend druk is. En dan heb ik nog niet eens over Sinterklaas en Kerst of Oud en Nieuw. Dus wij wilden het ons kindje (en onszelf) niet aandoen dat hij in die maand geboren zou gaan worden. En verlof in die maand was ook niet zo handig. Voor iedereen die nu gaat roepen ‘je kunt een zwangerschap niet plannen!’: dat weet ik. Maar je moet toch een keer beginnen. En dan toch het liefst in een maand waarin de kans op een geboorte in december niet heel groot is. En ja, ik weet dat ie met 28 weken al geboren had kunnen worden. Ik weet het allemaal. Maar nogmaals: je zal toch een keer moeten beginnen.
Op alles voorbereid
Ik was al meer dan een half jaar gestopt met de pil, ik slikte braaf mijn foliumzuur en hield in een app bij wanneer ik ongesteld was. Zodat ik een beetje kon beredeneren wanneer mijn vruchtbare periode was. Ik had zelfs ovulatietesten in huis. Niet dat die echt nodig waren, mijn lichaam gaf luid en duidelijk aan wanneer het eitje aan het springen was. En nee, ik ga hier niet vertellen hoe. Dat heb ik een keer gedaan en daar werd toen zo hard om gelachen… ik houd dat nu lekker voor mijzelf. Maar goed, ik was dus aardig goed voorbereid. En of het nou daaraan lag, of dat het puur geluk was (waarschijnlijk dat laatste), ik was gelijk zwanger.
Ik ben tot week 20 hondsberoerd geweest en vanaf week 21 heb ik elke dag genoten van een heerlijke zwangerschap. Ik was net 39 weken zwanger en daar kwam de kleine man al. Alles erop en eraan, helemaal perfect. En nu zouden we dat graag allemaal nog een keer mee willen maken. Het liefst wel zonder de misselijkheid. Maar mocht ik die er weer cadeau bij krijgen, dan neem ik dat voor lief.
Ben ik zwanger?
Deze keer is de voorbereiding in elk geval niet anders. Ik ben al maanden geleden gestopt met de pil, houd sinds die tijd mijn cyclus bij in eerder genoemde app, ik slik braaf mijn foliumzuur en de ovulatietesten liggen alweer in het nachtkastje. Mijn lichaam geeft helaas niet meer zo duidelijk aan wanneer ik ovuleer, dus dit keer heb ik ze misschien wel echt nodig. We gaan het meemaken. Het aftellen is begonnen. Volgende week zou ik zomaar alweer zwanger kunnen zijn! En hoewel ik mezelf echt probeer voor te houden dat het deze keer misschien wel veel langer gaat duren voor het raak is, dat het deze keer misschien zelfs helemaal niet gaat lukken, ben ik stiekem al aan het dromen over ons tweede kindje. Bolle buik, kleertjes kopen, naam bedenken, kamertje opknappen…
Ik weet heel goed dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is. En ik begrijp ook heel goed dat als het niet wil lukken, het je geen fluit uitmaakt in welke maand het kindje verwekt of geboren zal worden. Maar ik kan alleen maar oordelen en handelen naar wat ik ken en heb ervaren. En dat is zoals ik net heb beschreven. Mijn mening, mijn wereld, mijn leven.
Een tweede kindje; de kers op de taart!
Wij gaan voor een tweede kindje. En mocht het niet lukken dit keer… ja dan zal ik verdrietig zijn. Teleurgesteld. Boos. En mijn man ook. Maar wij weten ook al zeker dat we ons daar dan bij neer zullen leggen. Want als we heel eerlijk zijn, voelen we ons nu al enorm gezegend en zijn we dolgelukkig met ons ene kind. Een tweede zou voor ons de kers op de taart zijn!