Lieve wensmama, het spijt me…
Love2BeMama
Voordat ik het erg had, was de vraag eruit. “Heb je zelf ook kinderen?” Ik zag de aarzeling, de vertwijfeling in haar ogen. “Nee”. Slik. Het voelde ongemakkelijk, daar voor wat wellicht het toekomstige schoollokaal moet worden van mijn dochter. Dat begint al goed. Lieve wensmama, ik wil even sorry zeggen voor wat ik heb gezegd.
Het spijt me.
Het spijt me dat ik soms zo lomp kan zijn. Pure belangstelling is het, maar toch. Als je de geschiedenis niet kent van iemand, is de vraag soms onhandig. In de meeste gevallen ben je vervolgens lekker aan het babbelen over de kinders, maar in heel veel gevallen, weet je gewoon even niet meer wat je moet zeggen. Zoals ik dus.
Het spijt me.
Het spijt me dat ik wel gezegend werd met kinderen en dat jouw baarmoeder leeg bleef. Ik wil je niet vertellen dat het het mooiste gevoel is in de wereld, maar dat weet je al lang. Hoe groot was de wens, hoe lang de reis. Soms van ver. Misschien twijfelde je. Of twijfel je nog steeds. Was de weg soms kort en heftig. Ik kan me er niets bij voorstellen. Natuurlijk. Ik heb er wel over nagedacht. Al voor we begonnen met oefenen, maar ook toen het misging, na de eerste miskraam. “Wat nu als ik niet nog een keer…?”
Het spijt me.
Hoe gek het ook klinkt, het schuldgevoel is er soms. Het knaagt. Neem je me het kwalijk? Waarom zij wel, waarom ik niet? Belde je daarom niet meer? Ik weet niet hoe ik zelf zou zijn in die situatie. Ik weet het niet. Zou ik gek worden van verdriet? Zou ik het langs me laten afglijden? Genieten van het leven samen met mijn man, reizend, full time werkend. Of zou ik in een zwart gat vallen?
Het spijt me.
Dat plaatje wat je altijd voor ogen had. Het klopt niet meer. Natuurlijk. Jij bent degene die het plaatje maakt. Om het weer 100% te laten kloppen, moet jezelf aan de slag. Het spijt me dat die ene weg afgesloten is. Die bewandel je hoogst waarschijnlijk nooit. Dat lijkt me – zeker in het prille begin – moeilijk te verkroppen. Ben je nog in rouw? Of is het waar wat ze zeggen: Heelt de tijd alle wonden? Kun je nu gewoon op kraamvisite gaan, zonder dat het steekt?
Het spijt me.
Het spijt me. En dat zeg ik voor alle mede-mama’s die zo lomp zijn dat ze het hebben over kinderen ‘nemen’ of ‘maken’. Alsof ze een hond nemen of eventjes een projectje in elkaar draaien. Toegegeven. Het kan soms een projectje worden, maar het is en blijft een groot wonder. Dat mogen we wel wat meer beseffen met z’n allen.
Het spijt me.
Ik hoop dat je oprecht gelukkig zult zijn. Met of zonder kinderen. Dat je zult genieten van het leven. Dat je desondanks ook kunt genieten van kinderen in je leven. Het zijn tenslotte pareltjes. Parels in Gods hand.
Lieve wensmama, het spijt me!