Waar is de chaos?
Het is donderdagavond. De regen tikt tegen mijn raam en in mijn hoofd. De was is opgehangen en in de keuken is niet te zien dat ik zojuist samen met mijn grootste geluk een aflevering van 24Kitchen na heb gespeeld. Zelfs op de glazen douchewand is geen spoor van druppels te bekennen. Ik luister naar de ‘Lazy Sunday’ speellijst op Spotify. Op donderdag…
Ik ben op een moment in mijn leven waarop alles loopt. Mijn kind doet het goed op school, ze heeft na de verhuizing haar aansluiting op haar nieuwe school gevonden. Er dreigt geen faillissement op mijn werk. Ik hoef mijn huis niet uit. Er liggen geen ernstige rekeningen waar ik het benauwd van krijg. Ik heb geen relatiecrisis, want tsja, als je er geen hebt kun je je er ook geen zorgen om maken. Mijn familie is gezond, mijn vrienden gaat het goed. Niemand heeft honger en niemand gaat dood. Mijn fysio heeft aangegeven dat ik nog twee keer hoef te komen, hij verwacht dat we het ergste wel achter de rug hebben.
Die kalmte in mijn hoofd maakt mij nerveus en onrustig. Dit vaarwater is mij vreemd. Geen golven, gewoon stil kabbelend water. Gezien het de afgelopen zeven jaren steeds roeien was met de riemen die ik had, krijg ik stiekem de zenuwen van deze situatie. Stiekem ga ik gewoon het best op stress en adrenaline. Rennen, vliegen, haast en druk.
“Oh, staan er over 10 minuten 1500+ gasten op de stoep en liggen de welkomstpakketten van uw event nog niet op alfabetische volgorde?” Geen probleem, Tam to the rescue.
“Oh, heeft u uw bestelling nog niet gekregen?” Geen probleem. Uw razendsnelle serveerster gooit nog even een koffie onder de machine, terwijl ik een pinapparaat overhandig aan een gast, neem terloops de telefoon op en vraag aan de keuken waar het hoofdgerecht van tafel 8 blijft.
“Oh, heb je een uitje van je werk?” Breng gerust de kids hier hoor, dan flans ik even een pizza-party in elkaar voor het kindergrut, geef de baby tussendoor de fles, tover het campingbedje van zolder en ik heb vast nog wel ergens een slaapzak liggen en anders sjees ik even langs mijn moeder om er één op te halen.
Ik ontspan eens per zoveel maanden in de sauna of trek in een kindloos weekend gewoon een dagje een dekbed over mijn kop. Als het dan maar snel weer hectisch wordt na afloop, anders ben ik niet in mijn element.
Maar sinds echter halverwege oktober mijn bed in een veilige haven staat, merk ik dat dit chaos-gen is ondergedoken. Dat bleek in eerste instantie vooral uit het feit dat er tijdens het door mij zo gehate ochtend ritueel een stuk minder “schiet-op’s” werden uitgesproken en ik koffie kon drinken… Op. De. Bank. Stiekem zijn de drie R-en ‘rust, reinheid en regelmaat’ mijn leven ingeslopen. Waar is de vrouw met de drukke gedachten? Waar is de lichte staat van continu paniek? Hoe slaap ik zonder hoofd vol onmogelijke planningen?
Wellicht is het echt waar dat er na zeven magere jaren, zeven vette jaren volgen. Dus ik moet misschien maar met deze stroom meevaren, want over zeven jaar staat de puberteit op de stoep. En soms kan ik daar stiekem niet op wachten…