Rake klappen bij borstvoedingscolumn Sofie van den Enk
Duidelijk en stellig benoemd Sofie van den Enk de borstvoedingsmaffia. In haar column voor Opzij, schrijft zij hoe zij inderdaad pró borstvoeding is, maar keihard tégen de borstvoedingsmaffia. ‘Geen enkele moeder dient een schuldgevoel aangepraat te krijgen over de keuze voor de fles’, schrijft Sofie.
De Melkfabriek
Deze column schreef Sofie naar aanleiding van haar boek ‘de Melkfabriek‘.
Een boek over borstvoeding… ‘Goh, wat eh, grappig. Want jij bent dus voor borstvoeding?’ De afgelopen maanden heb ik deze vraag vaak op precies deze manier gekregen, zo schrijft Sofie. Terwijl de betreffende collega-moeder met een enigszins argwanende blik, quasi neutraal mijn antwoord afwachtte. De opluchting was telkens zichtbaar als ik zei dat mijn eerste boek, De Melkfabriek, wel pro-borstvoeding is maar tegen de maffia.
De Borstvoedingsmaffia
De benaming ‘maffia’ heeft zij bewust gekozen, hoewel zij eerst ook haar twijfels had:
Want, wie zijn daar nou precies lid van? En ze zullen toch ook wel de beste intenties hebben?
“Nu, nog voor het boek verschenen is, tekenen de contouren zich af van het voor- en tegenkamp. En die maffia is er wel degelijk. Verschillende lactatiekundigen weten nu al te vertellen dat mijn boek geen aanrader is. De toon zou niet respectvol zijn. Bovendien zeg ik dat de fles ook prima is, als je je daar als moeder beter bij voelt of het niet lukt met het voeden per borst. Als op welke manier dan ook jouw grens is bereikt, mag je als vrouw zeggen: dit wil ik niet meer. De maffia zet het woord keuze tussen aanhalingstekens in hun tweets, kennelijk is er helemaal geen keuze. Het alternatief voor de borst heet ook kunstvoeding, alsof ontaarde moeders die hiervoor ‘kiezen’ plastic in hun kinderen stoppen.”
Traumatische bevalling
Wanneer ik deze laatste woorden lees, voel ik weer een steek door mijn buik. Nog steeds kan ik feilloos het gevoel van falen oproepen welke ik had toen 6 jaar geleden het geven van borstvoeding bij mijn dochter niet lukte. We hadden net een traumatische bevalling achter de rug. Ons kleine prinsesje kwam met zuurstoftekort ter wereld en werd me direct ontnomen. Geen cocoonen, geen huid-op-huid, geen natuurlijke weg naar de borst. In plaats daarvan een leger van 5 kinderartsen die haar begonnen te reanimeren en meenamen naar de IC. Door een miscommunicatie tussen artsen en verpleegkundigen en doordat ik mijn mond niet open durfde te doen, kon ik pas 5 uur later naar haar toe.
Wat voelde ik me tekort schieten. Als moeder. Die avond besloot ik; het enige wat ik nu nog kon doen om het goed te maken was het geven van borstvoeding. Onze dochter had het beste nodig. Zeker nu en ik MOEST en ik ZOU. Die avond lag ik op zaal met nog vijf andere, net bevallen, moeders. Mijn dochter twee verdiepingen lager op de, inmiddels gelukkig, Medium Care.
De volgende morgen werd ik in mijn rolstoel de MC opgereden. In een hoekje werd ik gezet en mijn dochtertje werd gehaald. De verpleegster legde haar bij mij op schoot, trok het gordijn om me heen en zei ‘leg haar maar aan!’. En ze liep weg…. Daar zat ik. In mijn eentje. Een gevecht tussen hoofd en lijf. Ik wilde, maar wist niet hoe. Ondertussen had mijn dochter die nacht natuurlijk ook allang een flesje gehad…
Rotopmerkingen
Enfin, iedereen heeft zo haar eigen verhaal, maar wat was ik blij eenmaal thuis met de woorden van mijn kraamverzorgster terwijl zij mijn ‘borstvoedingsstuggle’ gadesloeg: ‘Jouw dochter heeft op dit moment maar één ding van jou nodig en dat is liefde en aandacht. Dat geef je haar niet. Door je gevecht ben je gestrest en heb je alleen nog maar aandacht voor het slagen van die borstvoeding. Het is jouw keuze, maar ik zou overstappen op de fles!’ Alsof de hele wereld van mijn schouders viel bij die woorden…. Onze dochter is grootgebracht met de fles. Ze is zelden ziek en ondanks haar zuurstofgebrek tijdens de geboorte is ze kerngezond en ontwikkelt ze zich prima.
Inmiddels zijn we 6 jaar verder en toch blijft het pijn doen. Uitspraken van de borstvoedingsmaffia. Beseffen jullie je dat? Onder ieder borstvoedingsartikel of blog vind je ze weer; de aanvallende rotopmerkingen van de betweters.
Zo ook in de reacties onder het stuk op Lindanieuws.nl lopen de gemoederen hoog op, vooral door wat LINDAnieuws-lezer Anna schrijft:
Zij reageert namelijk met: ‘Een moeder heeft de plicht om zo goed mogelijk voor haar kind te zorgen. Borstvoeding geven hoort daar gewoon bij. Een moeder die dat niet wil, verdient het niet om moeder te worden.’ Wow, bedankt Anna, komt die even binnen….. Door mede-moeders zoals jij, voel ik me zelfs nu nog tekort schieten.
Als reactie op Anna zegt lezeres Linda gelukkig: ‘Heeft je moeder je nooit geleerd dat je beter je mond kunt houden als je niks zinnigs te zeggen hebt, tuthola.’ Ook Ilse kan zich absoluut niet vinden in Anna’s relaas: ‘Wat een vreselijke opmerking. Ook ik kon niet zelf voeden door medicijngebruik. Nooit iets aan gemist en mijn zoon ook niet. Hij is nooit ziek, 22 jaar, studeert en is gelukkig. Hoop dat jij dat ook kunt zeggen. En trouwens: jij bepaalt niet wat wel en niet moet’.
Doorgeschoten lactivisten
Natuurlijk is het goed en fijn dat tegenwoordig 80% van de vrouwen begint met borstvoeding. Ook ik had het graag gegeven. Maar please, laten wij moeders elkaar ook wat credits geven en vertrouwen op elkaars keuze. Sofie noemt volkomen terecht in haar column dat de lactivisten een beetje zijn doorgeschoten. Geen enkele moeder dient een schuldgevoel aangepraat te krijgen over de keuze voor de fles. Vrouwen die andere vrouwen keuzes tussen aanhalingstekens gunnen, kunnen we missen als krijsende baby’s om drie uur ’s nachts. En ga nou niet zeggen dat ik een ontaarde moeder ben, omdat die 3:00u momentjes samen met je baby óók heerlijk zijn, want dat is wéér een hele andere discussie…