Daaaag Facebook?
Soms ben ik wel eens jaloers op mijn man. Die heeft geen Facebook. Hij is daar gewoon nooit aan begonnen. En hij mist het ook niet. Hij heeft zo zijn andere ‘verslavingen’. Die ik op mijn beurt dan weer niet mis. Maar eerlijk is eerlijk, soms ben ik echt spuugzat van Facebook. En dan niet van het medium zelf maar van al die simpele zielen die zonder nadenken en zonder gene hun vuilnis buiten zetten en menen dat ze anderen mogen vertellen wat ze moeten vinden of juist niet mogen vinden.
Facebooken op de wc
Ik loop de laatste tijd serieus met het idee rond om gewoon maar te stoppen met Facebook. Ten eerste is het echt een soort verslaving geworden. Reclame op tv? Ik pak mijn telefoon en blader even door mijn tijdlijn. Naar de wc? Als ik mijn telefoon niet mee heb verveel ik me daar. Ja. Ik kom er eerlijk voor uit. Facebook beheerst me meer dan ik zou willen.
Ten tweede is de helft van wat ik voorbij zie komen op mijn tijdlijn complete onzin. Voor mijn idee heb ik alle rommel die ik kan uitschakelen uitgeschakeld, maar waarom blijf ik dan zien dat mijn vrienden de nieuwe profielfoto van hun vrienden (die ik niet ken) liken? Dat kan mij toch niks schelen? En soms zijn het er wel tien op een rij! Alsof Facebook ze opspaart om mij te sarren.
Toch best leuk…
Nu heeft Facebook ook zo zijn leuke kanten. Anders was ik er natuurlijk allang mee gestopt. Je houdt bijvoorbeeld contact met mensen die je anders uit het oog zou verliezen. Oud-collega’s, klasgenoten, verre familie. Je blijft een beetje op de hoogte van hun wel en wee. Af en toe een paar priveberichtjes. Ideaal. Ik like bepaalde pagina’s die dingen posten die ik grappig vind, of me aan het denken zetten. Er komen filmpjes voorbij waar ik samen met mijn man heel hard om kan lachen.
En…dankzij Facebook heb ik nu de liefste vriendin die ik me kan wensen. En er gaat geen dag voorbij zonder dat we (nog steeds via Facebook) zo’n beetje alles met elkaar delen.
Moddergooien
Voor Love2BeMama is een Facebookaccount ook haast onmisbaar. Maar wat in theorie leuke discussies zouden kunnen zijn, mondt in de praktijk vaak uit in moddergooien. Keihard en meedogenloos moddergooien. En dat vind ik zo jammer. Je kunt geen mening over een onderwerp hebben zonder dat iemand (of een hele groep) zich persoonlijk aangevallen voelt. En omdat ik dat zelf niet zo heb en ook niet begrijp, want waarom zou je de mening van iemand die jou en je situatie niet kent persoonlijk aan moeten trekken, blijf ik er instinken. Ik blijf mijn mening uiten over bepaalde onderwerpen.
Elkaar respecteren
Waarom doe ik dat dan? Omdat ik vind dat we als volwassen vrouwen elkaars mening gewoon moeten kunnen respecteren. Ook al zijn we het misschien niet met elkaar eens. Ook al betekent dat dat iemand het niet eens is met de keuzes die jij hebt gemaakt. Want dat kan toch gewoon? Het zou toch te zot zijn als we het allemaal op dezelfde manier zouden doen? Waarom moeten wij toch zo nodig andere moeders overtuigen van onze visie? Waarom moeten wij perse horen dat wij gelijk hebben en zij niet? Is dat onzekerheid? Zijn we stiekem gewoon op zoek naar bevestiging?
Mijn mening!
Als ik zeg dat ik blauw een mooie kleur vind en rood absoluut lelijk, dan is dat mijn mening. Dan is er (hoop ik dan toch) niemand die mij gaat proberen te overtuigen dat rood toch echt veel beter en mooier is dan blauw. En er zal ook niemand zijn die mij vraagt mijn mening te onderbouwen. Iedereen neemt dat gewoon aan. Prima. We vinden niet allemaal dezelfde kleuren mooi. Heel gewoon.
Juist ja. Heel gewoon.
Verhitte onderonsjes
Ik koester niet de illusie dat het ooit goed zal komen met de discussies op Facebook. Het is natuurlijk niet alleen bij Love2BeMama waar soms wat verhitte onderonsjes ontstaan. Ik zie overal grote klodders modder voorbij komen. Vaak veel grotere klodders modder! Van sommige Facebookgebruikers word ik zelfs een beetje angstig…
Maar ik heb toch maar besloten dat ik nog geen afscheid neem van Facebook. Mijn vriendenlijst een beetje opschonen en de discussies links laten liggen, dat moet voor nu maar voldoende zijn.
En wie zit er nou eigenlijk ook te wachten op mijn mening? Waarom voel ik dan die behoefte op sommige posts te reageren? Ben ik wel een haar beter dan de rest? Ehm… guilty…
Die behoefte blijf ik wel houden, die is er altijd al geweest, ik kan het toch niet laten af en toe mijn mening te ventileren. Maar ik houd het lekker bij bloggen.