Oorbelletjes kindermishandeling? Doe eens niet zo gek!
Denise Meijer
Een jongetje is in veel opzichten maar ‘makkelijk’.
Een spijkerbroek, t-shirt, coole sneakers, een lekker kek, kort koppie met een klodder gel er in en je bent eigenlijk al op weg richting school. Dat er veel gaat veranderen nu ik een meisje krijg ben ik mij van bewust. Tenslotte heeft mijn moeder maar liefst drie dochters gekregen, dus de typische ‘meidendillema’s’ ben ik niet vreemd.
Verhitte discussie
Een van deze dingen is het wel, of niet –en zo ja, wanneer- laten prikken van gaatjes. Echter had ik weer niet verwacht dat dit met recht een discussiepunt zou kunnen worden. Zelf was ik namelijk nog geen twee toen ik mijn eerste roze knopjes kreeg en wat was ik trots! Trouwens; 25 jaar later ben ik nog altijd één met mijn oorbellen collectie. Zonder voel ik mij kaal, incompleet… Nou ja laten we het er maar gewoon op houden dat ik graag oorbellen draag.
Kindermishandeling!
Maar goed; de oorbellendiscussie, dus. Het vergde wat tijd om mijzelf goed in te lezen en de verschillende standpunten tot mij te nemen.
Soms was dit even slikken omdat ik het oprecht nooit zo had bekeken. Soms kon ik instemmend knikken omdat er een punt werd gemaakt en bij sommige commentaren gingen mijn nekharen overeind staan. Zoals het argument dat oorbelletjes bij jonge baby’s/ kinderen regelrechte kindermishandeling zou zijn. Whut?
Het was een moment waarop het woord ‘serieus!?’ meerdere malen verontwaardigd door mijn hoofd schoot.
Waarop ik mijzelf voor probeerde te stellen dat ik, als jong apetrots meisje, onder dezelfde categorie zou behoren als een kind wat voor altijd zou moeten leven met zijn, of haar, littekens door de klappen die deze heeft mogen ontvangen. Of een kind wat emotioneel mishandeld wordt en dit eveneens levenslang met zich mee zal dragen.
Ik vroeg mij dan ook af waar het relativeringsvermogen van ons moeders precies is gebleven als je een sieraad vergelijkt met al die afgrijselijke dingen waar sommige kinderen aan kunnen worden blootgesteld?
Egoïstisch?
Ja, het kan pijn doen (ongeveer net zo als een de prikjes). Nee, daarentegen is het niet nodig en brengt ook dit dus onnodige risico’s met zich mee.
En ja! Als je de kwestie tot op het bot wilt ontleden dan kom je er achter dat het schieten van oorbelletjes wellicht een ietwat egoïstische keuze van de ouders is, aangezien een baby (dreumes, peuter of kleuter) geen weet heeft of dit ook is wat hij, of zij later ook nog voor zichzelf zou willen.
Maar om deze ouders nu over dezelfde kam te scheren als het uitschot van de maatschappij waarbij chemische castratie een milde versie van straffen zou zijn? Dikke vette nope, dus! Misschien is het een idee om het ‘mommy-shaming’ te beperken tot de zaken die echt belangrijk zijn en deze kwestie? Hoort daar overduidelijk NIET bij.
Lees ook: Beste zeikende en stierlijk vervelende perfecte vrouw en moeder