Kinderen die nooit geboren hadden mogen worden?
Iedereen in Nederland heeft het recht om kinderen te krijgen. Er is geen wet die ook maar één rammelende eierstok of klapperende zaadleider in de weg staat. Toch laait eens in de zoveel tijd de discussie hierover op. Zou ouderschap wel zo vanzelfsprekend moeten zijn? Want wat nu als het gaat om mensen met een verstandelijke beperking, verslaving, psychiatrische aandoening, of erger nog: een combinatie van dit al? Mogen zij wel zomaar kinderen op de wereld zetten? Of zou hun ongeboren kroost al op voorhand moeten worden beschermd tegen hun onvermogens, bijvoorbeeld door middel van gedwongen anticonceptie?
Als geen ander weet ik hoe ón-vanzelfsprekend ouderschap kan zijn. In ons geval was een kindje krijgen namelijk niet iets waarvoor slechts een enkele passionele nacht nodig was. Sterker nog: de medische molen zou op volle toeren moeten gaan draaien wilden wij een kans maken onze genen door te geven aan de volgende generatie. En dan nog was het slagingspercentage minuscuul klein. Na dozen tissues snikkend te hebben verslonden, kozen manlief en ik voor pleegzorg. Een weg die we altijd al in ons achterhoofd hadden, voor later, of voor een tweede kindje. De medische mallemolen lieten we vrolijk doorrazen, wij stapten niet in.
Het is me daarna zó vaak gevraagd: “Vind je het niet vreselijk oneerlijk dat er vrouwen zwanger worden die niet eens voor een baby kunnen zorgen, terwijl jouw buik altijd leeg zal blijven?” Maar eerlijk gezegd heb ik dit nooit zo gevoeld. Ook niet toen Vera en Thomas bij ons kwamen wonen, of toen ik zag hoe beschadigd zij waren door wat ze hadden meegemaakt. En zelfs niet toen ik hun ouders ontmoette. Dit alles maakte juist dat ik de discussie over de vanzelfsprekendheid van ouderschap nóg ingewikkelder ging vinden. Inderdaad, in sommige gevallen zou ik het liefste, driftig wapperend met een voorraadje prikpillen, bepaalde mensen bewuster willen maken van de consequenties van hun acties. Maar keihard uitspreken dat personen met veelomvattende problematiek nooit kinderen zouden moeten krijgen, durf ik eigenlijk ook weer niet. Ergens doet dit namelijk pijn, want voor mijn gevoel zou ik dan bijna zeggen dat Vera en Thomas niet geboren hadden mogen worden.
Dat kan en wil ik niet. Zij verdienen het leven, misschien wel meer dan wie dan ook. Ze zijn prachtig en ze zijn ontzettend gewenst. Zowel door hun ouders als door manlief en mijzelf. Dubbelop dus. Daarnaast blijft echter het trieste feit bestaan dat hun papa en mama niet bij machte waren hen op te voeden. Het leed en verdriet dat dit bij Vera en Thomas (en vele andere kinderen!) veroorzaakt, is waar het eigenlijk om zou moeten gaan in deze complexe discussie. Dát is wat mij betreft namelijk het enige, wat nooit ter wereld had mogen komen…
Krissie is 34 jaar, getrouwd en pleegmoeder van Vera (7) en Thomas (6). Ze blogt over pleegzorg, om dit meer bekendheid te geven.