Kunstvoeding is geen Happy Meal!
“Mijn borsten, mijn keuze!” zo predikte ik vol trots aan het begin van mijn zwangerschap. Vanzelfsprekend doelend op de kwestie: ga ik mijn baby borstvoeding geven of doe ik dat deze keer niet? Ik zou dit baseren op wat mij het beste leek op dat moment en mij absoluut niet van mijn stuk laten brengen door verpleegkundigen, kraamhulpen of betweterige buitenstaanders. Little did I know want uiteindelijk zat ik daar: aan het einde van mijn Latijn… met een baby aan de borst die kon zuigen wat hij wilde maar echt nauwelijks wat binnenkreeg…
Inmiddels krijg ik, nu ik wederom voor deze keuze sta, dik kippenvel van slogans zoals; “Breast is best”. Of commentaar in de vorm van; “Je wilt toch zeker wel het beste voor je kindje?”
Om vervolgens niet te spreken over de moderne en subtielere vorm van de ‘tepel door je strot gedouwd krijgen’. Meestal door middel van een één of andere (inter)nationale beroemdheid die vol trots haar kind aan de borst showt via Social Media. Het liefste nog tijdens de Oscaruitreikingen, want hé… Je bent pas ECHT een hippe, hardcore borstvoedende mama wanneer je het aandurft om an plein public je voedingstassen bloot te gooien.
Lees ook: Rake klappen bij borstvoedinguscolumn Sofie van den Enk.
Dwars gevoel
Ik word er een beetje dwars van. Misschien kan ik het zo samenvatten.
Ik word tegendraads van het gevoel dat ik geen keuze heb over mijn kind of cup(je). Tenminste: borstvoeding is DE én enige optie als ik de vrucht uit mijn schoot niet wil opzadelen met een chronische snotneus, allerhande nare allergieën, astma, diabetes en hartproblematiek op een leeftijd dat borsten bestemd zijn voor mannelijk vertier en niets anders. Nou… als je dat nog een keuze durft te noemen?
Jamie vs Adele
En zo nu ook Jamie Oliver; die notabene als man zijnde(!) lobbyt voor borstvoeding. En begrijp mij niet verkeerd; ook mannen kunnen prima een mening hebben over wat zij verantwoord vinden en wat niet. Maar als je zoals Jamie stelt dat het ‘makkelijk’ is om borstvoeding te geven, dan vraag je om problemen. Of in ieder geval om een goede draai om de oren.
Misschien moet je in dat geval tepelkloven, borstontstekingen, clusternachten enzovoorts hebben meegemaakt om het allemaal echt (en daarmee ook de keuze om van borstvoeding af te zien) te kunnen begrijpen.
“Fucking ridiculous,” was dan ook de respons van niemand minder dan Adele. Gevolgd door een quote dat degene die vrouwen onder druk proberen te zetten zichzelf kunnen …. Nouja, de vrije vertaling laten we even achterwege, maar het is duidelijk. Borstvoeding is niet makkelijk en niet iedereen kan of wil hier zich koste wat het kost aan wagen (ook die keuze heb je…).
No pressure?
Maar ondanks deze wetenschap blijft de druk onder vrouwen, die deze keuze moeten maken, bestaan. Zelfs op een dusdanige manier dat vrouwen het idee krijgen een mislukking van een moeder te zijn wanneer er uit wanhoop toch naar de fles gegrepen wordt. Of zelfs depressief worden omdat ze het ‘beste’ wel willen geven maar het simpelweg niet lukt.
Denk aan de subtiele druk, zoals de slogans, Social Media posts en kleine stekende opmerkingen die zijn sporen zullen achterlaten. Of de directe veroordelende vinger die beschuldigend wijst naar de vrouw die haar kind evengoed liefdevol te eten geeft. Maar dan vanuit de poederdoos… (OH!)
Is het probleem dan ook niet indirect dat vrouwen geen borstvoeding WILLEN geven? Maar het proces ingaan met het gevoel dat het MOET lukken om welke sociaal opgelegde reden dan ook?!
Je hebt de keuze!
Desondanks is het bovenstaande een knallend succesrecept voor mislukking en dat terwijl kunstvoeding misschien niet ‘het beste’ is wat je je kind kan geven maar nog een lange weg moet afleggen voordat we dit scharen onder de fastfood, suikers- en e-nummers.
Misschien is het een idee om vrouwen weer het idee te geven dat er een optie is. Een keuze die je weloverwogen en vanuit je eigen gevoel kan maken. Zonder enig schuldgevoel en zonder veroordeeld te worden.
Want breast is dan misschien wel best, maar dat maakt kunstvoeding nog geen Happy Meal!