Een tattoo voor mijn kindje – doen of niet?
Veel vaders en moeders hebben een tatoeage voor hun kind(eren). Dat zou ik zelf niet zo snel doen, maar ik overweeg er wel eentje te nemen voor het kindje dat het levenslicht nooit zag.
Lees ook: 20x moeders met een tatoeage.
In 2013 kreeg ik een miskraam, na jarenlange pogingen om zwanger te worden. Toen ik elf weken zwanger was, bleek tijdens een echo dat het mis was: het hartje, dat we tijdens de vorige echo zo mooi hadden zien kloppen, klopt niet meer.
Ik heb er nog steeds veel verdriet van, ondanks dat ik inmiddels moeder ben van een prachtige zoon die nu bijna 2 is.
Hartje
Toen ik het hartje van ons eerste kindje voor het eerst zag kloppen, voelde ik meteen zo’n grote verbondenheid met het kleine wezentje in mijn buik. Het idee dat mijn beide kinderen nooit allebei hadden kunnen bestaan, verscheurt me nog steeds.
De miskraam eindigde in een curettage; mijn lichaam weigerde het zelf af te stoten. Ik heb daardoor voor mijn gevoel nooit echt goed afscheid kunnen nemen. Daarom overweeg ik nu om een tatoeage te nemen.
Meedragen
Maar er zijn twee dingen die me daarin tegen houden: echt origineel is het niet, en bovendien vraag ik me af of het wel goed is om dagelijks aan zoiets verdrietigs te worden herinnerd, voor de rest van mijn leven.
Toch blijft het idee in mijn hoofd rondspoken. Alsof ik dat kleintje wat er niet mocht zijn op die manier toch met me mee kan dragen, zolang als ik besta.
Geen engel
Het wordt in ieder geval géén afbeelding van een baby. Ten eerste worden dat soort tattoos vaak niet echt mooi, en bovendien gaan mensen die het zien naar de betekenis vragen. En daar zit ik ook niet altijd op te wachten. Een engeltje vind ik ook niet mooi.
Waarschijnlijk wordt het een hartje, om me te herinneren aan het mooiste moment dat ik tijdens die eerste zwangerschap beleefde: dat kloppende hartje in beeld.
Wie heeft er een tatoeage gezet na een miskraam? Wat heb jij laten zetten?
