De dag dat alles anders werd
Lieve Vera en Thomas,
Vanaf het eerste moment dat jullie in mijn leven kwamen, kropen jullie in mijn hoofd, onder mijn huid en in mijn hart. Het was meteen klip en klaar: voor jullie zou ik zorgen, koste wat kost, wat er ook zou gebeuren. Alles was veranderd en niets zou meer hetzelfde zijn.
Ik weet nog goed dat ik jou voor het eerst zag, Vera. We hadden het halve land doorkruist en met autopech langs de kant van de weg gestaan, waardoor we een uur later arriveerden op onze bestemming: het crisispleeggezin waar jij destijds verbleef. Alle dagenlang opeengestapelde spanning gleed geleidelijk van me af toen ik jou in mijn armen gelegd kreeg. Wat was je klein, nog maar twee maanden oud. Met je grote bruine ogen keek je me onderzoekend aan. Ik slikte de brok in mijn keel gauw weg, me bewust van alle mensen die om me heen zaten. Ik gaf je een flesje, wat je niet helemaal leegdronk omdat je in slaap viel. Een stille voorbode van wat later ons eeuwige strijdpunt bleek, voortkomend uit mijn bezorgdheid: eet en drinkt ze wel genoeg? Krijgt ze wel genoeg voeding binnen? Is ze niet te klein? Toen manlief je van me overnam, gingen je oogjes weer open en trakteerde je hem meteen op een stralende glimlach. Acuut had je hem (en mij!)om je ieniemienie vingertjes gewonden!
Jij was al iets ouder bij onze eerste ontmoeting, Thomas. Bijna twee jaar, maar qua ontwikkeling nog een stuk jonger. De autorit gaf deze keer geen problemen, maar was gevuld met onze gesprekken en overwegingen over hoe we het zouden gaan aanpakken als we jou straks zagen. We zouden heel rustig doen en afwachten tot jij ons zou benaderen. Wat wilde ik het graag goed doen. Natuurlijk liep het totaal anders. Jij, op de arm van je pleegoma, stortte je meteen vol overgave met uitgestrekte armpjes in dit nieuwe avontuur. Actie wilde je, stoeien, spelen, gek doen. Het kon je niet wild genoeg. Een totaal niet stille voorbode van jouw immer aanwezig hoge energie- en geluidsniveau. Alleen aan je vuurrode konen en gloeiende oortjes was te zien hoe spannend je het eigenlijk allemaal vond. Ik was meteen verkocht, wat een innemend mannetje, een heel persoontje al, zo mooi en vooral zo krachtig.
Lieve Vera en Thomas, ik wil jullie zeggen hoe blij ik ben dat ik er mag zijn voor jullie, vanaf dat allereerste kwetsbare moment. Ik wil jullie bedanken voor de zorgen die jullie mij geven. Letterlijk, van de flesjes en de hapjes tot de poepluiers en de pannenkoeken (oké, als ik heel eerlijk ben bakt manlief die eigenlijk altijd…). Maar zelfs de kopzorgen zijn me dierbaar, als ik de inhoud ervan even los kan laten en kijk naar het grotere geheel. Het zorgen, de zorgen, maken namelijk dat ik belangrijk mag zijn voor jullie. Dat ik een plek heb ik jullie leven. Dat ik voor jullie mag vechten als dat nodig is.
En dus vooral, dat ik een mama voor jullie mag zijn. Alles is veranderd en niets zal meer hetzelfde zijn, sinds de dag dat ik jullie leerde kennen. En, lieve Vera en Thomas, hoe afgezaagd het ook klinkt, voor mij is dat het allergrootste cadeau. Elke dag opnieuw.
Krissie is 34 jaar, getrouwd en pleegmoeder van Vera (7) en Thomas (6). Ze blogt over pleegzorg, om dit meer bekendheid te geven.