Ze eten niet met de pot mee. Nou en?!
Eten ze al met de pot mee? Deze vraag wordt vaak gesteld bij het consultatiebureau. Blijkbaar is het een heel belangrijk iets, dat je spruiten al vanaf vroege leeftijd met de pot mee-eten. Met regelmaat zat ik er dan ook over in de stress, want ook al beweer ik anders tegenover de mevrouw van het consultatiebureau (Oei, foei!); Nee, bij ons eten ze meestal nog NIET met de pot mee. Nou en?!
Reden dat ik deze blog schrijf, is een stukje frustratie, maar ook het feit dat ik heel benieuwd ben naar andere huishoudens en hoe het er bij jullie aan toe gaat. Wie weet zijn er huishoudens waar het er stiekem net zo aan toe gaat als bij ons? Ben zoooo benieuwd!
10 manieren om groente te verstoppen in het eten van je kinderen
Stressvolle maaltijd
Overal om mij heen hoor ik namelijk juist dat kinderen wél met de pot mee-eten, en dat dus ook met alle ellende van dien. Met als grootste dingetje: een kind dat niet (zelf) wil eten, waardoor je meer tijd met je kind bezig bent dan met je eigen eten. Gevolg: stressvolle maaltijd, waarbij je eigen eten koud is geworden en dus ook voor geen meter meer smaakt.
De oplossing? Heel simpel. Wij doen het gewoon nog even niet! Wij eten gewoon ons eten, een beetje later, maar apart. Relaxed. Samen. Ons genietmomentje dus. En waarom ook niet?!
Soms wel…
Soms doen we het wel, dat ze gewoon eten wat wij eten. Turkse hap meestal. Of gewoon lekkere patatjes, hetzij zelf gemaakt en gefrituurd, hetzij van een grote keten met een B en een K. Hetzij iets simpels dat toch in de buurt komt van de Nederlandse keuken, namelijk een visje, een uien salade voor ons erbij, en voor de kleintjes stukjes komkommer of worteltjes en aardappels.
Gepureerd eten
Nu gaan de komkommers er wel in, maar de wortels en de aardappels. Die blieven onze koters niet. Wat ze wel willen en wat ik er gemakkelijker in schuif, is gepureerd eten. Ofwel stamppotjes. Stamppotjes wortel, boerenkool, of andijvie. Dat gaat het gemakkelijkste. Voor mijn dochter liefst nog zonder stukjes, want ja, dan staat het kokhalzen haar nader dan het eten. Nope, gemakkelijker wordt het er niet op.
Gemengd cultureel huishouden?
Zeker niet als je zoals ik in een gemengd cultureel huishouden woont. Daarmee doel ik dan op mijn man die absoluut niets mot hebben van de Nederlandse keuken. Het gekke is dat hij verder in veel dingen nog Nederlandser-ser-ser is dan ik 😉
Eerlijk is eerlijk. Ook al ben ik dol op de stamppotten en dergelijke, de Nederlandse keuken is er toch wel een hele smaakloze. Nee, daarom ben ik dan ook op eten gebied juist met mijn man mee geïntegreerd. Voor mij gaat er NIKS boven de Turkse pot. Héééééérlijk. Nadeeltje alleen is dat het vanaf het begin wel wat lastig is om de kindjes daarin mee te krijgen. Sommige smaken zijn namelijk nogal sterk.
En om je kind nu al vanaf het moment dat het tandjes heeft ook salades te geven. Liever geen rauwe groente op jonge leeftijd, heb ik altijd meegekregen…. Wat dan wel?
Potjes en groentehapjes
Daarom ben ik bij dochterlief begonnen met potjes, en ook regelmatig eigen gemaakte maaltijden. Groentehapjes, zoals bloemkool, bruine bonen, enzovoort. Een makkelijke eter was ze wel. Achteraf hadden we toen misschien al in het begin sterkere smaken moeten introduceren en meer Turks eten, maarja, dat is dan achteraf geblaat. Ze heeft heel lang gesmikkeld van de peutermaaltijden. Ook van die biologische. Dat zag er op zich ook prima uit en smaakte ook meer dan lekker. Totdat mevrouw sinds recent ook dat niet meer blieft. *Diepe zucht*
Sindsdien heb ik ze ook maar afgezworen. En laat zoonlief nu ook net ook absoluut geen potjes meer moeten. Dat maakt het alleen maar gemakkelijker om ander eten te introduceren.
Dus, zo gezegd zo gedaan.
Zoonlief wel Turks
Zoonlief geef ik ook regelmatig iets te eten, met een wat sterker smaakje. Turkse Lahmacun bijvoorbeeld. Voor de leken onder ons: dat is Turkse pizza met dun deeg en gehakt erop. Oh oh, wat heeft zoonief ervan gesmikkeld, die eerste keer. Zie je wel, bedachten wij ons toen. We hebben het ook gewoon verkeerd aangepakt bij dochterlief. Alles wat nieuw is voor haar, is bij voorbaat vies. Zal ze het in een enkel geval eens proberen, dan trekt ze al direct, nog voor het hapje haar tong raakt, een vies gezicht. Yep! Zo’n peuter hebben wij dus. Herkenbaar?
Lastig, maar gelukkig ook weer niet geheel on-opvoedbaar, als het op eten aankomt. Met regelmaat gebruiken we gewoon ook chantagemiddelen, die bijzonder goed werken. Geen eten = geen televisie bijvoorbeeld. Gezien onze mevrouw zo van Dora houdt, zal ze ook haar best doen om te eten. Ach ja. Als het werkt.
En nee, ze hoeft echt niet haar hele bordje leeg te eten. Als ze haar best heeft gedaan. Een paar happen heeft weg gewerkt, dan is het voor ons ook goed. Zo eet ik af en toe ook nog wat stamppot 😉 Bovendien, zij is rond en gezond genoeg 🙂 Ze kan het hebben dus.
DRAMA!
Dat gezegd hebbende, we proberen het dus wel regelmatig uit. Wekelijks een of twee keer. Van de week dat we het weer eens poogden, was het weer raak. DRAMA!! Zoonlief gilde alles bij elkaar, want hij kreeg zijn worstjes niet snel genoeg. Dochterlief was aan het kokhalzen. Manlief in de stress. Ik ook, want nee, gezellig is anders. Snel eigen eten weg werken. Dat van zoonlief er ondertussen in proberen te krijgen, en dochter tot eten manen. Stressvol.
Momentje voor onszelf
Om die reden eten wij voorlopig ons avondeten nog heel vaak apart. Ook heel erg fijn. Heerlijk zo’n momentje voor onszelf. Gewoon zonder kinderen. Zij hebben al gegeten. Meestal een stamppotje met worst of een stukje vlees. Daarna gaan ze naar bed. Ze liggen er op tijd in en dan eten wij nog. Gewoon ons eten, op onze tijd. Zonder dat we ons druk hoeven maken over kinderen die wel of niet eten. We genieten volop, van het eten en van elkaar.
Who cares?
Nouja, als we het voldoende afwisselen. Wie doen we er kwaad mee? Zij eten goed, leren echt wel verschillende soorten eten kennen, en zijn rond en gezond. Zelf bedacht ik me dat ze maar standaard met de pot mee moeten eten, zodra ze naar de kleuterschool gaat na de zomer, maar ach, wie dan komt wie dan zorgt………
Zijn wij echt de enigen?
Praten jullie mee? Hoe gaat het er bij jullie thuis aan toe? Vanaf welke leeftijd wordt er standaard samen gegeten? Samen eten moet toch gezellig zijn? Waarom is het dan in de meeste gevallen in de praktijk zo’n gedoe? Het klinkt altijd zo leuk, maar is het dat ook? Wees eens eerlijk. Hoe houden jullie het leuk en gezellig?
Of zijn jullie ook juist van het apart eten? Ik ben wel heel benieuwd naar verhalen van stellen die ook apart eten van de kinderen. Zijn wij dan echt de enigen? Nee toch? Ik geloof er niks van! 😉