De bloemetjes en de bijtjes
Het is vrijdagmiddag. Na een week werken, ben ik redelijk gevloerd. Mijn oudste heeft vandaag een dagje vrij van school, het is studiedag. Naast vrijdag-patatjesdag, is het daarom ook vrijdag-ongelimiteerd-filmpjes-kijken-dag en vrijdag-we-doen-rustig-aan-dag.
Tegen het einde van de middag hang ik zowaar even op de bank, wanneer mijn dochter zegt: “Mama, we gaan spelen dat jij voor neppie ziek bent en ik ga jou beter maken, want ik ben de dokter.”
Kijk, dat vindt mama nou een leuk spelletje. Want dan mag ik op de bank liggen, met een dekentje over me heen.
Lees ook: Mama… Waar komen baby’s vandaan?
De eerste tien minuten gaat het goed. Mijn bloeddruk wordt gemeten. Om mijn enkels weliswaar, maar soit, daar lopen vast ook aderen. Ik moet ongeveer twintig keer heel diep zuchten. “Harder mama, anders hoor ik het niet en kan ik je niet beter maken.” “Schatje, misschien moet je dan even de dopjes in je oren doen. Dat hoort zo bij een stethoscoop.” “Een wat mama?” “Laat maar schat, ik bedoel dat ding waarmee je moet zuchten.” Tot slot wordt mijn knieschijf aan een forse Ikea-test onderworpen, inclusief de hamer om de reflexen te testen. Ik heb hoge koorts volgens de nep-thermometer, en krijg een pleister om mijn hand want die is gebroken. Net als ik denk dat ik helemaal gefixeerd ben, komt echter de finale act.
Dit gaat me zelfs voor neppie te ver
“Mama, jij hebt een baby in de buik he?”
Mmm, toch maar niet dat koekje bij de thee straks.
“Nee schat, mama heeft geen baby in haar buik, mama heeft gewoon een beetje een dikke flubberbuik. Dat komt omdat mama te veel van chocolaatjes houdt en jij en Sjoerd er in hebben gezeten.”
“Neeeeheeee, mama, ik bedoel maar voor neppie. En nu moet je stilliggen want ik ga je buik opensnijden en de baby er uit halen.”
Ik schiet overeind. Dit gaat me zelfs voor neppie iets te ver.
“Oh nee schat, er wordt hier helemaal niet in buiken gesneden. Dat doet hartstikke veel pijn. En trouwens, zo worden baby’s over het algemeen niet geboren.”
“Wat is over het gemeen?”
Pfff, levensgevaarlijk gespreksonderwerp afgewend.
“Over het algemeen betekent ongeveer hetzelfde als meestal.”
“Oh.”
Ik neem een slokje van mijn inmiddels koud geworden thee. Je kunt niet alles hebben.
“Hoe komen baby’s dan wel uit de buik?”
Lees ook: Seksuele voorlichting op scholen. Wat wel/niet?
SOS
Ik sproei wat thee over de salontafel. Mayday, mayday. SOS, is daar iemand? De buurman, voor wat suiker of boter? Die leuke PostNL meneer, met pakje nummer tienduizend? Red mij! Ze is vierenhalf en nieuwsgierig tot op het bot!
“Nou schat, mama vindt je nog wat te klein om daar het fijne over te weten. Als je wat groter bent vertelt mama je precies hoe het zit.”
Hell, mama vindt zichzelf met haar 37 jaar nog te klein om daar het fijne over te weten. Maar dat terzijde.
“Nee mama, ik wil het nu weten.”
Ik zie het aan haar ogen. Die gaat niet opgeven.
“Oké schat. Bij sommige mensen wordt de baby inderdaad uit de buik gehaald. Dan gaan de dokters met een mesje hierlangs snijden (ik wijs ergens onder de flubbers naar mijn bikinilijn) en dan halen ze zo, hoeps, de baby uit de buik.”
Twee grote blauwe knikkers kijken me aan.
“Maar dat doet toch heel veel pijn mama?”
“Ehm, nou, dat valt meestal wel mee, want dat hebben de dokters dan verdoofd met een speciaal spulletje.”
“Net als bij buurman met zijn oog en oma met de heup?”
“Ja precies schat, die zijn ook geopereerd.”
Het is even stil.
“Maar mama.”
“Ja schat.”
“Waarom hebben buurman en oma dan geen baby meegenomen uit het ziekenhuis?”
Weet je wat, ik neem toch nog een koekje. Dit wordt een lange middag.
