Dinoplaatjes: zullen we onze kinderen weer zelf laten sparen?!
Zojuist heb ik mijn oudste dochter van school gehaald en een vriendinnetje is mee om te spelen. Beide dames tikken bijna de zeven jaar aan om even een beeldvorming te krijgen. Eenmaal aan ons kopje thee en koekje, springt dochterlief op en rent naar de gang. Ze bedenkt zich blijkbaar ineens dat er iets heel belangrijks in haar tas zit. En ja hoor, daar komen de dinoplaatjes tevoorschijn. Ik kijk haar glimlachend aan, wanneer ik het enthousiasme in haar ogen zie. Tsjonge jonge, wat een hype hebben we weer te pakken….
Binnen een week vol
Zelf doen wij liever onze boodschappen bij de Jumbo dan de Albert Heijn en de laatste weken heeft dat regelmatig tot discussies geleid met onze grote meid. Slim deze marketingstrategie van de grote blauwe in supermarktland en ik moet eerlijk zeggen dat ook ik er gevoelig voor ben. Heel af en toe duiken we nu de AH in. Yes, voor de plaatjes.
Maar goed, even terug naar ons na-schoolse tafereeltje. Druk gaat mijn dochter aan de slag met haar geruilde plaatjes plakken in het grote Freek-Dino-boek. Het vriendinnetje zit er bij en kijkt er naar. Een beetje sneu vind ik het wel om haar er zo doelloos naast te zien zitten. “Heb jij je plaatjes niet bij je Eef?“, vraag ik liefjes aan haar. “Nee mevrouw”, antwoordt Eef. “Mijn boek is al twee weken vol”. Verbaasd kijk ik haar aan en zeg gekscherend dat haar ouders zeker wel altijd boodschappen doen bij ‘s lands grootste kruidenier. Maar wat Eef dan antwoordt, daar zakt toch een beetje mijn broek van af. “Nee hoor, maar mijn moeder heeft het voor me gedaan via Facebook!” Direct daarop volgt de schrikbarende reactie van mijn eigen dinosparend kind: “Ja mam dat wilde ik je nog even zeggen! Jij moet voor mij ook op Feeeesboek – alsof ze weet wat dat is….- zetten dat ik plaatjes wil en wanneer mijn boek dan bijna vol is dan moet je erop zetten welke ik nog moet. Goed?” Goed? Goed? Helemaal niet goed!
Hij zijn we dus aanbeland met z’n allen: Plaatjes sparen 2.0.
Hoofddoel van plaatjes sparen is natuurlijk het enorme commerciële belang ervan voor Albert Heijn (in dit geval). Super slim en zelfs ik breek mijn Jumbo-gele hart om dochterlief zo nu en dan eens te verblijden met een bezoekje aan de concurrent. Maar haar wensen op Facebook gooien om zo snel mogelijk haar album vol te krijgen? NEE. Daar doe ik dus niet aan mee.
Verlangen en omgaan met teleurstellingen
Want is het doel van plaatjes verzamelen daarnaast ook niet vooral het bindende aspect voor (kleine) kinderen? Dat enthousiasme in de ogen van mijn dochter? Het elkaar opzoeken en pauze na pauze na pauze ruilen (en huilen)? Dat ze wekenlang overal dat boek mee naartoe zeulen, omdat er wellicht iemand op hun pad komt die kan ruilen? Het contact maken met elkaar? Het leren van je behoeften uit te stellen? Leren omgaan met teleurstellingen? Leren ergens heel erg naar te verlangen en dan als een klein kind zo blij kunnen zijn omdat na heeeeeeel lang wachten het gelukt is? Dat ze leren hun eigen business (het grote verzamelboek) te besturen? De basisbeginselen van accuraat je administratie bijhouden?
Ouderwets
Nee hè? Deze moeder is vreselijk ouderwets aan het worden niet? Plaatjes verzamelen 2.0 is van een hele andere orde.
Die houdt namelijk in dat je als moeder (of vader) er een complete administratie op na houdt en zo precies in kaart hebt welke plaatjes jouw koter nog moet hebben om het album zo snel mogelijk compleet te krijgen.
Allereerst vraag je aan al je Facebook-vrienden of die kaartjes willen sparen voor je kleine mini-me en vervolgens als het JOU gelukt is het album bijna compleet te krijgen, knal je de ontbrekende nummers op social media met de lieftallige vraag (namens kindlief uiteraard – yeah right!) of iemand jouw kind intens gelukkig kan maken door te voorzien in de laatste nummers. Serieus?!
Waarom? Ik vraag me echt af: waarom? Ben je bang dat het tere kinderzieltje van Pietje het niet aankan wanneer hij zijn verlangen moet uitstellen? Ben je bang dat Marietje op school moet toegeven dat papa en mama geen boodschappen doen bij de AH en ze daardoor minder plaatjes heeft dan haar klasgenootjes? Of ben je het gezanik bij de supermarkt zat en wil je er gewoon snel vanaf zijn van die hele hype?
Die middag loop ik langs de dranghekken bij de supermarkt en kijk trots naar de kinderen die daar staan. Moge ze behoedt worden voor dat grote alles verwoestende Dinomonster dat Facebook-moeder heet en er volop op los ruilen tot ze een ons wegen.
Zet hem op jongens!!