Je tweede kind? Net zo belangrijk!
Waarom is het toch dat wanneer je een tweede kindje krijgt, het allemaal zo ‘gewoon’ lijkt? Je naasten zijn super blij voor je en gelukkig om weer opa of oma, of tante te worden. Voor de rest, lijkt het soms wel alsof mensen denken: oh, nog eentje. Ja en?
Alsof het magische er een beetje af is en het wonder zijn glans verloren heeft…
Is dat zo?
Nee, want het is niet vanzelfsprekend. Voordat wij begonnen aan – oneerbiedig gezegd – projectje numero dos, had ik niet gedacht dat ik nog een miskraam zou krijgen. Tegelijkertijd had ik ook niet verwacht dat het per se vlekkeloos zou verlopen. In het verleden behaalde successen zijn immers geen garantie voor de toekomst. Daar was ik me maar al te veel van bewust, na een miskraam bij de eerste zwangerschap.
Lees ook: Dagboek deel 1: van zwangerschap naar miskraam
“Ik zie geen hartje”
Toch kwam de miskraam – een zogenaamde ‘missed abortion’ – als donderslag bij heldere hemel. “Ik zie geen hartje.” Die woorden. Dat wil je niet horen bij de eerste echo. Het gekke is dat ik het ergens voorvoeld heb.
De nacht voor de bewuste echo had ik een droom. In die droom vertelde een stem mij dat dat een echo niks zegt. Dat het geen garanties geeft. Dat. Letterlijk. Gek. Alsof mijn onderbewustzijn mij al wou vertellen wat mijn lichaam al wist. Dat het foute boel was. Toch deed ik het af als rare droom, en stond ik er niet te veel bij stil. Blij gingen we naar de intake, om er verdrietig weer vandaan te komen. Die dag ging ik niet naar het werk.
Curettage
De miskraam kwam niet op uit zichzelf op gang. Dus, vroeg ik om een curretage. Ik heb ook nog tig echo’s gehad – zelf om gevraagd – omdat ik mij er 100% van wilde vergewissen dat het echt een miskraam was. Straks hadden ze de groei verkeerd ingeschat, dacht ik nog. Je leest verhalen, waarbij het hartje dan de week erop opeens wel zichtbaar is. Ik had ergens nog hoop, terwijl ik verstandelijk wel wist: nee, het heeft niet zo mogen zijn.
Alles gebeurt met een reden. Met regelmaat vraag ik mezelf nog af of mijn eerste zwangerschap (miskraam bij 6/7 weken) een jongen of een meisje was geweest. Bij mijn derde zwangerschap heb ik zelf het vermoeden dat het een jongen was. Ik ben ervan overtuigd dat ik ze later terug zal zien, en ze dan ook in de hemel zal herkennen als broertje en/of zusje van mijn dochter en zoon.
Was miskraam nummer twee nooit gebeurd, dan was zoonlief er wellicht ook niet geweest. Zo bekijk ik het ook. In dat licht is hij nog meer een wondertje.
Lees ook: Dagboek deel 2: van zwangerschap naar miskraam
“Niet weer”, dacht ik
Nadat de cyclus weer op gang was, gingen we er weer voor. Overigens, weer met enigszins in mijn achterhoofd de gedachte dat het misschien niet zou lukken. Dolblij was ik toen we weer in verwachting raakten. Nog blijer was ik toen alles bij de eerste echo goed bleek te zijn. Wat schrok ik enorm, toen ik opeens met 7/8 weken bloed verloor. “Niet weer”, dacht ik, er al vanuit gaande dat het foute boel was. Als in een waas zat ik op het toilet. Zo stressvol. Minstens een week lang verloor ik bloed. Wat was ik blij dat de echo uitwees dat het allemaal nog in orde was. Nog steeds een mooi kloppend hartje. Opluchting overheerste. Hoewel dat bloeden. Ik haatte het. Zo begon mijn eerste miskraam namelijk ook.
Van echo naar echo
Bij zoonlief heb ik dan ook ontelbare echo’s gehad. Veelal ter geruststelling, maar ook de benodigde groei-echo’s, omdat mijn meissie aan de grote kant was met haar 9 pond. Die bevalling eindigde in een spoedkeizersnede. Wat was het toch keer op keer fijn om naar hem te mogen kijken. Hoe hij het deed.
Hij is een wonder.
Zoals elk nieuw leven in mijn ogen een wonder is. Het is toch prachtig hoe zoiets, wat zo klein begint, kan uitgroeien tot een schitterend mensje. Met die eigenschappen die maken dat hij op zijn vader lijkt en ergens ook op zijn zus.
Dat gezegd hebbende, vraag ik me daarom af: als elk leven zo mooi is, moet toch ook elk leven toch uitgebreid gevierd worden? Als ik het aantal kaartjes zou vergelijken die we kregen ter felicitatie van kind nummer 1 met kind nummer 2, dan is er een beduidend verschil zichtbaar. Alsof mensen het dus inmiddels ‘gewoon’ vinden dat je kinderen kunt baren. Ze heeft er al een, dus die tweede. Leuk, maar niet zo bijzonder als de eerste? Mijn verhaal bewijst het tegendeel.
“Kraamvisite? We zijn al bij de eerste geweest”
Wat is het dat mensen bij een tweede ertoe zet, om dan de kraamvisite eigenlijk maar soort van te laten zitten? Ik neem het persoonlijk mensen absoluut niet kwalijk, maar het is wel iets waar ik oprecht nieuwsgierig naar ben. Is het dus echt omdat ze al bij de eerste zijn geweest, dus die tweede: laat maar zitten?
Ons zoontje heet Kaan. Hij is prachtig. Hij heeft een berg humor en is helemaal een eigen guitige, ondeugende persoontje. Kortom, hij verdient het, vanaf het begin. Hij verdient evenveel aandacht als zijn zus. Zijn zus is bijzonder, en beiden zijn ze een wonder!
Denk daar gewoon eens aan als iemand in je omgeving een tweede, derde, vierde of zoveelste kindje krijgt. Dat kindje verdient toch een even feestelijke onthaal als de eerste? 😉
Lees ook: Wat niemand je vertelt over je tweede