Ze waren iemands zoon…
“Pappa, mamma, waar hebben jullie het over,” onze 10-jarige zoon heeft weer eens zitten meeluisteren toen mijn man en ik het over de zoveelste schietincidenten in Amerika hadden. Natuurlijk lieten de nieuwsberichten uit de VS van de afgelopen twee dagen ons niet bepaald koud. Met tranen in mijn ogen keek ik de filmpjes van de zwarte mannen, in koelen bloede neergeknald door mannen van wie we allemaal leren dat zij onze beste vriend zijn.
Ik dacht aan de moeders, hun reacties toen zij ineens een agent voor hun deur zagen staan, om hun het verschrikkelijke nieuws te brengen. De moeder van Philando Castile hoefde dat bezoek niet eens af te wachten.
Nachtmerrie
Zij kon live zien hoe haar zoon zijn laatste adem uitblies, met het wapen van een paniekerige agent nog steeds op zijn hoofd gericht. Elke moeder heeft zo haar nachtmerries als het om haar kinderen gaat. Als je zwart bent en in Amerika woont, is dit er één van.
Hij zal nooit onder het kopje ‘wit’ vallen
Onze zoon is een mixje, een dubbelbloedje, een swirl baby. Voor sommige mensen is hij ‘gewoon zwart’, weer anderen zien geen verschil tussen hem en een Marokkaans jongetje, maar hij zal nooit onder het kopje ‘wit’ vallen. Dat maakt mij niks uit. Als hij pimpelpaars was, zou ik geen druppel minder van hem houden en zou ik hem nog net zo perfect vinden. Gelukkig maakt die kleur de meeste mensen ook niks uit. Maar ja, hij is niet blind. Hij kijkt elke dag Jeugdjournaal en hij is ontzettend nieuwsgierig en slim. Hij heeft het heus wel door, wanneer ik ergens omheen praat. Hij heeft gehoord over Trayvon Martin, over Tamir Rice. Het was in Amerika het gesprek van de dag. Natuurlijk is het hem toen niet ontgaan. Natuurlijk had hij daarom niet veel nodig om de overeenkomsten tussen deze slachtoffers te ontdekken; ze waren onschuldig, jonge jongens en zwart…
Lees ook: Mag ik er alstublieft een kleurtje bij?
Toekomstplannen
Onze zoon weet het zeker, na de middelbare school gaat hij zo snel mogelijk weer terug naar Amerika om te studeren. Wij leren onze kinderen dat ze alles kunnen bereiken, zolang zij er maar keihard voor werken. Ja, ook studeren in New York voor $70.000 per jaar is niet onmogelijk. Hoewel, Amerika?
Zorgeloos rondrijden in een mooie auto
In Nederland zijn agenten gelukkig niet zo schietgraag. Ze zijn wel extra alert als je een kleurtje hebt en in een mooie auto rondrijdt, ja zelfs in 2016 nog. In mijn familie weet ongeveer elke man dat rondrijden in een dure auto nooit helemaal zorgeloos kan. Voor de duidelijkheid, al die mannen in mijn familie die zijn aangehouden, hebben niks, maar dan ook niks met drugs of andere duistere zaken te maken. Die auto’s kochten zij met geld waar eerst belasting over betaald was. Vraag een willekeurig donker iemand op straat of hij of zij neefjes, broertjes, ooms, of opa’s heeft die ooit, zonder legitieme aanleiding, zijn aangehouden in hun mooie auto. Ik weet zeker dat ze vrijwel allemaal bevestigend zullen antwoorden. Toeval?
Ver-van-mijn-bed-show?
Wat moet ik mijn kind dan vertellen als hij me vraagt of hij ook moet vrezen voor zijn leven, wanneer de politie hem aanhoudt? Van donkere, Amerikaanse moeders die jongetjes opvoeden, weet ik wat zij hun kinderen leren; Als je wordt aangehouden, doe meteen jouw handen op het stuur, niet tegenstribbelen. Je doet precies wat je gevraagd wordt, geen discussie en altijd eerst toestemming vragen voordat je jouw rijbewijs pakt. Elke onverwachte beweging kan een fatale afloop hebben. Ook al wonen we in Nederland, bovengenoemde incidenten en alle onterechte aanhoudingen in Nederland, met als dieptepunt de dood van Mitch Henriquez vorig jaar, houden mij altijd bezig. Zo een ver-van-mijn-bed-show zijn die fatale confrontaties met de politie dus niet.
Lees ook: Lieve dochter, jij hebt Turks bloed…
Geen hoodies, liever een Golfje
Moet ik mijn mannetje leren dat hij geen ‘hoodies’, of petjes mag dragen? Moet ik hem leren dat hij dezelfde regels moet volgen als zijn donkere vriendjes in Amerika bij aanhouding door de politie? Moet ik hem verbieden later een scooter te kopen? Moet ik hem uitleggen dat hij later, wanneer hij afgestudeerd is en een topbaan heeft, toch beter een Golfje kan kopen, om confrontaties met de politie te voorkomen? Wat moet ik hem in vredesnaam antwoorden als hij vraagt naar het waarom van al die gruwelijk uit de hand gelopen arrestaties. Dat de politie er is om ons te beschermen, behalve wanneer je een kleurtje hebt? Moet ik hem maar vertellen dat hij studeren in zijn geliefde New York maar uit zijn hoofd moet zetten? Hoe leg ik dan uit dat zijn witte vriendjes wel gewoon kunnen gaan, zonder hem enorm veel pijn te doen? Moet ik hem maar leren weerbaar te zijn en leren leven met de gedachte aan die droom die nooit uit mocht komen, alleen maar vanwege zijn prachtige kleurtje?
Philando en Alton waren iemands zoon
Ik ben in de rouw. Philando en Alton waren iemands zoon. Ooit werden zij met liefde op de wereld gezet. Hun moeders hebben altijd van hen gehouden en nu moeten deze moeders verder met deze nachtmerrie, waar zij nooit meer uit zullen ontwaken. Net als al die andere moeders. Alleen maar omdat hun zoon de ‘verkeerde’ kleur had. Het zijn moeders, net als wij.
Ik ben er klaar mee!
Ik weiger te accepteren dat mijn kinderen maar weerbaar moeten zijn en zich moeten aanpassen, zodat ze dit soort risico’s kunnen voorkomen. Ik weiger te accepteren dat niet wit zijn risico’s heeft. Het is 2016, ik ben er klaar mee!