Drie weken niks… Even een doodgewoon gezin zijn
Eigenlijk is er niet zo heel veel bijzonders aan ons gezin. Natuurlijk hebben Vera en Thomas allebei een flinke rugzak met bagage en lopen daardoor dingen soms wat anders dan gebruikelijk. Het zijn echter voor mij vooral de toeters en bellen eromheen die maken dat ik merk dat we een pleeggezin zijn. Zo komen er nogal wat hulpverleners bij ons over de vloer, en is er uiteraard ook ruimte voor allerlei contacten met familie van de kinderen.
Lees hier alle blogs van Krissie over het pleegmoederschap.
Om te beginnen is er de pleegzorgwerker, afgekort ook wel pzw genoemd. Zij begeleidt manlief en mij in onze taak als pleegouders. We kennen haar al jaren, vanaf Vera’s babytijd, en dat is fijn. Er zijn periodes geweest dat ons contact heel intensief was: talloze e-mails, telefoontjes en face-to-face gesprekken passeerden de revue. De laatste tijd lopen dingen soepeler, en dus zien we haar minder frequent.
Voogd nummer acht
Daarnaast heeft Vera een voogd. Haar ouders hebben geen gezag meer, dat ligt nu dus bij deze persoon. Toen aangekondigd werd dat voogd nummer acht ten tonele zou gaan verschijnen, besloot ik actie te ondernemen. Een aantal keer bellen met diverse leidinggevenden en inhoudelijk managers en ik had het voor elkaar: Vera kreeg dezelfde voogd als Thomas. Een fijne vrouw met wie we goed kunnen samenwerken. Inmiddels hebben wij de voogdij over Thomas (pleegoudervoogdij heet dat, heel toepasselijk) en komt zij dus nog alleen af en toe langs voor Vera.
Lees ook: Voogdij krijgen over een pleegkind
Ouderbezoekjes
Het allerbelangrijkste zijn natuurlijk de ouders van Vera en Thomas. Hen kregen we cadeau bij dit hele pleegzorg-avontuur, want ze spelen een grote rol in hun leven (en dus ook in dat van ons). Allemaal komen ze bij ons thuis op bezoek, bijna elke week staan er wel één of twee namen op de kalender. Meestal loopt dit prima, maar soms zijn er spanningen. Ik begeleid alle ouderbezoekjes zelf, en dat kost best veel energie. Tussendoor houden we contact via WhatsApp en stuur ik allerlei nieuwtjes en fotootjes door. Op bijzondere dagen, zoals Vader/Moederdag en verjaardagen, Skypet Vera met haar ouders.
Andere familieleden
Tenslotte zijn er nog een aantal andere familieleden. Het contact met hen staat op een lager pitje, omdat Vera en Thomas hier beperkter behoefte aan hebben. Op drie afzonderlijke middagen (moederskant van Vera, vaderskant van Vera, en moederskant van Thomas) gaan we eens per jaar iets leuks doen met zijn allen, zodat de kinderen hen kunnen ontmoeten in een ongedwongen context. Lekker spelen met elkaar werkt het beste, is onze ervaring.
Toeters en bellen
Hoewel veel pleeggezinnen waarschijnlijk nog uitgebreidere bezoekregelingen en pleegzorgwerker/voogd- contacten moeten onderhouden, vind ik al onze toeters en bellen toch ook aardig intensief. Deze zomer lassen wij daarom voor het allereerst een algehele pauze in, tijdens onze vakantie. Geen bezoekjes van ouders, geen mailtjes van de voogd, geen belletjes met de pleegzorgwerker en ook geen WhatsApp contacten.
Lees ook: De dag dat alles anders werd
Geniepig schuldgevoel
Drie weken helemaal niks. Daarna mag het hele circus weer in volle glorie aantreden, maar eerst is er 21 dagen radiostilte. Ik moest er lang over nadenken, want konden we dit wel maken? Er begon alweer een geniepig schuldgevoel te knagen in mijn buik, maar manlief en alle hulpverleners waren heel stellig: dit mocht, dit kon, en dit was nodig. Even opladen, en vooral: even een doodgewoon gezin zijn met zijn viertjes. Gewoon gedachteloos genieten. Niets bijzonders aan!
Bron beeld: Pixabay
Krissie is 34 jaar, getrouwd en pleegmoeder van Vera (7) en Thoma (6). Ze blogt over pleegzorg, om dit meer bekendheid te geven.