Loslaten is niet gemakkelijk
Draak is bijna 5. En dus al groot. Opa en oma mogen absoluut niet meer zeggen dat hij hun kleinzoon is. Hij is hun grootzoon. Groot zijn betekent ook veel zelf doen en vooral alleen doen. Nu is er in de wijk waar wij wonen geen mogelijkheid om je 4-jarige heel veel vrijheid te geven. Het zou heel onverantwoordelijk zijn hem daar alleen op straat te laten.
Daarom zijn wij heel blij met onze stacaravan op een rustige camping in een Brabants dorpje. Nu de vakantie weer is begonnen, geniet onze Draak daar van een ongekende vrijheid. Hij vindt zelf zijn weg naar speeltuin, voetbalveld en vriendjes. Wij zijn er nog wat onrustig over, maar krijgen er wel steeds meer vertrouwen in We zien dat het goed gaat. Hij komt regelmatig terug om letterlijk zijn neus even aan ons te laten zien. [Wat zie ik dat neusje toch graag.]
Toch bevliegt het me soms. Dan moet ik hem echt nu zien. Dan stap ik op de fiets en rij rondjes tot ik hem weer ergens tref. Meestal lachend met vriendjes. Dan heeft mijn moederhart weer even rust en kan ik weer terug naar onze plek. Dat loslaten is nog niet zo makkelijk. Ik ben er niet zo goed in. Gelukkig kennen we veel mensen op de camping en weet ik dat er veel ogen een beetje met ons mee kijken.
Andere ouders
Het moeilijkste vind ik nog het omgaan met ouders die makkelijker zijn in dat loslaten. Soms doordat ze er meer ervaring mee hebben, maar vaak ook gewoon door hun karakter. Het probleem zit hem niet in het socializen met deze ouders maar in het vasthouden aan onze eigen regels en grenzen.
Lees ook: Waarom gaan we niet op opvoedles?
Zo vroeg er een vader van een vriendje aan hem of hij mee ging kanovaren, zonder zwemvest of iets dergelijks. Eén vader, drie guppen zonder zwemdiploma, één bootje waar naast vader steeds maar één kind in past. Draak zei natuurlijk: Ja. Ik kwam het clubje tegen terwijl ze onderweg waren naar de vijver. Toen ik het plan hoorde, gooide ik roet in het eten voor Draak. Dit ging niet gebeuren. Ik kon op dat moment ook zelf niet even mee, anders was dat misschien nog wel een optie geweest.
Rotmoeder
Die dag ging de boeken in als de dag waarop ik voor het eerst de rotste moeder van de wereld werd genoemd en het ergste was ik voelde me ook nog zo. Niet omdat ik er niet achter stond, maar omdat ik hem zo begreep. Hoe onbegrijpelijk moet het zijn voor een mannetje van 4 dat dit niet mocht van zijn moeder?
Het plan kwam van een volwassenen persoon, een vader en was ook nog aangemoedigd door de moeder van die kinderen. Dan komt je eigen moeder ineens zeggen dat het niet mag, omdat het te gevaarlijk is. Uiteraard gingen het vriendje met zijn broer en vader gewoon wel varen. Daar heb ik immers niets over te zeggen.
Ik voelde zijn verdriet, zijn gevoel van onrechtvaardigheid, zijn teleurstelling en zijn boosheid. Nadat hij weer wat gekalmeerd was, probeerde ik het uit te leggen, maar werd niet begrepen. Ik besloot het zo te laten. Hij hoeft het ook nog niet te begrijpen, voor nu is het gewoon zo. En als ik daarom de rotste moeder van de wereld ben, dan is dat ook maar zo. Ook dat laat ik los.
Na een tijdje verscheen het vriendje weer in onze tuin en was alles weer opgelost. Draak weer blij en ik kreeg zelfs een dikke knuffel van hem voordat hij weer vertrok richting speeltuin.
Regels
Nu, een paar dagen later, heeft het voorval mij nog niet losgelaten. Andere ouders, hebben andere grenzen. Zij zullen onder hun toeziend oog, soms zaken goed vinden die bij ons uit den boze zijn. Nu kwam ik ze tegen en kon ik er een stokje voor steken, een andere keer waarschijnlijk niet. Ook zullen de kinderen van die ouders dingen willen doen die wij onze gup verboden hebben. Ik denk niet dat ik van hem mag en kan verwachten dat hij dan maar gewoon nee zegt en achterblijft. Ooit zal hij dat hopelijk kunnen al blijft het vaak wel lastig.
Tegelijkertijd heb ik ook niet de illusie dat ik dit kan oplossen. Het enige wat ik kan doen, is regelmatig onze regels en grenzen met hem bepreken. Hem zo duidelijk mogelijk uitleggen waarom die regels er zijn. En hem handvatten geven om met dergelijke situaties om te gaan. Daarnaast blijf ik gewoon op mijn fiets springen als ik vind dat ik hem te lang niet gezien heb.
Lees ook: Een brief aan mijn kind: loslaten is moeilijk
Leren
Het zal ongetwijfeld, meer dan eens, gebeuren dat hij toch dingen doet die wij niet goed vinden. Daar zullen we dan samen van moeten leren. De ene keer leert hij, dat die stomme regels er toch echt niet voor niks zijn. De andere keer zal ik ervan leren. Namelijk, dat hij al groot is en het allemaal best wel kan….
Bron beeld: Pixabay