De bevalling: Ik was op slag verliefd
Denise Meijer
Een hoge bloeddruk en opgezwollen voeten. Denise werd opgenomen in het ziekenhuis met een zwangerschapsvergiftiging bij 27 weken zwangerschap. “Sterretjes zag ik al weken.”
Lees ook: De Opname: het was foute boel
Met gillende sirenes werd ik overgebracht naar het academische ziekenhuis, maar op een één of andere manier sloot ik mezelf af van de mogelijkheid dat dit wel eens verkeerd kon aflopen voor mij en mijn baby. Ik lag nota bene nog grapjes te maken over een eventuele minibar in de ambulance. Dit omdat ik verschrikkelijke dorst had gekregen van alle medicatie die ik toegediend had gekregen. We passeerden ook mijn ouders nog, die onderweg waren naar het ziekenhuis. Toen mijn moeder erachter kwam dat ik in die voorbijrazende ambulance zat, ging voor haar het lichtje uit, figuurlijk dan. Dit was foute boel!
Doodziek geworden
Aangekomen in het Sophia kinderziekenhuis (onderdeel van het Erasmus mc), werd ook al snel duidelijk dat de baby zo snel mogelijk geboren moest worden. Dit omdat ik ongemerkt echt doodziek was geworden en omdat de baby al geruime tijd niet genoeg zuurstof meer kreeg door mijn placenta. Deze werkte nog nauwelijks door de hoge bloeddrukken waar ik al geruime tijd last van had.
Hij moest zo snel mogelijk geboren worden en dit zou, mede door mijn conditie, gebeuren door middel van een spoedkeizersnede en ik moest er rekening mee houden dat hij door zijn opgelopen groeiachterstand zou kunnen te komen overlijden. Binnen een korte tijd lag ik op de operatiekamer en werd onze zoon, Djaysen Dion Michels, geboren. 35 centimeter lang en slechts 800 gram zwaar.
Daar lag ik dan
Hij had het moeilijk en werd fors bij geblazen met zuurstof alvorens hij een beetje kleur begon te krijgen. Stabiel, maar in zeer slechte conditie werd hij nadat ik hem kort mocht bekijken terwijl hij in de couveuse lag, overgebracht naar de IC neonatologie. Daar lag ik dan na de keizersnede. Op de high care, zonder baby, met een lege buik en niet wetende hoe het nu met hem ging.
Mijn vriend is wel gaan kijken, maar door de morfine en met de adrenaline nog door mijn lichaam razende, kan ik me vrij weinig herinneren van die eerste nacht. Behalve dat ik letterlijk liters water heb weg gedronken. De dag daarna mocht ik dan ook, met bed en al, naar ons zoontje toe. Die volgens er volgens de artsen nog altijd slecht aan toe was en nauwelijks reageerde op prikkels. Ik moest rekening houden met het ergste. Iets wat ik direct vergat toen ik hem daar zag liggen. Weliswaar vast aan talloze draadjes en beademing, maar dat viel me nauwelijks op.
Ik was op slag verliefd
Ik zag een perfect volmaakt mannetje. Klein, maar helemaal af. Hij had zelfs al haartjes! Ik begon tegen hem te praten en zag hoe hij bewoog wanneer hij me hoorde praten. Dit was het moment dat ik me voor het eerst echt moeder voelde. Hij had tenslotte niet gereageerd op prikkels, tot op dat moment. Ik was op slag verliefd als nooit tevoren. Ons geluk was echter van korte duur, want al snel bleek dat Djaysen zijn buik begon op te blazen. Iets wat kon wijzen op een gaatje in zijn darmen.
Opgelucht ademhalen
Dit bleek uiteindelijk ook zo te zijn en wederom moesten we rekening houden met de slechtste uitkomst die we ons zouden kunnen bedenken. Dat hij de operatie niet zou overleven, of dat het gat in zijn darmen zo groot zou zijn dat de behandeling verder gestaakt zou worden.Gelukkig was geen van beide het geval. We konden weer even opgelucht ademhalen en hoopvol vooruit blijven kijken. Ons mannetje kon dit aan. Dat wisten we zeker. Dat wist IK zeker.
Elke dag buidelen
Hij ging na de operatie steeds een beetje vooruit. Zo werd de beademing beetje bij beetje afgebouwd en hij bewoog steeds meer. Ik was aan de andere kant nog altijd niet hersteld van de zwangerschapsvergiftiging en kreeg nog bloeddruktablet, op bloeddruktablet om de tensie stabiel te krijgen. Ook mijn leverwaarden bleken nog niet normaal, maar elke dag ging ik naar beneden om te buidelen met onze zoon. Die zelfs zijn oogjes voorzichtig open begon te doen.
Veelvoorkomende complicatie
Op de dag dat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis was Djaysen stabiel genoeg om een MRI te ondergaan. Dit werd gedaan, omdat er een zorg bestond over zijn hersentjes. Op de echo was namelijk een infarct te zien, ontstaan tijdens de bevalling. Ook werd er gezien dat het hersenvocht in zijn hoofdje begon toe te nemen. Wat kon wijzen op een beginnend waterhoofdje.
De MRI was dus om de schade die het infarct had veroorzaakt te kunnen bepalen en om te zien of er daadwerkelijk sprake was van een waterhoofd. Ook een veelvoorkomende complicatie bij te vroeg geboren baby’s.
De uitslag was binnen
Thuis keek ik via de webcam mee naar hoe hij in het MRI-apparaat werd gelegd en angstvallig wachtte ik op het telefoontje dat het gebeurd was en de uitslag binnen kwam. Na een korte, mislukte poging om wat te slapen, ging mijn telefoon. Of mijn vriend en ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis wilde komen. De uitslag was namelijk binnen en optimistisch als ik was. Gingen wij vol goede moed richting het ziekenhuis. Hij had de afgelopen week al zoveel vooruitgang geboekt dat we wel goed nieuws moesten krijgen…
Lees het vervolg Het afscheid; hij heeft mij mama gemaakt