“Jij gaat niet weg, toch mama?”
Aan iets nieuws beginnen, betekent vaak ook iets ouds gedag zeggen. Afscheid nemen. Thomas heeft het er maar moeilijk mee, en dat is gezien zijn geschiedenis eigenlijk helemaal niet vreemd. De onrustige eerste jaren van zijn leven maken dat hij zich continu vast wil klampen aan alles wat vertrouwd is. Het gaat al stukken beter dan toen hij net bij ons kwam wonen. Toen was elke kleine verandering teveel voor Thomas, en moest ik hem zo ongeveer van me afpellen als ik even naar mijn werk ging.
Lees hier alle blogs van Krissie over het pleegmoederschap.
De laatste weken moet er echter weer veel afscheid genomen worden en dat blijft lastig voor hem. Eerst is er de laatste G-hockeytraining van het seizoen, waarin hij hoort dat zijn vaste trainer ermee stopt, omdat ze gaat studeren in een stad hier ver vandaan. Snikkend valt hij in haar armen. Ik ga je missen hoor. Op de weg terug naar huis komen de vragen: “Waarom? Welke stad? Wie komt er dan nu?” En wel drie keer: “Jij gaat niet weg, toch mama?”
De week erop is het weer raak: Thomas’ laatste zwemles. Bijna twee jaar ging hij er iedere zondagmiddag naartoe. Eerst had hij les in een klein groepje, later één op één met zijn favoriete zwemmeester. Vanaf september mag hij gaan schoolzwemmen en dus stoppen onze wekelijkse tripjes naar het zwembad (wat ik zelf stiekem helemáál niet zo erg vind). Om het goed af te sluiten heeft zijn zwemmeester geregeld dat Thomas deze laatste les op zijn eigen niveau mag ‘afzwemmen’. Er is zelfs een speciaal diploma voor hem geregeld.
Thomas straalt als hij hem krijgt, en de zwemmeester straalt mee, want ook voor hem hebben we samen een eigen diploma gemaakt. Ondanks al deze blijdschap zie ik Thomas’ lipje alweer trillen. Hij geeft de zwemmeester gauw een dikke knuffel: “Ik ga je missen hoor.” ’s Avonds eten we frietjes, maar voordat hij zijn eerste hap neemt, checkt Thomas even snel: “Jij gaat niet weg, toch mama?”
Nieuwe klas
Tenslotte breekt ook het einde van het schooljaar aan, en eind augustus zal Thomas starten in een nieuwe klas. Dat betekent weer een afscheid, ditmaal van zijn vaste juffen. We hebben een klein cadeautje gekocht en de laatste schooldag is er een gezellig zomerfeest. Een prachtige afsluiting van een mooie periode. Thomas geniet met volle teugen, tot het tijd is om gedag te zeggen. “Ik ga jullie missen hoor.” Vanaf de achterbank hoor ik daarna een heel klein stemmetje: “Jij gaat niet weg, toch mama?”
Lees ook: Samen dansen
“Groetjes uit Zeeland. Ik mis jullie wel hoor.”
En ze worden gemist door Thomas hoor, al deze lieve mensen, stuk voor stuk. In het bijzonder zijn lieve juffen. Op vakantie wil hij hen daarom een kaartje sturen. Hij kiest met zorg een hartvormig exemplaar uit. Hij dicteert wat ik moet schrijven: “Groetjes uit Zeeland.” En natuurlijk: “Ik mis jullie wel hoor.” Hij slaakt een diepe zucht zodra het kaartje op de post is gedaan. “Mama blijft gelukkig altijd bij mij… Toch?”
