Slapen is stom! Tenminste, dat vindt mijn kind…
Denise Meijer
“Het is bedtijd”, zeg ik elke avond steevast rond zeven uur tegen mijn zoon. Oké, soms ook om half zeven, maar dat gebeurd alleen als er een zware dag aan vooraf is gegaan. Daarnaast, hij kan toch geen klok kijken. Dus, zolang ik het voor elkaar krijg om weg te komen met dit kleine leugentje, prima, toch?
Maar zoals verwacht, gaat mijn kind in opstand. “Naar bed gaan is stom”, begint hij zijn relaas. Even droom ik zelf weg bij het idee dat ik nu al in mijn bed zou kunnen liggen, maar dit valt nu al in het water door de wetenschap dat er nog van alles gedaan moet worden. Zo moet er nog een was worden gevouwen. Bovendien, moet er nog een vaatwasser ingeruimd worden en kan ik zelf ook nog wel een douche gebruiken. Daarna is het tevens hoog tijd dat ik het bed verschoon, liefst eer ik erin ga liggen.
Lees ook: Slaapgebrek bij moeders
Stom!?
Naar bed gaan stom!? Sinds ik kinderen heb, is naar bed gaan een traktatie. Hemels! In bed kunnen blijven liggen gedurende de nacht, zonder onderbreking van mijn slaap? Dat voelt alsof ik de jackpot gewonnen heb! Vooral, omdat een kansje op het winnen van de staatsloterij nog groter is dan mijn persoonlijke kansen op acht uur, onafgebroken slaap.
Ik knip vastberaden in mijn vingers die mijn kind richting de badkamer dirigeren. Vandaag win ik die 10 miljoen. Ik weet het zeker.
Mokkend laat hij zijn Lego op de woonkamervloer vallen en sloft naar waar ik hem wijs.
Mijn innerlijke, opvoedlustige ‘ikje’ roept nog dat hij zijn rotzooi moet opruimen, maar ik ben zo blij dat hij eens zonder drama onder de douche stapt. Die Lego neem ik wel voor mijn rekening.
Pedagogisch verantwoord? Nee.
Binnen twee minuten was ik zijn haren (want ook dat is stom), zie ik hoe hij met de Franse slag zijn lijfje wast (nog stommer), de emmer met bad-attributen omgooit om daar nog even mee te spelen en vervolgens de douchekraan weer dichtdraait (want eigenlijk is zelfs spelen in de douche, nog stommer-dan-stom). Maar dan het tandenpoetsen nog, wat op een één of andere manier het bovenstaande allemaal overtreft, want dat staat garant voor een regelrecht drama, dat enkel valt te beëindigen met een leugentje over spinnetjes tussen vieze tandjes en de magische tandenborstel die ze weg zal halen. Pedagogisch verantwoord? Nee. Maar wel effectief!
Niet gemakkelijk
Ik misschien iets minder, aangezien het sop nog om zijn oren staat. Nog voor ik hem heb kunnen waarschuwen voor het gevaar van de gladde badkamervloer, rent er een klein nakend mannetje door het huis die zichzelf laat vallen op de stapel schone was die ik later van plan was op te vouwen. Uit dezelfde stapel trek ik een schone handdoek om hem af te kunnen drogen.
Lees ook: Goed nieuws: je slaapt beter dankzij je kinderen!
“Aankleden is…”
“Pyjama aan”, zeg ik tegen het kleine springende mannetje op het ouderlijk bed die zichzelf daarop direct laat vallen op zijn buik. Daarbij houdt hij zichzelf stijf, zodat het aankleden me ook niet gemakkelijk gemaakt zal worden. “Aankleden is…”
“Stom zeker?” vul ik aan en trek als volleerd het Planes-pyjamashirt over zijn nog lichtelijk soppige haartjes. Ik besluit dat het katoen dit wel moet absorberen voordat de restjes Zwitsal-shampoo uit kunnen harden.
Spelen mag… in stilte!
Eenmaal aangekleed help ik het weer fris ruikende mannetje naar zijn eigen kamer en fantaseer heimelijk over een scenario waar ik hem een kus op zijn bol geef, een verhaaltje voorlees en vervolgens een tevreden, slapend kind achter mag laten in zijn warme bedje.
“Houd je benen naar beneden”, zeg ik terwijl ik het dekbed over zijn lichaam probeer te smijten. Maar bij elke poging van mij, gooit hij grappend zijn benen in de lucht en over het deken heen. Net zolang tot ik het opgeef en hem achterlaat met ontblote benen en wat Duplo-stukjes in zijn hand om nog even te kunnen bouwen voor het slapen gaan.
De regel is: Spelen mag, maar in stilte en hij blijft in zijn kamer. Ik kijk op de klok. Hoewel het douchen op zich, weinig tijd in beslag heeft genomen is het alsnog 19.37 en ik plof op de bank om even bij te komen met een welverdiend kopje koffie.
Consequente moeder?
“Ik heb nog honger”, hoor ik een klein stemmetje aan de voet van de woonkamer zeggen, nog voordat ik mijn eerste slok heb genomen.
Dat zegt hij nu!? Schiet er door mijn hoofd. Aangezien er tijdens het avondeten geen hap door zijn keel ging, want ook het eten was (jaja) stom! Een standvastige, consequente moeder had iets gezegd van “Dikke pech!” en haar kind terug op bed gelegd, maar de gedachte aan een klein, knorrend maagje zal er bij ons beiden ervoor zorgen dat we geen oog meer dicht doen vannacht. Snel maak ik een bordje pap, wat in een sneltreinvaart naar binnen moet worden gewerkt, de tandenborstel en het bijbehorende spinnen-verhaal wordt wederom uit de kast getrokken, hij neemt weer plaats in zijn bed, en mama op de bank. Het is 20.00.
Een waterballet in bed
Om 20.17 hoor ik de slaapkamerdeur piepen. “Wat ga je doen?”, roep ik om duidelijk te maken dat het hem niet nogmaals gaat lukken om me te besluipen met een meelijwekkend verzoek wat me direct zal raken in de mama-ballen. “Plassen!” is het korte antwoord en de waterval die daar op volgt zorgt er alsnog voor dat ik mezelf een regelrechte eikel voel, omdat ik voorbarig, geagiteerd reageert heb. “Oh! Mijn broek is nat.”
Ik laat mijn hoofd dramatisch in mijn handen vallen en kijk naar het nog onaangeroerde bakje koffie op de salontafel. Ik ben zo terug, beloof ik de lichtblauwe Minion-mok. “Wat heb je gedaan!?” Ik sla mijn handen voor mijn mond wanneer ik zie dat niet alleen zijn broek, maar ook het volledige beddengoed onder het water zit wat ik hem nota bene in een sportfles mee naar bed heb gegeven. “Een beetje geknoeid.”
Ik zeg hem dat hij beter even kan blijven staan, terwijl ik het bed afhaal en het natte goed direct in de wasmachine bonjour. Als ik de sportfles oppak zie ik dat de dop er scheef zit opgedraaid. Hoewel ik alles inwendig al aan het vervloeken was, moet ik nu toch echt toegeven dat ik deze ronde aan mezelf te danken heb.
Lees ook: Feiten en fabels over samen slapen
Koffie koud
Een tikkeltje buiten adem sla ik een droog dekbedovertrek uit en stop alles netjes in de hoeken. “Ik ben klaar!” schreeuw ik naar de gang, maar ik krijg geen antwoord. De hal is leeg, net zoals de woonkamer, badkamer en het toilet. Ik steek mijn hoofd om de hoek van mijn slaapkamer en tref daar een klein mannetje aan, zonder broek, slapend en besluit hem daar te laten liggen.
Slapen is stom
Het is inmiddels 21.05. De was nog altijd on-opgevouwen, er is slechts één bed verschoont (en niet degene die eigenlijk verschoond had moeten worden), mijn koffie is koud en ik ben over mijn eigen slaap heen. Maar wat maakt het uit? Slapen is stom, als ik het uitgetelde, tevreden slapende mannetje in MIJN bed moet geloven, tenminste.
Bron beeld: Pixabay