Ik dacht dat ik alles over baby’s wist. Maar toen kwam mijn dochter…
Denise Meijer
Na de geboorte van mijn zoon ben ik geruime tijd bezig geweest om te leren wat er te leren viel over baby’s. Elk hoestje, elk stuipje, elke ademhaling… Alles wat het Googlen waard en in sommige gevallen zelfs een tripje richting huisarts. Gewoon om maar zeker van mijn zaak te kunnen zijn. Het is dan ook doodeng. Zo’n klein mini-mensje. Die daar ‘zomaar ineens’ is en jij als moeder zijnde moet er maar mee leren dealen.
Lees ook: Ik ben een Googleholist
Toen mijn zoon eenmaal ‘baby-af’ was, baalde ik, ondanks alle voorgaande onzekerheden, een beetje. Want net toen ik eindelijk dacht dat ik ein-de-lijk de geheimen van de babytijd had ontdekt; schoten we met een rotgang de peuterpubertijd in.
Vervolgens raakte ik zwanger van mijn dochter en keek ik er naar uit om weer een baby onder mijn hoede te krijgen. Tenslotte kende ik de klappen van de zweep. Ik kende de regeltjes. Ik wist waar ik stond als moeder zijnde en mijn standpunten over de diverse ‘gevoelige’ discussiepunten…? Die had ik al jaren geleden ingenomen. Dus geen reden tot onzekerheid.
Toch?
Zo anders
Ik was alleen één heel klein, maar toch een heel belangrijk dingetje vergeten, namelijk: mijn dochter is mijn zoon niet! Dus ik kon mijn standpunten, regeltjes, en zelfvertrouwen uit het raam bonjouren om opnieuw te beginnen. Wat fijn! Niet te vergeten dat het ook nog eens een jongen en een meisje zijn. Wat ook verschillen met zich meebrengt.
Ik ben dus gezegend met twee compleet andere baby’s, die elk hun eigen manier van ‘aanpakken’ hebben (en dat op elk mogelijk te bedenken vlak). Lees maar eens verder…
Lees ook: 25 dingen die jongensmoeders bijna elke dag zeggen
Mijn zoon liet ik nooit huilen. Hij hoefde maar te piepen en ik stond naast zijn bed. Deed ik dit niet, dan kon ik rekenen op zoveel extra decibel, dat zelfs oordopjes niet van meer nut zouden zijn. Laten huilen was in mijn ogen dan ook zielig. Dat zou ik nooit doen!
Mijn dochter daarentegen, deed iets waar ik niet op gerekend had.
Wanneer ik naast haar bed verscheen, om haar te troosten en op een ontspannen manier in slaap te krijgen; dan raakte ze geïrriteerd. Met als gevolg dat ze alsnog overstuur raakte, ondanks al mijn goede bedoelingen en eindeloze gewieg met haar op mijn arm. Tot ik op een avond besloot om eens niet gelijk naar de wieg toe te rennen. Na vijf minuten ‘klagen’ viel ze in slaap. Tevreden, rustig en voor uren achter elkaar.
Mijn zoon vrat de oren van mijn kop. Letterlijk, als hij de kans kreeg en wonderbaarlijk als je jezelf bedenkt dat hij een krielkipje van een baby was.
Rond de drie maanden raakte ik in de knoop met zijn flesvoedingen. Om dolgelukkig na vier maanden te beginnen met fruit- en groentehapjes. Die trouwens met veel smaak ‘verorberd’ werden.
Mijn dochter aan de ander kant, eet na vier maanden nog evenveel als twee maanden geleden. Fruit- en groentehapjes kijkt ze nauwelijks naar om en ze zit bij lange na nog niet in de buurt van de hoeveelheid die ze maximaal zou mogen drinken. Desondanks komt ze prima aan en groeit ze goed. Dus geen reden voor zorg, maar wennen is het wel!
Mijn zoon had een gevoelige huid. Dus de heerlijk riekende Zwitsal? Die kon ik per direct in de kliko smijten. Balneum was hier nummer één, of een ander product zonder parfum en andere dingetjes die er voor konden zorgen dat het mannetje onder de rode uitslag kwam te zitten.
Voor mijn dochter kochten we dan ook geen Zwitsal. Ware het niet dat haar huid zowat ALLES kan verdragen. Zelfs de ene keer dat ik per ongeluk een make-up-reinigingsdoekje gebruikte, in plaats van een parfumvrije snoetenpoetser. Oeps!
De Zwitsal is dus weer geherintroduceerd in ons huishouden en niet te zuinig. Geurbuiltjes, haarlotion, shampoo, wasmiddel en wasverzachter.
Leuk detail: ik gebruik bovenstaande producten nog altijd veel vaker zelf dan voor mijn dochter. Win-win, dus.
Mijn zoon heeft een piemel. Punt.
Lees ook: Dwing je kind niet om kusjes uit te delen
Mijn dochter logischerwijs niet.
En geloof het of niet (want ik heb notabene zelf zo’n ‘ding’ van onderen), maar ik moest daar echt aan wennen!
Zo ben ik de eerste week bang geweest dat ik wat ‘stuk’ zou maken, heb ik het halve internet als naslagwerk gebruikt om er achter te komen hoe ik haar schoon moest houden en dan nog het allerleukste: er komt totaal geen waarschuwing wanneer ze moet plassen.
Bij zoon ging zijn penisje te werk als een soortement van radar. Net zo lang tot er een doelwit in beeld was waar hij op kon ‘mikken’. Bij dochter spuit het (afhankelijk van hoe nodig ze moet) alle kanten op. En het voor zijn? Dat kun je vergeten!
Zoon sliep altijd en overal.
Hem kon je op een drukke verjaardag op de bank neerleggen en hij sliep, als het moest, door tot de volgende dag. Mijn motto was dan ook; als ze moe zijn dan slapen ze wel.
En je raadt het al; hier kwam ik op terug toen ik mijn dochter kreeg. Zij slaapt namelijk het liefste, gewoon in EEN bed. Wat voor een bed kan haar niet bommen, als het maar bedoeld is om in te slapen. Nikste drukte, nikste doorfeesten zonder een campingbed bij de hand… Bedtijd is voor haar ook echt bedtijd. En er is geen discussie over mogelijk 😉 .
Hoe zit het met jullie baby’s/ kinderen. Waarin verschillen hun van elkaar en merkte je dat al direct na de geboorte?
Bron beeld: Pixabay