Hoe je kind te behoeden voor vloggend TUIG?
Op deze vraag is maar een antwoord mogelijk: opvoeding.
Als klein kind had ik een hekel aan Pippi Langkous. Waarom? Omdat ze gewoonweg oervervelend was. Altijd maar alles doen wat niet mag of kan. Brutaal tot en met. Ongemanierd. Vervelend. Etcetera. Had er ook alles mee te maken dat mijn ouders haar ook bijster irritant vonden. Dat staken ze niet onder stoelen of banken. Vond ik haar daarom ook vervelend? Wellicht. Het druiste gewoonweg in tegen alles, waarvan ik geloofde dat het normaal was en is.
Minder onschuldig
Ook nu zijn de fatsoensnormen ver te zoeken. Alleen is het een stuk minder onschuldig. Mensen worden getreiterd. De politie wordt gesard tot net over de grens of er tegenaan. Tuig. NOU EN OF! Mensen voelen zich niet meer veilig. Hun basis, hun thuis, waar normaal kinderen spelen, wordt aangetast. Het wankelt en brokkelt af. Is dat normaal?
Nope!
Toch hebben deze zogenaamde treitervloggers veel volgers. Fans zelfs. Hoe is dat mogelijk?
Moeten we ons als ouders dan zorgen gaan maken over onze kinderen die wel eens zouden kijken?
Nee. En waarom niet?
Als je je dat afvraagt, heb je je kinderen wellicht niet goed opgevoed? Of je hebt geen vertrouwen in de producten van je eigen opvoeding?
Te simpel gesteld?
Misschien simpel gesteld, maar als je je kinderen de juiste basis hebt meegegeven, zou je je in principe toch geen zorgen hoeven maken. Toch? Tenminste, zo stel ik het mijzelf voor, dat ik later mij wellicht wel zorgen maak (want dat hoort nou eenmaal bij het ouderschap), maar dat ik diep in mijn hart weet dat de zorgen altijd onterecht zijn. Populaire vlogs of niet. Mijn dochter, mijn zoon, ze doen daar niet aan mee, en zullen zich er mateloos aan irriteren, zoals ik in feite mij dood ergerde aan Pippi.
Toegegeven: persoonlijk verkeer ik nog niet in die fase. Mijn kinderen zijn hooguit geïnteresseerd in Frozen en Bob de Bouwer. Wel zie ik ze om mijn heen. De (bijna) tieners die het cool vinden hun ouders “gast” te noemen of “dude”. Niks mis mee. De tieners die een grote mond kunnen opzetten. Het hoort erbij. De tieners die beïnvloedbaar zijn. Yep. En Kwetsbaar.
De tieners die – als we ze goed hebben gevormd en gekneed, en de basis stabiel is gelegd – wellicht af en toe buiten de gebaande wegen zullen kijken. Maar bij wie je gewoonweg weet dat ze altijd zullen terug komen. De tieners die je kunt loslaten, waar je je zorgen om kunt of mag maken (dat ligt nou eenmaal in je aard als ouder zijnde), maar die uiteindelijk – als het erop neerkomt – hun hart volgen.
Doen wat juist is. Hun roots en hun opvoeding dus serieus nemen, en opgroeien tot (jong) volwassen mensen waar je als ouders trots op mag zijn.
Het zou niet uit moeten maken.
Zodoende zou ik mij als moeder zijnde ook niet veel zorgen maken over de invloed die bepaalde verkeerde individuen op je kind hebben. Of het nu vlogt, rapt of en publique duizend kleuren schijt. Het zou niet moeten uitmaken.
Laten we het vooral niet groter maken dan het is. Laten we er vooral niet meer aandacht aan geven dan nodig. En laten we vooral ook niet alles over dezelfde kam scheren.
Kinderen die uit nieuwsgierigheid even kijken. Kan. Hoe anders kon ik me ergeren aan Pippi Langkous dan door er naar te kijken. Ze was niet verbannen uit de woonkamer, ondanks het feit dat ik wist dat ze niet bepaald een goed voorbeeld voor ons was.
Niet alles valt over dezelfde kam te scheren.
Overigens geldt dat dan ook voor het een aantal van de stukken onbenul die het stoer vinden om de politie te sarren. Ze gooien hun eigen ruiten in, en ze lijken geen idee te hebben.
Mooi dan ook dat er een man is die een gebaar maakt, en ze de helpende hand toesteekt, want ondanks dat het tuig van de richel is, ook dat verdient een tweede kans. Als ze die niet pakken, mogen ze wat mij betreft achter slot en grendel of op heropvoedingskamp voor etters. Wie weet. Wordt het dan nog wat…
Bron Beeld: Pixabay