Het Monster dat ‘een postnatale depressie’ heet…
Ik zie je zitten. Met horten en stoten vertel je jouw verhaal. Terwijl je mond woorden vormt om dit Monster te omschrijven, zie ik de pijn in je ogen. Of het nou acht jaar geleden is, drie jaar, of je er nou middenin zit, of dat je bang bent voor herhaling bij het kindje dat nu nog veilig in je buik zit…
Vier verschillende vrouwen, vier maal dezelfde pijn. Vier verschillende gezinnen gebroken door hetzelfde verdriet, schuldgevoel en onmacht. Vier verschillende, onschuldige kindjes die dezelfde liefde hebben moeten missen van hun moeder in die periode dat die het hardst nodig was.
Subtiel word ik gisterenmiddag door een goede vriendin gewezen op een documentaire die avond. Ik open haar app en zie een aankondiging voor 2Doc: roze wolk. Instinctief weet ik waar het over gaat. 1 op de 10 vrouwen wereldwijd krijgt ermee te maken; een postnatale depressie. Helaas ligt hier nog steeds een taboe op en programmamaakster Anne-Marieke Graafmans (zelf ervaringsdeskundige) wil met deze documentaire de taboe doorbreken.
Voordat ik de link in de app kan openen, klik ik het bericht al weg. Ik heb er inmiddels een handje van om dit onderwerp subtiel te ontwijken. Ook mijn vriendinnetje weet dat. Aan de zijlijn heeft zij zeven jaar geleden alles van dichtbij mogen gadeslaan. Mede door haar geloof en vertrouwen in mij, wist ik de weg naar boven weer te vinden. Toch praat ik er nog steeds niet graag over en is wegstoppen makkelijker dan dit Monster uit mijn verleden recht in de ogen te kijken.
Toch weet ook ik dat de weg die ik heb afgelegd zoveel makkelijker zou zijn geweest wanneer er meer begrip en kennis zou zijn geweest in die zwarte periode in mijn leven.
Gisterenavond om 21:00 stem ik -al dan niet bewust- af op een àndere zender, maar volg het programma zonder aandacht. Mijn gedachten zijn bij de documentaire op het andere net. Bij de vrouwen die wel zo moedig zijn om openhartig te spreken over hun gebroken hart, de chaos in hun hoofd en het gebrek aan liefde voor het kindje in de wieg. Onwillekeurig stem ik een half uur later toch af op Nederland 2 en laat de afstandsbediening opdracht geven het programma weer vanaf het begin af te laten spelen.
Zoveel herkenning. Terwijl een blok beton zich vormt in mijn buik en mijn tranen zich voorzichtig ophopen in de hoek van mijn ogen, geven de moeders in deze docu mij ook nog een heel ander gevoel. Jij durft jouw meest kwetsbare periode als moeder te delen met andere moeders en slaat daarmee jouw armen als een veilige haven om hen heen. Moeders die zich op dit moment misschien wel in hetzelfde schuitje bevinden en tegen een muur van onbegrip aanlopen. Of moeders die langzaam maar zeker hun hoofd weer boven water krijgen na een pikzwarte periode en niet weten hoe te dealen met dat immense schuldgevoel jegens het kindje in hun armen.
Je brengt hoop en vertrouwen in hoofden die de weg kwijt zijn. Je laat zien dat deze taboe doorbroken MOET worden. Je opent ogen van mensen die geen idee hebben……
Na de aftiteling sluit ik af en loop naar boven. Daar ligt ze, mijn prachtige Prinses. Terwijl ik zachtjes haar gouden haartjes kus, glijdt er een traan van mijn wang op haar voorhoofd. Maar tegelijk hangt er ook een glimlach rondom mijn mond. “Schuif eens op Knapperd”, fluister ik in haar oor en kruip naast haar onder de warme dekens. Stevig trek ik haar tegen me aan. De 49cm waarmee ze op deze wereld begon zijn er inmiddels 130. Met heel mijn hart hoop ik dat ze me vergeeft voor wat ik ooit heb gedacht en gevoeld. Dan besef ik me dat ik eindelijk mezèlf heb vergeven voor wat ik heb gedacht en gevoeld. En dat de band die zij en ik nu samen hebben sterker is dan ooit tevoren. We hebben gevochten en gewonnen.
Dankjewel lieve moeder, voor het delen van je verhaal. Voor het weer even openhalen van mijn diep weggestopte wond. Voor het weer een klein beetje roze verven van een gitzwarte wolk. Het kusje op mijn pijnplek helpt mij weer een stapje verder te verwerken. Wat ben jij een heldin!
Lees ook: Kim (27) is moeder van twee kinderen en staat onder curatele