Zoon wil een pop voor Sinterklaas. Wat vind ik daarvan?
Denise Meijer
Afgelopen week heb ik met mijn zoon zijn verlanglijstje voor Sinterklaas gemaakt.
Gewapend met het grote speelgoedboek en een stift, gingen we samen op zoek naar de leukste cadeautjes die de goedheiligman (eventueel) zou kunnen geven. Een van de items op zijn verlanglijstje? Een pop!
Geen verrassing
Het cadeautjes uitzoeken is voor hem een geweldig moment, want hoe vaak komt het precies voor dat al zijn speelgoedwensen tot vervulling (kunnen) komen? Voor mij was het misschien nog leuker, want dit was voor het eerst sinds vijf jaar dat hij zijn eventuele wensen aan mij door wilde geven. Ik kreeg eindelijk een beeld van wat hij graag wilt en waar hij echt graag mee speelt. En eigenlijk was het gros van zijn keuzes geen verrassing.
Hij wilde onder andere een scheetzak, een telescoop, een puzzel, een Wii U-spelletje enzovoorts.
Ook een baby
Maar toen kwamen we ‘toe’ aan het meisjes-gedeelte van het grote speelgoedboek.
Ik had aanvankelijk verwacht (voor de jongens jongen die hij is) dat hij heel hard “ieuw” zou roepen en de bladzijdes om zou slaan alsof hij nog nooit zoiets vies heeft mogen aanschouwen. Maar in plaats daarvan hield hij halt bij de poppen.
“Ik wil ook een baby,” zei hij enthousiast.
Ik keek naar de diverse lachende Baby Borns en bedacht mezelf dat dit me niet eens zo verraste. Tenslotte heeft hij een babyzusje van zes maanden oud. Een zusje waar hij zo onwijs gek op is.
Hij duwt met alle liefde de kinderwagen als we buiten aan het wandelen zijn. Hij maakt haar aan het lachen, wanneer ze huilt. Oké, luiers verschonen vindt hij dan weer vies, maar hij wil daarentegen dolgraag ‘papa’ worden als hij later groot is. Iets wat hij al zegt sinds hij twee jaar oud is en ik vind het geweldig!
Lees ook: Een pop voor mijn zoontje. Waarom heb ik daar moeite mee?
Dolle Mina
Begrijp me niet verkeerd; ik ben absoluut geen ‘gender neutrale-moeder’, of een echte, doorgewinterde feministe die haar lichaamshaar laat groeien en koste wat het kost ‘one of the guys’ wilt zijn. Integendeel.
Ik ben een meisje-meisje. Mijn dochter (die van zes maanden) heeft 50 shades of pink in haar kledingkastje hangen en ik ga wat haar betreft echt los qua tierelantijntjes en andere frutsels. Heerlijk!
Maar ondanks dat ik geen Dolle Mina op mijn voorhoofd heb staan ben wel van mening dat kinderen de vrijheid moeten hebben om zichzelf te kunnen zijn. Is mijn zoon een vaderlijk type, een type wat graag wilt zorgen voor een pop? Dan mag hij van mij zorgen voor zijn pop! Of ‘zijn ‘baby’. Zoals hij het zelf ziet.
Hij mag hem van mij mee naar buiten nemen, mee naar school.
Joh. Als hij theekransjes wilt organiseren voor ‘zijn baby’. Zelfs dan doe ik met alle liefde mee.
Lees ook: Wat je denkt tijdens een wandeling met de kinderen
Bang voor pesten
Tenslotte kan de wereld niet genoeg aan echte, toegewijde vaders gebruiken. Als dat betekent dat mijn kind daarmee moet oefenen met een Baby Born.
Dan heb ik daar vrede mee. Of sterker nog; ik juich het toe.
Zeker als hij later, wanneer hij groot is, niets liever dan papa wilt worden.
“Ben je niet bang dat hij ermee gepest gaat worden?” Vroeg iemand aan me.
Natuurlijk! Net zoals ik bang ben dat hij ooit gepest zal worden om zijn rode haren, of om het feit dat hij nog altijd logopedie nodig heeft omdat hij gebroken praat. Kinderen zullen altijd wel iets vinden om iemand te kunnen plagen.
Desondanks maak ik hem dadelijk gelukkig met zijn eigen baby. En wat een ander daar van denkt kan mij niets schelen en ik kan alleen maar hopen dat hij daar zelf ook zo over zal denken en (net zoals ik altijd doe) vol trots met zijn ‘kind’ de straat op zal gaan.
Bron beeld:
Huffingtonpost – Lees ook: Why One Dad encourages his son to play with Dolls