“Ik durfde niet alleen te zijn met de baby”
Niks geen roze wolk van geluk voor Sabine (36), maar een postnatale depressie. Ze was bang om alleen te zijn met de baby als haar man even weg was. Inmiddels is ze zwanger van haar tweede kindje.
“Mijn zoontje is 15 dagen te laat geboren. De bevalling werd opgewekt, maar omdat de ontsluiting niet op gang kwam, is het uiteindelijk een spoedkeizersnede geworden. Achteraf gezien hadden ze veel eerder moeten ingrijpen, maar dat weet je niet bij de geboorte van je eerste kindje. Opeens moest ik geopereerd worden en ging het allemaal erg snel. Voor mijn partner was dit zeker een moeilijk moment. Om eerlijk te zijn heb ik het zelf niet zo goed mee gekregen, een wazig beeld, omdat ik een ruggenprik had gekregen.”
“Ik voelde me alleen en onbegrepen”
“Natuurlijk voelde ik wel liefde en was ik erg blij met de geboorte van onze zoon. Maar tegelijkertijd vond ik het heel eng om een baby’tje te hebben. Het was erg onwennig. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven, omdat ik een keizersnee had gehad. Iedere keer als mijn partner wegging, raakte ik in paniek. Hoe moest ik het alleen redden met de baby? Ik was erg verdrietig. De verpleegkundigen schoven het af op m’n hormonen. Het was zelfs zo erg dat de verpleegkundigen de baby ’s nachts moesten voedden. Ik kon het gewoon niet. Ik was heel bang dat ik iets niet goed deed. Er was echt wel liefde, maar ik voelde dat er ook iets zat wat niet goed voelde. Maar dat zag de omgeving niet.”
Lees ook: Het Monster dat een ‘postnatale depressie’ heet
“De borstvoeding kwam niet op gang; we moesten over op flesvoeding. Hierdoor raakte ik nog onzekerder. De verpleegkundigen en de mensen in mijn omgeving bleven maar zeggen dat ik door moest gaan, niet opgeven. Ik gaf aan dat het niet ging, maar er werd niet naar me geluisterd. Ik voelde me alleen en onbegrepen. Ik moffelde het angstgevoel weg.”
“Ik was zo bang om alleen te zijn met de baby. Als m’n partner van huis was telde ik de uren totdat hij weer terug was. Op een gegeven moment zat mijn partner met een huilende baby en een huilende mama. Ik ben naar de huisarts geweest en die heeft geconstateerd dat ik een postnatale depressie had. Zeven maanden na de geboorte. Achteraf wordt er gezegd dat ik een muur om me heen had, dat ik niet te bereiken was. Ik vind dat best moeilijk om te horen, omdat ik graag gehoord en begrepen wilde worden.”
Lees ook: Een postnatale. Niks om je voor te schamen!
“Eind januari verwacht ik m’n tweede kindje. Deze zwangerschap beleef ik compleet anders dan de vorige. Dit keer krijg is sowieso een keizersnee, dat is al bekend, maar ik kan me nu ook voorbereiden en zo een eventuele depressie proberen te voorkomen. Ik weet nu wat de symptomen zijn en word goed in de gaten gehouden door de mensen om me heen. Het heeft me veel rust gegeven om het te vertellen, zodat er meer begrip is.”
“Heel lang heb ik geen tweede kindje gewild. Ik durfde het niet aan, bang om weer terug te vallen in de depressie. Gelukkig sloeg de medicatie goed aan en heb ik veel gesprekken gevoerd. Ik voelde me weer goed en durfde het weer aan.”
“Andere toekomstige moeders wil ik echt op het hart drukken dat ze moeten luisteren naar hun gevoel. Let goed op jezelf. Als je je neerslachtig voelt, geef het aan. Praat erover met je huisarts. Hou vol en schaam je niet! Echt, schaam je niet.”
Heb jij ook een bijzonder, mooi of heftig verhaal dat je wil delen? Stuur een mailtje naar marian@love2bemama.com
Bron hoofdafbeelding: Pixabay