Je stinkende best doen is niet genoeg
Lieve Michelle,
Je kent mij niet en ik ken jou niet. Althans, niet persoonlijk. Wel heb ik een kijkje in jouw leven mogen nemen via het tv programma ‘Vier handen op één buik’, waaraan jij samen met je verloofde meedeed. “Wat een klein, kwetsbaar meisje”, was het eerste wat ik dacht. Nee, niet toen ik jouw prachtige baby’tje zag, maar toen jíj voor het eerst in beeld kwam. Want wat ben je nog jong en naïef. Misschien wel een beetje zoals ik zelf was op die leeftijd. Het grote verschil tussen ons zit met name in de enorme bagage die jij met je mee moet dragen. Teveel meegemaakt en veel te vroeg de boze buitenwereld in geslingerd, met een gierende rotvaart die niemand zou kunnen bijbenen, jij dus ook niet. Geen wonder eigenlijk, dat je zo zoekend om je heen kijkt.
Nu ben je zwanger. Een bewuste keuze, maar niet heel handig getimed, dat geef je zelf toe. Je leven is namelijk een puinhoop, net als de kamer van twaalf vierkante meter waarin je samenwoont. Met de rest van tv kijkend Nederland vraag ik me af hoe iemand die niet eens een schone onderbroek in haar eigen kledingkast kan vinden en het uitkiezen van een roze Wii controller ziet als rekening houden met de toekomstige baby (juist: een meisje) straks in vredesnaam voor een kindje zal kunnen zorgen. In jouw onzekere ogen denk ik te lezen dat jij je dit stiekem net zo hard afvraagt, terwijl je een aarzelend lachje laat zien.
Na een heftige bevalling vormen jullie een echt gezinnetje. Jij, de verloofde die inmiddels je man is geworden en natuurlijk jullie veel te kleine meisje Mylène. Hoe je je precies voelt, dat weet je eigenlijk niet. Al snel ontstaan er grote zorgen over jouw lieve baby’tje. Ze groeit niet goed en haar veiligheid zou in het geding zijn. Acuut wordt een blik hulpverleners en mantelzorgers opengetrokken zodat er 24/7 begeleiding in jullie huis aanwezig is. Toch mag ook dit niet baten en volgt er in rap tempo een uithuisplaatsing. Als een verslagen hoopje mens zit je daarna snikkend op de bank. De tranen die je eerder nooit kon huilen stromen nu in grote getalen over je wangen naar beneden. Wat een ontzagwekkend groot verdriet moet jij ervaren.
Ik zou je wel willen troosten, willen zeggen dat alles goedkomt, willen uitleggen dat ik herken wat jij doormaakt. Ik ben namelijk een moeder die aan de andere kant van dit verhaal had kunnen staan. Een pleegmoeder. Een vrouw die zorgt voor kinderen wiens ouders dit niet kunnen. Want dat is het: niet kúnnen. Het heeft niets te maken met onvoldoende liefde geven, te weinig inzet tonen of er even geen zin in hebben. Het gaat simpelweg om onvermogen: niet weten hoe en niet in staat zijn om. Eén van de bij jou betrokken hulpverleners verwoordde het zo treffend: “je stinkende best doen is soms helaas gewoon niet genoeg”.
Aan het einde van de aflevering geef je aan tot het uiterste te willen gaan om weer voor Mylène te mogen zorgen. Natuurlijk wens ik met je mee dat dit op een dag weer kan. In de tussentijd zou ik je graag willen vertellen dat je ontzettend belangrijk bent, en dat je dit altijd zult blijven voor jouw kleine meisje. Of ze nu weer bij jou zal komen wonen of niet, dit is simpelweg een feit. Ik hoop dat je dit van me aan kunt nemen, ook al lijk ik misschien een soort van tegenstander. Het is namelijk iets wat ik zie bij mijn Vera en Thomas, de kinderen voor wie ik mag zorgen. Ook zij hebben ouders die niet kunnen, maar die wél een cruciaal onderdeel van hun leven zijn. Jij bent Mylène’s mama, de vrouw die haar gedragen heeft en degene met wie ze te allen tijde onlosmakelijk verbonden zal zijn. Zou je, voor het kleine kwetsbare meisje dat je zelf vanbinnen nog bent, alsjeblieft je stinkende best willen doen om dát heel goed te onthouden?
Liefs van een pleegmoeder
Bron beeld: Pixabay