Ik ben een Loedermoeder. Of toch niet?
Denise Meijer
Als ik het moet geloven is het ‘loedermoederschap’ iets waar je trots op mag zijn.
Tenslotte is er niet voor niets een Loedermoeder-award om de crème-de-la-crème te onderscheiden van de wannabe’s. Want een loedermoeder is hip! En er zijn dus zelfs bepaalde criteria waar je aan moet voldoen.
Dat het leven geenszins hetzelfde is als voordat je kinderen had lijkt mij een vanzelfsprekend gegeven want een baby veranderd ALLES!
Je lichaam, je oorspronkelijke ritme, je seksleven, de manier waarop je op een
Page (die van het toiletpapier ja…) commercial reageert…
Je zal jezelf nog verbazen over hoe het moederschap zelfs het meest doorgewinterde feestbeest, kan omturnen in een emotionele-, zegel likkende-, Libelle lezende-, Action aanbiddende- huismiep die als hobby kekke haakpatronen van het internet plukt.
Striae en slaaptekort
Desondanks is een dergelijke verandering en hiermee het moederschap soms lastig te verteren en ik vind dat dit best gezegd mag worden. Je mag als vrouw zijnde best balen van de striae na je laatste zwangerschap, klagen over het chronische slaaptekort en zeiken over het feit dat Netflix niet meer is dan dat jij vijf minuten de tijd om rustig (?) te kakken terwijl je kinderen Micky Mouse Clubhouse aan het kijken zijn (met de deur open, uiteraard).
Het is zelfs normaal om met een ‘heimwee-gevoel’ terug te denken aan de tijd dat je aan niets of niemand verantwoording af hoefde te leggen over wat je deed en waarom. De tijd dat je nog geen kinderen had… over die tijd heb ik het dus. Die goeie-ouwe-tijd.
Het leven van een moeder gaat nu eenmaal niet over rozen
Het is rommelig, smerig, ingewikkeld (!) en staat bol van de emoties die ik zelfs vandaag de dag niet precies onder woorden kan brengen. Ik maak het mijzelf gemakkelijk. Omdat ik er echt van overtuigd ben dat een ontspannen mama zorgt voor ontspannen (en dus gelukkige) kindertjes.
En ook ik maak fouten. Och… zoveel fouten. Van een kleintje die uit het ouderlijk bed is gerold, tot een ingeknipt babyvingertje tijdens het periodieke nageltjes knippen. Ik kan ze afstrepen. Net zoals tig andere errors en net zoals er veel mede-mama’s zijn die dit met mij zullen doen.
Tel dit alles bij elkaar op en je zal wel denken dat ook ik mijzelf inmiddels een prachtige loedermoeder-tattoo aan heb laten meten. Boven mijn bil, uiteraard. Lekker rebels.
Zodat het halve schoolplein mee kan kijken als mijn joggingbroek weer eens op half zeven hangt.
Maar niets is minder waar. Want ik vind mijzelf namelijk geen loedermoeder.
Niet echt, in ieder geval. Maar wat is dan mijn punt?
Ja, ik ben een moeder die best wel eens op haar plaat gaat, ergens wat minder zin in heeft, of een prominente vlek op haar trui over het hoofd heeft gezien.
Een moeder die haar voorliefde voor alcohol nooit helemaal is kwijtgeraakt en inderdaad nog wel eens een wijntje (of vijf) zal drinken.
Een moeder die kan balen van ALLES wat het moederschap haar voor de voeten smijt.
Maar ik ben vooral een moeder die gek is op haar kroost en ze in de essentie echt de meest volmaakte kinderen op deze aardkloot vindt. Een moeder die elke dag geniet.
Een moeder die haar kinderen ALTIJD op nummer één heeft staan en hier met haar volle verstand voor gekozen heeft.
Een moeder met ambitie, die trots is op het feit dat ze kan praten en breien tegelijk. Ik ben iemand die haar best doet en geniet van het moederschap (in ieder geval het grootste deel van de tijd).
Nee, ik ben géén loeder-,tijger-, bio-, klassen-, bakfiets-, of een ‘vul deze zelf maar in’-moeder.
In feite ben ik dus niets anders dan ‘gewoon een moeder’ en dit is ook iets waar iemand best trots op mag zijn. Dus jij ook! Je hoeft jezelf geen label aan te meten. Dus moeders: pak jezelf op, kleed je aan en stop met ZEIKEN, aanrommelen en wees een moeder.
Dit is een reactie op het artikel Tuttut in de Volkskrant.
Bron hoofdafbeelding: Flickr