Waarom ga ik toch niet gewoon vroeger slapen?
Denise Meijer
Het is 07.00 in de ochtend.
In de verte hoor ik het afgrijselijke, monotone geluid wat mijn wekker moet voorstellen, snel gevolgd door een klein stemmetje wat zegt: “Mama, ben je al wakker?”
Ik grom, druk éénmaal op de snooze-button en draai me om. “Bijna schat. Bijna.”
Als de wekker voor de tweede maal gaat gooi ik de dekens met een ruk van me af. Hopend dat de kou ervoor zorgt dat ik in één klap wakker ben. Zonder succes, trouwens. Waarom ga ik niet gewoon vroeger slapen? Zoals ‘normale’ moeders dit doen.
Moe
Ik loop naar beneden om vast wat spullen klaar te leggen EN het koffiezetapparaat aan te zetten. Ik moet wakker worden. Anders kom ik de dag zeker niet door, maar voordat ik kan zippen… Eerst de kinderen aankleden.
Ik zoek verwoed naar een paar sokken voor mijn zoon, stuit hier en daar op weerstand en dochter poept als ze net in haar outfit zit, haar luier zo vol, dat het er aan de bovenkant weer uitkomt.
Als we eindelijk beneden zijn is er nog maar nauwelijks tijd voor een boterham, dus ik drink mijn koffie maar terwijl ik de laatste hand sla aan de schooltas.
We zijn op tijd op school, dus missie geslaagd.
‘Moeier’
Thuis zet ik wederom het koffiezetapparaat aan. Leg mijn dochter weer op bed en voel hoe ik in de verleiding kom om er even naast te gaan liggen.
Nee, dat gaat niet! Bedenk ik me snel.
Ik moet de was nog doen, stofzuigen, de vaatwasser inruimen en afstoffen. Daarnaast moet ik ook nodig wat administratie bijhouden. Ik begin aan mijn tweede kopje koffie, en de derde, en de vierde…
Dochter is al snel weer wakker en is nog altijd uit haar hum.
Overal waar ik loop, volgt ze me op de voet. Jengelend!
Dus ik stofzuig met een baby op mijn arm, stof de boel met een baby op mijn arm en doe de was met een baby op mijn arm.
Als ik eenmaal klaar ben is het halverwege de dag, doet alles me zeer en ik ben nog altijd even moe. Nog een kopje koffie dan maar… en tijd voor nog een ronde aan bammetjes.
Lees ook: Mama wil slapen!
Moe-hoe
Ik zie hoe mijn net gesopte eettafel en gezogen vloer een display is geworden van kruimels, appelstroop en plasjes Roosvicee.
Dus ik doe de boel nogmaals af, pak de zuiger en zie hoe mijn dochter de speelgoedkist overhoop aan het halen is.
Als deze leeg is volgt ze me weer op de voet. Jengelend en ik voel hoe ik de neiging om mee te jengelen nog maar nauwelijks kan onderdrukken. Mijn laatst gezette kopje koffie is inmiddels koud, maar ik drink hem toch!
Gelukkig is het niet lang daarna 15.30 en einde schooldag.
D-E-U-D!
Eenmaal thuis van het ophalen en de boodschappen, ruim ik wederom de zooi van de vloer, sop ik even de wc en vraag mezelf af of het heel erg vreemd is dat ik de neiging heb om mijn hoofd op de bril te leggen om een paar minuten mijn oogjes te sluiten.
Jammer genoeg moet ik koken…
Het avondeten verloopt vlekkeloos. Figuurlijk dan. Letterlijk gezien is het tafereel alles behalve vlekkeloos te noemen.
De tafel, de vloer, mijn dochter… alles zit onder dus ze gaan zo snel mogelijk in bad en dan ook gelijk naar bed.
Om 20.00 ben ik klaar. Helemaal!
Offuh…
Dat wil zeggen: ik word niet meer geroepen, er wordt niet meer geplast of gezeken en ik kan onderuit. Welverdiend, met een kopje koffie en nog altijd moe. Doodmoe, zelfs.
Ik surf wat, kijk wat, eet wat, drink wat en geniet bovenal van mijn welverdiende rust!
Geen appelstroop op de tafels, geen gejengel aan mijn been, geen kinderen die opgehaald, gevoederd, getroost, afgeveegd, vermaakt of verschoont hoeven te worden.
Rond 22.00 ben ik opgeladen en ongeveer drie uur later stap ik in mijn bed.
Welterusten!
Lees ook: 7 redenen waarom samen slapen niet voor watjes is
(Enkele uren later)
Het is 07.00 in de ochtend.
In de verte hoor ik het afgrijselijke, monotone geluid wat mijn wekker moet voorstellen, snel gevolgd door een klein stemmetje wat zegt: “Mama, ben je al wakker?”
Ik grom, druk éénmaal, of zelfs tweemaal op de snooze-button en draai me om. “Bijna schat. Bijna.”
Als de wekker nogmaals gaat gooi ik de dekens met een ruk van me af.
Hopend dat de kou ervoor zorgt dat ik in één klap wakker ben.
Zonder succes…Zucht.
Waarom ga ik toch niet gewoon wat eerder slapen? Zoals ‘normale’ moeders dit doen.
Bron beeld: Pixabay