Hoe mijn dochter het overleeft zonder tablet, smartphone of Netflix
Vroeger was alles beter! Althans grotendeels en vooral in mijn beleving. Al ben ik pas 33 jaar, ik mis regelmatig de “goede oude tijden”. Ik mis de kinderen die buiten op straat spelen. Verstoppertje, busje trap, handstand tegen de muur of gewoon simpel met een balletje tegen een straatbordje gooien.
Uren, dagen, zelfs hele weken heb ik me buiten vermaakt toen ik klein was. Het enige wat ik nodig had was een bal of een springtouw. Ik baalde als het regende want dan kon ik niet buiten vertoeven tot de lantarenpalen gingen branden, maar die regen hield me ook niet binnen. Ik was hooguit iets korter buiten om vervolgens verkleumd en koud tot op het bot binnen mijn kleurboeken vol te kalken. Hoe anders is het nu? Ik woon aan een autoluwe dijk waar kinderen veilig en zonder enige tussenkomst van auto’s buiten kunnen spelen. Maar de dijk blijft, op een enkele uitzondering na, leeg. Geen geroep meer voor het eten en geen belletje trek meer voor de lol.
Lees ook: 12x buitenspeelspelletjes: dit deden wij vroeger!
Alles is nu anders
Zijn de kinderen van nu dan echt zo anders als 25 plus jaren terug? Of zijn de omstandigheden gewoon teveel veranderd? Want als ik vroeger niet buiten was dan kon ik kiezen tussen lezen, met mijn poppen spelen of tekenen. Veel andere opties had ik niet. Mijn mogelijkheden binnen waren begrenst terwijl buiten de wereld aan mijn voeten lag. Mijn fantasie was mijn grootste speelveld want als ik het niet bedacht, wie deed het dan voor me? Misschien is dat ook wel de reden dat ik me tegen de huidige technologieën verzet. Tegenwoordig hoef je niet meer creatief te zijn om jezelf te vermaken. In plaats daarvan wordt je vermaakt vanachter een mooi bewegend schermpje.
Je hebt geen fantasie meer nodig, daar wordt nu voor gezorgd
Ik kom niet helemaal uit de prehistorie en een tv hadden wij vroeger ook echt wel. Maar zelden was daar iets op wat mij voor langere tijd kon boeien. Waren de smurfen of de snorkels er niet, dan had ik pech. Met slechts een paar kanalen had je weinig aanbod en dus weinig keuze. Tegenwoordig maakt het niet uit wanneer je dat verrekte kastje aanzet. Er is altijd wel wat leuks te vinden op een van de 180 kanalen en zo niet, dan doen we toch een serie van Netflix, of een DVD of we kijken iets terug van verleden week? Wil je liever een spelletje spelen? Ook geen probleem. Geen stoffige dozen met Monopolie waarbij een spel gemiddeld twee uur duurde en je het toch elke keer weer presteerde om van je ouders te winnen. In plaats daarvan speel je tegen een computer die niet weet hoe oud je bent en die niet beseft dat de lol er snel af gaat als je twintig keer achter elkaar verliest omdat je nog te jong bent om te beseffen hoe je strategisch moet spelen.
Lees ook: Zijn smartphones en tablets gevaarlijk voor kinderen?
Kleuren zonder potlood en honden uitlaten zonder 1 stap buiten te zetten
Ook in spelletjesland is de keuze reuze. Geen kast meer waar maximaal tien bordspellen in staan, maar een heel arsenaal om te downloaden. Van schieten tot hele steden bouwen, van puppy’s verzorgen tot racen, alles is mogelijk. Je kunt zelfs kleuren zonder dat er maar 1 kleurpotlood of stift aan te pas komt. Niet meer kliederen met verf waarvoor je na afloop een standje krijgt omdat het per ongeluk op de muur is gekomen, maar gewoon met één veeg een schone lei. Ik mis het dat de kinderen op verjaardagen allemaal boven speelden en dan geheimen deelden, ruzies maakten en samenwerkten. In plaats daarvan heb je nu een hele groep kids die als zombies naar een bewegend schermpje zitten te staren en meer als hun Highscore wordt er niet meer gedeeld. Als je geluk hebt kunnen ze zich voor twee minuten van het scherm vandaan rukken wanneer de chips op tafel komt.
Vroeger was alles anders
En ik had niet verwacht dat ik met mijn 33 jaar zou zeggen dat ik de goede oude tijd mis, maar toch is het zo. Zolang als ik het kan, zo lang als ik het volhoud, probeer ik zoveel mogelijk de technologie buiten de deur te houden. Met de smartphone heb ik dat ook jaren volgehouden al ben ik ook daar uiteindelijk wel voor gezwicht. Maar tot op heden is mijn huishouden tablet vrij. Netflix, Spotify en al die andere zaken zijn eveneens niet te vinden. Ik zou niet eens weten hoe het werkt en eerlijk, ik wil het ook niet. Naast de incidentele bijlage in een mail, heb ik zelfs nog nooit wat gedownload!
Lees ook: 12x vroeger was alles toch anders!
Hier geen tablet, Netflix of ander digitaal vermaak
In plaats daarvan heb ik mijn eigen gevulde stoffige kast met spelletjes waarbij mijn dochter het elke keer weer presteert om van me te winnen. En als ik uit eten ga met mijn 4 jarige dochter, dan gaat er een heel arsenaal aan speelgoed mee. Echte kleurpotloden in plaats van digitale, met echte blaadjes om vol te kliederen. Helemaal verstoten van de technologie is mijn dochter ook niet hoor, want als ik ga koken staat er hier ook vaak zat een dvd van Dora op. Maar geen tablet, geen telefoon, geen youtube of wereld wijde web. Ik hou het allemaal bewust bij mijn dochter vandaan. Althans thuis, want ik ben niet zo erg dat ik haar bij vriendjes of vriendinnetjes verbiedt erop te spelen of ernaar te kijken.
Waarom ik tegen technologie ben?
Vaak krijg ik de vraag waarom ik er zo op tegen ben. Het is toch juist makkelijk? Het is toch educatief? Komt het dan alleen omdat ik nostalgisch ben? Dat ik verlang naar de jeugd van vroeger? Of heeft het feit dat Steve Jobs himself terughoudend was met zijn eigen uitvinding bij zijn eigen kinderen er iets mee te maken? Ben ik bang voor “vierkante ogen” of een zombie-achtig kind dat alleen nog maar kan grommen omdat ze te diep in het spel zit? Is het wel zo makkelijk? Is het wel zo educatief? Mijn dochter kon namelijk eerder haar naam schrijven dan swipen. Vaak zat zie ik jengelende kinderen die het op een krijsen zetten als de tablet weg moet of de batterij bijna leeg is. Welk kind kan tegenwoordig nog fatsoenlijk schrijven want tikken is toch de norm? Welk kind heeft er nu nog echt de fantasie om zich urenlang zelf te vermaken, zonder bewegende beelden en wereld wijde web?
Lees ook: 12 Speeltips: hoe krijg ik mijn kinderen aan het spelen?
Mijn kind, zo lang als ik het vol kan houden
Mijn kind in ieder geval! Althans zo lang als ik het vol kan houden. Want ik snap echt wel dat er een tijd gaat komen dat ik er niet meer onderuit kom. Dat mijn dochter het nodig heeft voor school of gewoon om met haar vrienden mee te kunnen praten. Maar tot die tijd speelt ze lekker buiten op de dijk, vind ik verf op mijn muren en stiftstrepen op mijn tafel. Tot die tijd spelen we spelletjes uit een stoffige kast en dansen we op de muziek van K3 met een haperende cd speler. Tot die tijd gaan we naar de bieb om plaatjes op te zoeken en gaan wij naar buiten om de hond uit te laten. Zolang als het kan leeft zij in een digitale ijstijd en als het echt niet anders kan, dan pas gaan we verhuizen naar het digitale tijdperk!
Bron beeld: Flickr