Vloek van de smartphones
Het is niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven, een tablet of smartphone! Dagelijks maken we er voor vele verschillende redenen gebruik van. Nieuws bekijken, social media checken, foto’s en filmpjes maken. En natuurlijk de telefoon ook nog om wat te bellen en te appen. Dit neemt stiekem best veel tijd in beslag. Heel de dag door hebben we onze telefoon toch wel voor de pak liggen! De kleine gewoonte lijkt langzaam aan een verslaving te worden, en verliezen we een beetje uit het oog wat ECHT belangrijk is!
Ik ga geen heilig boontje spelen. Ik ben 1 van de vele die meer dan nodig de telefoon in de hand heeft. Als ik er op aangesproken word door mijn moeder heb ik toch altijd wel een geldige reden waarom ik op mijn telefoon kijk.
“Ik was net mijn mail aan het bekijken, ik kreeg net een appje binnen, toevallig was ik net een schattige foto aan het maken van de kids”. Ik kan nog wel even door gaan. Genoeg redenen om mijn telefoon vast te hebben. En dan heb ik het nog niet eens gehad over hoe vaak ik het appje van Videoland open heb staan om al mijn (ja, 3 series) terug te kijken. Hoevaak ik bezig ben met een spelletje, of even instagram, Facebook of snapchat check. Mijn telefoon lijkt vast te zitten aan mijn handen.
Lees ook: Ik ben een moeder en verslaafd aan mijn smartphone
Als ik het doe is het normaal, een ander is verslaafd!
Ik houd er rekening mee dat ik op mijn telefoon bezig ben als de kindjes op bed liggen. Als ze wakker zijn probeer ik hem zoveel mogelijk weg te leggen. Hier slaag ik alleen niet altijd in! Vaak genoeg betrap ik mezelf. Ben ik tussen de middag “gezellig” met mijn peuterpuber aan het eten. In tussen tijd moet ik haar vaak corrigeren, omdat ze niet aan tafel blijft zitten. Maar ach, ik kan het haar niet kwalijk nemen. Zo gezellig is het niet aan tafel als je moeder op haar telefoon zit te kijken. Toch heb ik telkens wel een excuus om erop te gaan. Als ik een ander op zijn telefoon zie kijken, vind ik het ontzettend irritant. Ik erger me er echt aan! Ik denk dan bij mezelf, “Kijk weer zo’n verslaafde!” Maar waarom mag een ander het niet en ik wel?
Foto’s of een levendige herinnering?
Ideaal een smartphone, je hebt je fotocamera en videocamera zo bij de hand. Elk beeld wordt vastgelegd. Leuk voor later! Van elke gebeurtenis maar ik foto’s en video’s. Stel dat ik iets mis. Wat ik en velen met mij denk ik vergeten, is dat we stiekem heel wat missen. Wij missen “live” te genieten van mooie momenten met elkaar. We vergeten intens te genieten van de kindjes, want wij zijn tenslotte te druk met het perfecte plaatje te maken voor later. Maar we zijn goed bezig hoor, als je later de vraag van je kind krijgt: “Mama, hoe vond ik dat eigenlijk? Eerste keer zwemmen?” Wat antwoorden we dan? “Geen idee schat, maar het is wel een mooie foto geworden toch?!” Tja wat is nou eigenlijk mooier? Een perfecte foto? Of dat je die perfecte lach nog hoort als je je ogen sluit en je kindje ziet genieten in het water.
Lees ook: Is je smartphone belangrijker dan je kind?
Social media
En dan nog het grote amusement/vloek. SOCIAL MEDIA.
Instagram, Facebook, twitter, snapchat, ik mis er vast nog wel 1. Alles delen we. Tuurlijk, we mogen best wel open zijn, maar een stukje privacy? Nog iets helemaal van jezelf? Is dat zo erg? Alles wordt er opgezet. Wat er die avond gegeten wordt, waar de vakantie naar toe gaat (de 1 moet nog verder dan de ander), hoe je stemming is. En dan komen er ook nog de foto’s. Tuurlijk, super leuk om elkaar zo te kunnen blijven volgen. Te weten hoe je oude klasgenootjes er voor staan. De foto’s worden dan ook druk “geliked”. En natuurlijk als trotse ouders worden er ook foto’s van de kindjes “geposted”. En trotse ouders? Willen jullie kindjes met hun toetje wel op internet komen? Wij zijn er om de kindjes te beschermen, en wat doen we met hun privacy? Hoppa, zo het internet op.
Van social media naar sociale controle
Loop is door de stad en tel de mensen met een telefoon in hun hand. Geloof me, je zult er van schikken. Ga lekker uiteten en kijk is rond hoeveel mensen er ECHT met elkaar praten, zonder telefoon in hun hand? Het zijn er te weinig!
Ik ben wel eens bang waar we naar toe gaan met deze wereld. Iedereen zogenaamd lekker sociaal aan het doen.
Struisvogel politiek… wat zijn wij asociaal met z’n allen zeg? Hoeveel vrienden ik op Facebook heb? Geen idee, interesseert me ook niet. Hoeveel echte vrienden heb ik? Dat telt! Dus laten we die telefoon eens wat meer wegleggen. En live gaan genieten van elkaars gezeldschap. Live net zo open naar elkaar zijn al dat we op het internet zijn.
Ik daag jullie uit, probeer het is.
“Let your smile change the world. Don’t let the world change your smile”