10 vragen aan pleegmoeder Krissie
Naam: Krissie van den Broek (schrijft ook blogs voor Love2BeMama)
Leeftijd: 35 jaar
Relatiestatus: getrouwd
Kind: Vera (8) en Thomas (7)
Waarom ik anders ben: ik ben pleegmoeder! Vera heeft een jaar bij ons gewoond als baby en ging vervolgens bij haar ouders wonen. Thomas kwam bij ons wonen toen hij bijna 2 jaar oud was, wij waren de vierde plek waar zijn ledikantje klaarstond. Toen hij er twee maanden was, kwam Vera halsoverkop bij ons terug omdat het totaal misliep bij haar ouders thuis. Inmiddels is duidelijk dat beide kinderen bij ons mogen opgroeien.
1. Wat is de meest gestelde vraag + bijbehorend antwoord?
Pleegzorg is toch altijd tijdelijk? Deze vraag hoor ik echt heel erg vaak. Pleegzorg is gewoon (nog?) niet zo heel erg bekend bij iedereen. En om antwoord te geven: nee, pleegzorg is niet altijd tijdelijk. Er zijn verschillende vormen van pleegzorg. Langdurig, kortdurend, crisisplaatsingen, weekendpleegzorg. Je kunt het zo gek niet bedenken of het bestaat. En ja, het streven is altijd dat kinderen zo snel mogelijk weer bij hun ouders gaan wonen. Maar in behoorlijk wat gevallen zijn de problemen of beperkingen van ouders blijvend, waardoor er dan een permanente pleegzorgplaatsing volgt. Net als bij Vera en Thomas dus!
2. Wat is het meest gehoorde vooroordeel? Klopt dat?
Dat is een lastige vraag. Ik hoor wel regelmatig negatieve verhalen over jeugdzorg, mensen die daar werken zouden er op uit zijn kinderen bij hun ouders weg te halen. Onzin natuurlijk: een kind wordt écht niet zomaar uit huis geplaatst. Er is dan een tijdlang een heleboel aan de hand en vaak ook al een hele hoop hulp ingezet. Als dat niet werkt of ouders weigeren hulp, én het kind komt linksom of rechtsom in gevaar, dan kan het zo zijn dat een uithuisplaatsing volgt. Nu ben ik ook niet altijd 100% positief over jeugdzorg hoor, maar dan vanuit een andere optiek: ik denk dat nog veel vaker het belang van het kind voorop gesteld zou moeten worden. Want dat is tenslotte het allerbelangrijkste, vind je ook niet?
3. Waar loop je tegenaan in de maatschappij?
Vaak ‘klopt er iets niet’ in de ogen van anderen: papa en mama ogen wel erg oud om nog 24/7 met een baby rond te sjouwen, de leeftijdsverschillen tussen de diverse kinderen binnen het gezin zijn zichtbaar behoorlijk groot of de meest in het oog springende: de kroost heeft een totaal andere huidskleur dan de ouders. Ook Vera en Thomas hebben een prachtig bruin kleurtje, en manlief en ik zijn oer-Hollands en dus spierwit (en wat ben ik jaloers!) Dit leidt regelmatig tot grappige situaties.
Zo wandelde ik eens met Vera door de wijk. Ze was net bij ons, twee maanden oud en lag prinsheerlijk in de wandelwagen om zich heen te turen. “Wat een schatje zeg”, merkte een oudere dame die mijn pad kruiste op. “En zo knap! Maar haar ogen heeft ze vast van haar vader?” “Dat weet ik eigenlijk niet”, flapte ik eruit, eerlijk als ik ben. Het klopte: ik had haar biologische vader destijds nog nooit ontmoet, dus geen flauw idee welke kleur zijn ogen waren. De vrouw keek me geschokt aan en ik besefte hoe bijzonder mijn antwoord had geklonken. Voor ik bekend zou komen te staan als de lellebel van de buurt legde ik vlug uit hoe de vork in de steel zat.
Lees ook: De ogen van papa? Geen flauw idee…
4. Hoe omschrijf je aan je kind ‘de situatie’?
Zowel Vera als Thomas hebben regelmatig contact met hun ouders, zij komen bij ons thuis op bezoek en ik begeleid dat. Ze weten dus precies hoe de vork in de steel zit! Het is nog wel ingewikkeld ze exact uit te leggen waarom ze niet bij hun ouders kunnen opgroeien. De precieze redenen volgen dus later wel. Nu vertellen we ze dat hun ouders helaas niet voor ze konden zorgen en dat ze daarom bij ons zijn komen wonen. En dat wij ontzettend blij met ze zijn natuurlijk!
5. Wat vind je het minst leukst aan het moederschap?
Hahaha, (bijna) nooit meer uitslapen is wel een dingetje hoor. Vera en Thomas zijn echte vroege vogels, en altijd vol energie. Gelukkig ben ik een ochtendmens. Het feit dat beide kinderen nogal wat bagage met zich meedragen en daar diepe littekens aan hebben overgehouden vind ik vooral pittig. Thomas heeft een lichte verstandelijke beperking en de behoorlijk wat begeleiding nodig. Vera heeft ADHD en een hechtingsstoornis, wat ook erg intensief kan zijn. Maar los van hun beperkingen zijn het bovenal super mooie en lieve kids, die ik geen moment zou willen missen!
6. Waar geniet je van bij het moederschap?
Ik geniet van alle leuke dingen die we samen als gezin doen, maar ook van de kleine dingen. De dikke kussen die Thomas me altijd geeft. Vera die super enthousiast de school uit komt rennen als ze ziet dat manlief en ik haar samen op komen halen. En niet te vergeten de sterke band die Vera en Thomas samen hebben. Ze slaan elkaar regelmatig bijna de hersens in, maar kunnen tegelijkertijd niet zonder elkaar. Biologisch gezien is er geen verbintenis tussen hen, maar broer en zus zijn ze zeker weten! Zo mooi om te zien!
7. Was je kind gepland?
Nou ja, dat loopt bij pleegzorg natuurlijk net even anders. De eerste keer dat Vera bij ons kwam wonen (toen ze bijna 2 maanden oud was) wisten we dit anderhalve week van tevoren. Gelukkig hadden babywinkels behoorlijk wat op voorraad, dus binnen no time stond alles klaar voor haar komst. De tweede keer dat ze bij ons kwam wisten we het 5 uur (!) van tevoren. Nog nooit zijn we zo snel de Ikea door gerend! Met wat hulp wisten we in één middagje onze rommelkamer om te toveren tot peutermeisjespaleisje 😊.
Lees ook: Kinderkamer inspiratie: de eerste ideeën
We wilden haar natuurlijk een fijn plekje geven, want haar wereld stond volledig op z’n kop. Bij Thomas wisten we ongeveer anderhalve maand vooraf dat hij bij ons zou komen wonen. Een zee van tijd dus, hahahaha! We zijn hem eerst regelmatig gaan bezoeken in het crisispleeggezin waar hij verbleef, en hij kwam een keertje bij ons thuis op bezoek. Zo bouwden we het contact met hem op en was hij al een klein beetje aan ons gewend. Heel fijn!
8. Heb je spijt?
Deze vraag kan ik volmondig beantwoorden: nee, geen spijt gehad, nooit. De timing was niet bepaald optimaal, want met Vera’s terugkomst hadden we binnen 2 maanden tijd twee peuters in huis. Dat was een hele heftige periode. Pfff, als ik daaraan terugdenk… Maar als ik zie waar we nu staan als gezin en wat we hebben opgebouwd, zou ik het toch zo weer overnieuw doen!
9. Wat had je achteraf gezien anders gedaan?
Niets eigenlijk. Dat is tegelijkertijd het lastige aan pleegouder zijn: over sommige dingen heb je gewoonweg niet zoveel te zeggen. Natuurlijk had ik achteraf gezien het liefste gewild dat Vera als baby meteen ‘vast’ bij ons was blijven wonen, dat had haar heel wat ernstige beschadigingen gescheeld en er waarschijnlijk voor gezorgd dat ook haar toekomst er veel rooskleuriger uit had gezien (een hechtingsstoornis kan grote gevolgen hebben voor het functioneren in de volwassenheid). Het doet heel veel pijn en verdriet als ik daaraan denk. Maar ik kon hier niets aan doen, de rechter besliste dit en de gezinsvoogd was het ermee eens.
Lees ook: De meest gestelde vragen aan een pleegmoeder
Ook had ik Thomas graag veel eerder bij ons thuis welkom geheten, maar ik wist niet af van zijn bestaan. In zijn geschiedenis zitten veel gaten, zaken die we nooit exact zullen weten. Dat zijn ingewikkelde dingen, die ook bij pleegzorg kunnen komen kijken.
10. Wat is je gouden tip voor moeders in dezelfde situatie als jou?
Zorg er zoveel mogelijk voor dat het belang van de kinderen voorop staat, en vertaal dit naar de buitenwereld waar je maar kunt (denk hierbij aan voogden, pleegzorgbegeleiders, biologische ouders, rechters). Hiervoor moet je best stevig in je schoenen staan, dus hulp is soms nodig om ook je eigen grenzen in de smiezen te kunnen houden (en ja, dit mag ik ook best weleens vaker tegen mezelf zeggen eigenlijk 😉).
