Ik heb altijd een jongetje nodig gehad
Denise Meijer
Ik zal niet de enige vrouw zijn die zegt dat ik mezelf altijd als een meisjesmoeder heb gezien. Roze, strikjes, iemand waarmee ik mijn stiekeme voorliefde voor Barbie mee kon delen… Een echte moeder-dochterrelatie. Dat is wat ik voor me zag wanneer ik fantaseerde over het moederschap, maar in plaats van dat alles; ik kreeg een jongen!
Toen het tweede streepje op de zwangerschapstest verscheen was er geen twijfel over mogelijk: ik droomde er zelfs van! Over een klein meisje in een roze beklede wieg.
Het is een jongen!
“Dit een zeer trots man,” grapte de vrouw die de geslachtsbepaling deed.
“Een jongen?!” Antwoordde ik verbaasd en ik had zelfs een beetje moeite om de teleurstelling die ik voelde te onderdrukken. Want met deze vijf woordjes klapte mijn inmiddels immense, roze bubbel uit elkaar.
Een vrouwenhuishouden
Ik heb een ‘klein’ broertje, maar zelfs hij is opgegroeid in een ‘vrouwenhuishouden’. Niet zo gek, met drie oudere zussen. Daarnaast was ik twaalf toen hij werd geboren, dus het gros van mijn kindertijd heb ik toch doorgebracht in een meisjeswereld. Barbies, poppen, roze, pony’s en glitters… Deze dingen waren me bekend. Hoe moest ik mezelf in hemelsnaam gaan verplaatsen in een jongen?
Lees ook: 25 dingen die jongensmoeders bijna elke dag zeggen
Want om eerlijk te zijn… Snap ik weinig van mannen. Zelfs al ben ik bijna 30 jaar oud. Het plannen van zijn komst voelde dan ook erg surrealistisch. Ik wist dat ik een jongetje kreeg, maar ik voelde het niet. Het blauwe babykamertje, de stoere pakjes… Ik deed het allemaal omdat het zo ‘hoorde’, maar feitelijk gezien had ik geen idee waar ik goed aan deed.
Bijna misselijkmakend
Toen het moment daar was dat ik, na 38 weken zwangerschap, weeën kreeg, maakte het praktische ‘plannen’ plaats voor nieuwsgierigheid en spanning. Nog even en ik zou mijn baby in mijn armen krijgen! De nieuwsgierigheid en spanning maakte weer plaats voor angst, toen ik hoorde dat mijn inmiddels 16 uur durende bevalling zou uitlopen in een spoedkeizersnede.
Deze angst maakte plaats voor opluchting toen ik hem hoorde huilen en de opluchting voor liefde toen ik hem voor het eerst op mijn borst gelegen kreeg. Het overweldigende, onvoorwaardelijke, cliché-achtige, bijna misselijkmakende soort van liefde. Waar ik tot op de dag van vandaag nog altijd mee ‘besmet’ ben.
Lees ook: Wat betekent het om een jongensmama te zijn
En de waarheid is…
Dat ik nog steeds niet altijd weet wat het precies inhoudt om een jongensmoeder te zijn. Er zijn momenten dat ik alles over zou hebben voor een kijkje in zijn kleine, brein. Dat ik weet waarom hij soms reageert, zoals hij reageren kan en waarom hij doet, wat hij doet.
Hoe het toch kan dat hij nooit, maar dan ook NOOIT één broek heel kan laten. Waar al die blauwe plekken op zijn schenen toch vandaan komen. Wat er toch zo leuk is aan Pokemon, Skylanders, Fifa, of wat er ook hip mag zijn voor jongens vandaag de dag.
Ik zou zo graag willen weten waar hij zijn spullen laat.
En weten hoe hij het iedere keer weer presteert om naast de wc te plassen, terwijl het gat toch echt groot genoeg is voor het ‘apparatuur’ wat hij blijkbaar nog niet goed genoeg kan ‘handelen‘ op het moment. Dat gezegd hebbende: ik snap zijn (levenslange) fascinatie met dat ding ook niet.
Maar ik weet één ding heel zeker:
Ik had het nooit willen missen. De wetenschap wat het is om een jongensmama te zijn. Hoe het is om een tand door je lip te hebben, omdat je iets te lomp geknuffeld wordt. Hoe het voelt om een roos in een melkglas, op de salontafel te vinden. Gewoon omdat hij je de liefste vindt.
Om te smelten bij het zien van een mannetje, wat als eerste zijn kleine zusje kust wanneer hij wakker wordt. Mijn hart groeit met zeven maten als ik zie hoe dapper hij kan zijn. Hoe hij in de essentie zo verschrikkelijk lief is en zo graag vriendjes maakt.
Lees ook: 5 tips om actieve jongens op te voeden.
Ik gloei van trots als ik zie hoe hij naar me kijkt en zwaait wanneer hij me langs het raam ziet lopen op school. Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder voetbal, auto’s, torens die gebouwd EN gesloopt worden alsof het zijn lust en zijn leven is.
Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik moet lachen om de capriolen die hij uithaalt, of de dingen die hij zegt. En ondanks dat ik het mannenbrein nog altijd niet weet te doorgronden: het feit dat ik een jongensmama mag zijn en dan vooral de mama van een jongen zoals die van mij… Het is iets wat ik voor geen miljoen zou willen ruilen.
Ik heb ergens diep van binnen altijd al een jongetje nodig gehad. Alleen wist ik het destijds zelf nog niet.
Bron hoofdafbeelding: Pixabay