Wetenschappelijk bewezen: Het tweede kind is het meest irritant
Denise Meijer
Het is iets wat degene onder ons met een jonger broertje of zusje al lang weten. Hoewel er geen wetenschappelijk bewijs bestond; jullie hebben het in levende lijve ondervonden.
Daarnaast zeggen de talloze onderzoeken welke aanduiden dat het oudste kind succesvoller, charismatischer en gewoon overall veel beter is, genoeg. Maar nu, na al die jaren, is er ook een onderzoek wat ons vermoeden bevestigt, namelijk: dat het tweede kind OFFICIEEL vervelender is gebleken.
Lees ook: Als jij een tweede kind wil, maar hij niet
Eerste vs. het tweede kind
Joseph Doyle, economist, heeft tienduizenden kinderen uit Denemarken en Florida bestudeerd. Om te bepalen of de ‘gezinspositie’ enig effect had op een persoon meer of minder in de problemen zou komen. Hij heeft informatie gebruikt van de eerste twee kinderen binnen een gezin (met dezelfde ouders, tweelingen uitgesloten) en richtte zich puur op de gezinnen met een jongen als tweede kind (omdat jongens dus kennelijk vaker in de problemen komen dan meisjes).
Dit onderzoek wees uit dat het tweede kind 20 tot 40% meer kans heeft om in de problemen of zelfs in aanraking met justitie te komen dan zijn oudere broer of zus. Deze kans bleek groter wanneer de gezinsindeling bestond uit twee jongens. Met een grote zus in het spel nam deze kans weer af.
Maar waar kan dit aan liggen? Wat veroorzaakt het (toch wel) aanzienlijke verschil tussen eerstgeborene jongens, ten opzichte van hun jongere broer?
Eén van de dingen die het onderzoek aanhaalde was het verschil in de mate van aandacht geschonken aan het kind. Dus om het even kort te zeggen: het is aan het einde van het ritje voornamelijk te wijten aan de opvoeding. Eerstgeborene krijgen namelijk alle, onverdeelde aandacht van hun ouders. Daar waar het tweede kind het ‘lekker mag uitzoeken’ (kuch kuch).
Lees ook: 5x wetenschappelijk bewezen. Het oudste kind is het beste!
Daarnaast heeft het oudste kind enkel de ouders als voorbeeld. Daar waar het tweede kind zich voornamelijk zal optrekken aan een opstandige kleuter met een grote mond (de oudere broer of zus). Je hoeft dus geen Einstein te zijn om te begrijpen dat dit niet het beste rolmodel is.
Maar voordat jullie je tweede kind spontaan besluiten af te leveren op een heropvoedingskamp:
Dit onderzoek is heel breed genomen. Dat wil zeggen dat de onafhankelijke gezinssituaties niet zijn meegenomen in deze studie, noch de eventuele achtergrondinformatie van elk, bij het onderzoek betrokken kind.
Mijn jongere zusjes zijn toch echt veel vervelender dan ik, er zit dus wat mij betreft een duidelijke kern van waarheid in dit onderzoek. 😜
Ik kan het in ieder geval niet ontkennen. Hoe zit dat met jullie?