Gebroken nachten, kan daar een verbod op komen?
Hier krijg ik nou acute wurgneigingen van…
Ken je dat? Dat je in de ochtend om kwart over zeven, bruut wordt gewekt door een kudde gemeentewerkers die hebben bedacht dat dit een acceptabele tijd is om hun werkzaamheden te starten? Na een nacht vol storingen en oponthoud vanuit het kind-front, krijg ik hier spontane wurgneigingen van. Dan druk ik me nog netjes uit.
In plaats daarvan duw ik mijn hoofd onder mijn kussen en geef me volmondig over aan een geweldige scheld tirade. Helaas krijgen die fijne gemeentewerkers hier niets van mee en gaat de herrie onverstoord verder.
Eén van de ‘’storingen’’, was mijn oudste, die overvallen werd door een venijnige keelpijn en de nodige verhoging. Ze zou daarom vandaag thuis blijven van school. Een schrale troost zou zijn dat we ons dan deze ochtend niet hoefden te haasten, en we met een beetje geluk pas rond de klok van negen uur op hoefden te staan. Dat feestje ging dus mooi niet door! Met dank aan de rot herrie van die gemeentewerkers.
Een tripje naar buurtsuper zou alles goed maken. Toch?
De jongste bleek de dag met een niet al te best humeur te starten. Lees: een zogeheten pesthumeur. Niets was goed en alles was om te janken. Letterlijk. Nadat vaders de deur uit was, besloot ik het gemopper en gejengel van drie kids te doorbreken, door een kort tripje aan de supermarkt aan het einde van de straat. Zo verenigde ik noodzaak met deugd. Want ik had nog een pak luiers nodig voor de jongste. De ogen van de oudste, die inmiddels al weer een heel stuk kwieker was, begonnen te glunderen. Dat betekende namelijk dat zij op haar eigen fietsje mee mocht. Ik legde nog wel even uit dat we eigenlijk helemaal niet naar buiten mochten wanneer zij ziek thuis bleef en dat we meteen na de boodschapjes weer naar huis zouden gaan. Zo gezegd zo gedaan. De meisjes ontpopten zich tot ware engeltjes in de supermarkt.
Lees ook: Hoe kun je daar nog tegenop?
Waarvoor ging ik ook al weer naar de supermarkt?
Bij thuiskomst bleek ik, dat waar ik eigenlijk voor naar de supermarkt toe wilde, te zijn vergeten. De luiers voor de jongste. Detail! Gelukkig waren we wel voorzien van een lading croissantjes. Voor mezelf schafte ik maar een dozijn energy-drinks aan. First things first. Zoiets.
Prioriteiten stellen ging me in ieder geval nog goed af. Not! Als klap op de vuurpijl mocht ik ook nog een driftbui van de middelste incasseren. Hoe haal ik het ook in mijn hoofd om haar om tien uur in de ochtend te verbieden, de net gekochte koekjes op te eten? Heel raar dat een driejarige daar zo boos van wordt en het is nog vreemder dat ze niet gewoon gewillig instemde en braaf wachtte tot een meer acceptabeler tijdstip. Dit had ik in de supermarkt al kunnen voorzien, daar ik deze ochtend nou niet bepaald op mijn scherpst was. Ik had voor hetere vuren gestaan: dit driftbuitje doorstond ik ook wel weer.
Lees ook: Jingle Bells, Jingle Bells, Jingle all the way!
Morgen weer nieuwe ronde, nieuwe kansen!
Vandaag realiseerde ik me maar weer even, hoezeer we normaal gesproken, in onze handjes mogen knijpen met die rustige nachten, die we doorgaans hebben. Als we dan eens zo’n roerige nacht krijgen te verduren, dan komt het ook meteen als een mokerslag binnen. Vandaag mogen mijn moppies mopperen en chagrijnig zijn, ik geef me er maar aan over. Als ze me komende nacht mijn nachtrust maar weer terug geven. Dan ben ik alles morgen weer vergeten.
Hulde voor al die mama’s die het niet zo hebben getroffen als wij! Gebroken nachten zijn echt niets voor mij. Voor niemand waarschijnlijk…
Bron afbeelding: Pixabay