Lilian had HG tijdens haar zwangerschap: “Ik ben wel negen keer opgenomen in het ziekenhuis”
Denise Meijer
HG, oftewel: Hyperemesis Gravidarum. Ook wel in de volksmond ‘extreme zwangerschapsmisselijkheid’. Deze aandoening treft jaarlijks ongeveer 1 á 2 procent van de vrouwen. Zo ook Lilian. Die vanaf de zevende zwangerschapsweek last kreeg van oncontroleerbaar overgeven en hierdoor meermaals in het ziekenhuis belandde. Ze stuitte hier op veel onbegrip en wil door haar verhaal te doen aandacht geven aan HG en wat extreme zwangerschapsmisselijkheid met een persoon kan doen.
Hoe het allemaal onschuldig begon
In 2013 besloten wij dat we een kindje wilden en al vrij snel hadden we een positieve test. Ik was wat misselijk, moest af en toe een keer overgeven en had een onverzadigbare honger. Ik dacht: dit hoort erbij maar zal vast snel overgaan.
Toen ik zes weken zwanger was ging ik met een vriendin een weekend naar Engeland. Gewapend met een emmertje (voor de zekerheid) en genoeg te eten voor onderweg ging ik op pad naar mijn vriendin. Het hele weekend had ik nergens last van, behalve extreme honger op de terugweg en daardoor was ik wat misselijk.
De volgende ochtend begon ik over te geven. Toen ik maar bleef overgeven en niks meer binnen kon houden hebben we de dag daarna de huisarts gebeld. Die stelde vast dat ik buikgriep had, omdat mijn darmen ook wat onrustig klonken.
Hoewel wij al onze twijfels hadden, omdat ik alleen spuugde, zijn we toch weer naar huis gegaan. Wederom met de gedachte dat het vast snel over zou gaan. Dat ik pril zwanger was, dat maakte niet uit. De baby in wording zou er geen hinder van ondervinden.
Het werd erger en erger
De hele week heb ik op bed doorgebracht. Toen ik vrijdags nog niks binnen kon houden heeft mijn moeder de verloskundige gebeld en die stuurde mij gelijk door naar het ziekenhuis, want dit was geen buikgriepje meer en duurde veel te lang. Ik was inmiddels aardig uitgedroogd na een week zoveel spugen en niets kunnen drinken. In het ziekenhuis kreeg ik een infuus en al snel knapte ik op en werd het spugen minder. Na twee dagen en een hoop vocht per infuus mocht ik weer naar huis. Ik was inmiddels behoorlijk verzwakt, maar de “buikgriep” was over.
Lees ook: 8x de overblijfsels van mijn zwangerschappen
Een week of drie later hielp ik een andere vriendin mee op een beurs. Vermoeiend, maar hartstikke gezellig en had ik ook dat weekend nergens last van.
Die maandag begon het spugen echter weer. In de weken tussendoor had ik nog wel af en toe een keer gespuugd, maar nu hield het weer niet op. Weer was ik 24/7 aan mijn emmertje verbonden en lag ik weer de hele dag op bed. Alles was ik at of dronk kwam er gelijk weer uit. Ik had een afspraak bij de huisarts voor een injectie die ik elke maand kreeg voor mijn pollenallergie en ze zag gelijk dat het weer mis was. Mijn urine werd gecontroleerd op ketonen en het bleek inderdaad weer mis te zijn. Ik raakte weer uitgedroogd en ik werd wederom naar het ziekenhuis gestuurd. Eenmaal daar mocht ik weer aan het infuus en knapte ik op. Toen ben ik gaan zoeken op internet en kwam ik de website tegen van stichting ZEHG. Hier las ik zoveel herkenning en kreeg mijn aandoening een naam. Geen buikgriep, maar Hyperemesis Gravidarum. Extreme zwangerschapsmisselijkheid.
Ziekenhuis in en uit
Ik ben vanaf toen, tot 32 weken zwangerschap, negen keer opgenomen in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen. Ik kon niet meer werken en kwam terecht in de ziektewet.
Steeds kreeg ik te horen: “Oh, na zestien weken is dit toch echt wel over”. Ook kreeg ik veel adviezen die bij normale zwangerschapsmisselijkheid wel zouden werken, maar bij HG dus absoluut niet. Ook licht verteerbaar voedsel werkte niet, want dan had ik al snel weer honger en de honger ging snel over naar ‘te zwak om op mijn benen te staan’.
In die 32 weken heb ik van alles geprobeerd om mezelf beter te voelen. Niets werkte en uiteindelijk had ik het dan ook echt gehad.
Lees ook: Weet jij wat je mag eten tijdens je zwangerschap?
Gelukkig hebben we veel steun gehad van vrienden en familie. Mijn vriendin had zelfs geregeld dat ik een kaartenbom kreeg. Ik was destijds actief op een forum en had daar veel vrienden. Met zijn allen hebben ze tegelijk een kaart gestuurd zodat deze allemaal tegelijk bezorgd werden en mijn hele deurmat vol lag met kaarten. Wat het nog mooier maakte was dat ze bezorgd werden toen ik net een uurtje thuis was uit het ziekenhuis. Een mooier welkom thuis had ik niet kunnen krijgen. In de dagen erna kwamen er nog een aantal. Dit heeft mij zo’n opsteker gegeven. Ik heb alle kaarten ook bewaard als herinnering.
Steun van buitenaf
Ook heb ik tijdens mijn zwangerschap veel steun gehad aan de praatgroep van ZEHG. Hier kon ik lekker klagen als ik er even helemaal klaar mee was. Dit kon natuurlijk ook bij mijn man, familie of vriendin, maar op in die Facebookgroep begrepen ze wat ik meemaakte.
Ik leefde met de dag. Iedere goede dag was er sowieso één en bracht mij dichterbij de uitgerekende datum. Ik kreeg veel controles en dus ook veel echo’s. Dit was iedere keer een herinnering waar we het voor deden. Ik probeerde me te focussen op de leuke dingen van mijn zwangerschap. De babykamer, babyshoppen enzovoorts. Zelfs al slikte ik antidepressiva, ik stond overal heel nuchter en positief in. Niet altijd gemakkelijk, maar dit heeft me er wel doorheen geholpen.
Maar waar ik zo gesteund werd, stuitte ik ook op veel onbegrip. In mijn omgeving, maar ook van professionals. Een verpleegkundige vond dat ik niet steeds moest bellen als ik gespuugd had, want mijn emmertje was nog lang niet vol. En anders moest ik maar papieren bekkentjes gebruiken die kon ik zo zelf in de vuilnisbak gooien. Dat mijn reuk heel sterk was en ik te zwak was om op de benen te staan vergat ze voor het gemak maar even…
Lees hier deel 2 van Lillian haar verhaal!
Photo by rawpixel.com from Pexels