De schuldgevoelens van een werkende moeder
Malu Latumeten
Allereerst; leuk dat je mijn eerste blog voor Love2BeMama leest! Enige uitleg voor je verder leest is wellicht handig. Dan weet je in ieder geval met wie je te maken hebt! Ik ben een werkende mama. Net als velen van jullie. Niets bijzonders aan. Iets meer bijzonder is misschien het feit dat mijn man Gino “huispapa” is. Onze zoon heeft TOS en in deze blog vertel ik over onze keuzes, hoe ik het ervaar en over de schuldgevoelens van een werkende moeder…
We bieden hem rust
Toen wij er drie jaar geleden achter kwamen dat ons zoontje Yael (nu 6 jaar) TOS (een taalontwikkelingsstoornis) heeft, en iets later ook autisme werd gediagnosticeerd, werd al snel duidelijk dat hij meer zorg (en rust en ritme) nodig had dan het reguliere kinderdagverblijf waar hij tot dan toe heen ging, hem kon bieden. Puur gebaseerd op het financiële plaatje was het gunstiger als ik bleef werken en Gino thuis zou blijven. Zo kon hij Yael elke dag naar de vroeg-behandelingsgroep brengen, hem weer ophalen en thuis de rust bieden waar hij zo’n baat bij heeft.
Lees ook: Ik ben die vreselijke moeder die de iPad als oppas gebruikt!
Verwachtingen
Fast forward naar het heden… Nu ik dit schrijf is het herfstvakantie.
En ben ik vrij. Drie dagen om precies te zijn. Drie dagen geen wekker, uitgebreid ontbijten en gezellige dingen doen met z’n drietjes. 72 uur genieten van elkaar. Zó gezell… En daar ging het al mis. Mijn verwachtingen blijken nogal te botsen met de werkelijkheid!
Yael zit inmiddels in groep 3. Voor alle kids, zo heb ik begrepen van andere moeders, een grote overgang vanuit hun comfy kleuterklasje naar het “echte werk”, maar voor Yael een misschien nóg grotere overgang door zijn autisme. Elke ochtend direct aan z’n tafeltje in het gareel. Leren lezen, rekenen en ook nog eens korter buitenspelen… Het vergt nogal wat aanpassingsvermogen. Dáág vast kleuter ritme!
Filmpjes kijken it is
Het kind is blij dat nu hij een week vrij is hij niets hoeft. Tandenpoetsen en haren wassen tot daar aan toe. Maar naar búíten voor een bóswandeling?! Op visite bij ópa?! Gezellig naar een muséúm?! Yael trekt overal zijn (uiterst schattige, dat dan weer wel) neusje voor op. Hij heeft toch vakantie?! Hij wil chillen met een dekentje op de bank (bij voorkeur zonder broek en sokken aan) en YouTube filmpjes kijken is beter.
Ik zei dus al dat ik drie dagen vrij heb. Tijdens die dagen wil ik het gezellig maken.
G E N I E T E N.
En wat is het nu net wat ik vergeet doordat ik van mijzelf van alles moet doen! Genieten.
Waarom leg ik mijzelf op dat we persé van alles moeten gaan doen om het leuk te hebben?
Stiekem weet ik het antwoord op deze vraag best wel: schuldgevoel!
Lees ook: Ik ben een oermoeder in hart en nieren
Schuldgevoelens van een werkende moeder
Dat woord wat toch altijd samen lijkt te hangen met moeders die werken, zo lijkt het. Of met het moederschap in het algemeen wellicht?
Ik voel mij schuldig omdat ik er niet elke dag, de hele tijd, voor hem kan zijn. En ik voel mij onzeker. Vind hij mij wel leuk en cool? Of vind hij dat ik er te weinig ben?
En om van dat vervelende schuldgevoel en die onzekerheid af te komen verplicht ik hem tot mijn visie van genieten.
Maar ik kan je vertellen:
Werkt niet.
De kunst van het genieten
Gelukkig kom ik daar achter nu ik nog 36 uur vrij heb. We ontbijten met gekookte eitjes en lummelen lang in onze pyjama. Als ik hem na het douchen vraag wat hij wil doen antwoordt hij dat hij “zo hard heeft gewerkt op school dat hij nu alleen maar wil relaxen op de bank”.
In een schone pyjama zoeken we de warme bank weer op en terwijl Yael YouTube filmpjes kijkt, kijk ik naar buiten en zie dat het flink regent. Het is ook totaal geen weer voor die boswandeling. Yael doet zijn sokken uit en verzucht “Ahh gezellig samen op de bank, mijn schatteboutje!” Mijn kleine mannetje heeft de kunst van het genieten nu al beter onder de knie dan zijn moeder. Ik kruip nog wat dichter tegen Yael aan en… ik geniet.