8 dingen die ik beter niet hardop kan zeggen…
Sinds die eerste positieve zwangerschapstest lees ik alles wat los en vast zit over de zwangerschap en het moeder zijn. Daardoor heb ik inmiddels ook ontdekt dat bepaalde uitspraken hele felle reacties ontketenen bij andere moeders. Normaliter wil ik niet zo sterk mijn mening verkondigen. Simpelweg omdat ik niet alwetend ben en ook echt niet de wijsheid in pacht heb!
Maar ik vind het wel jammer dat je soms niet eerlijk mag zeggen hoe je je voelt of dat jij je niet goed voelt bij algemeen geaccepteerde opvoedingswijsheden. Dus wat hieronder staat is geen feit, waarheid of advies. Het is mijn ervaring en mijn gevoel als moeder. En misschien dus ook wel dat van jou!
1. Google is fantastisch!
Je leest het zo vaak, dé waarschuwing der waarschuwingen. (Aanstaande) moeders, ga alsjeblieft niet googelen want je maakt jezelf gek. Ik kan me voorstellen dat dit voor sommigen het geval is. Maar ik weet niet wat ik zonder Google zou moeten. Als ik tijdens de zwangerschap bang was dat er een miskraam op komst was vanwege onderbuikpijn, dan las ik dat het 9 van de 10 keer heel normaal is.
Toen mijn zoontje in stuit lag, wilde ik andere ervaringen horen dan de horrorverhalen om me heen. En die vond ik! De eerste keer dat hij verkouden was, was ik zo blij dat ik iets kon doen al was het maar die gesneden ui of dat bedje omhoog zetten. Bij het uitzoeken van een autostoeltje was ik de consumentenbond dankbaar voor het voorwerk dat ze gedaan hadden.
Toen ik mijn zoontje niet ’s nachts wilde laten huilen en ik hem vaak in bed nam was ik zo blij met die Facebookgroep, moeders die me lieten weten dat ik niet alleen was en het goed deed. Google is niet alleen voor de informatie heel handig maar ook voor het vinden van medestanders of mensen die je voor zijn gegaan. Waarom zou je daar geen gebruik van mogen maken?!
2. Ik wilde graag een meisje
Als een moeder dit roept komen er onmiddellijk stromen met commentaar. Of je wel weet dat er mensen zijn die geen kinderen kunnen krijgen of zelfs een kindje verloren zijn? En dan zeur jij over het geslacht terwijl je een gezond kindje verwacht. Laat ik vooropstellen dat als het niet lukt of je kindje niet gezond is, dat is verschrikkelijk en niet te bevatten! Maar die 2 dingen staan compleet los van elkaar. Je kan voorkeur hebben voor een meisje en alsnog dolgelukkig zijn met je gezonde mannetje of andersom! Maar waarom zou ik niet mogen zeggen dat ik voorkeur had voor een meisje? Ik ben niet minder verliefd op mijn zoontje als dat ik op een dochtertje geweest zou zijn!
Lees ook: Het geslacht van onze baby: ik heb een voorkeur!
3. Ik ben de borstvoedingsdiscussie zo zat!
Het maakt mij niks uit of je het wel doet. Dat je het in een sterrenrestaurant doet of midden in de Ikea, dat je het doet tot je kind 18 is. Het maakt me niks uit dat je het niet doet. Of dat nou komt omdat het niet lukte of omdat je het simpelweg niet wilde om welke reden dan ook. I don’t care! Maak een beslissing, sta er achter en hou er over op.
Ik wil geen foto’s meer zien van borstvoedende moeders tijdens haar bruiloft of in de Mediamarkt. Ik wil geen betogen meer lezen dat je geen slechte moeder bent omdat je flesvoeding geeft. Je bent namelijk hoe dan ook een goede moeder want je hebt erover nagedacht en een keuze gemaakt die bij jullie paste! Maar ik zou vooral willen dat moeders niet het gevoel blijven hebben dat ze zich moeten verdedigen voor HUN keuze, voor HUN kindje.
4. Ik heb gewoon geen zin om te lijnen en sporten.
Zodra die baby eruit is verwachten mensen dat je heel graag je oude figuur weer terug wil. Dat gedeelte klopt wel. Maar mensen verwachten ook dat je daarvoor wilt werken. Oftewel dat je op dieet gaat en gaat sporten. Dan zijn er de algemeen geaccepteerde redenen waarom het je niet lukt: moe, je lijf nog herstellende, moe, geen tijd met een baby, moe, enzovoorts.
Je kan dus niet gewoon zeggen dat je het wel wil maar dan zonder je best ervoor te moeten doen. Dat je stiekem gewoon op je vrije woensdag naar de markt gaat en geniet van een croissantje. Of dat je liever op de bank Netflix kijkt dan in de sportschool staat. Niet omdat je moe bent maar gewoon omdat het dus leuker is!
Lees ook: 10 geweldige docu’s op Netflix die je fantastisch gaat vinden!
5. Ik had geen zin om weer te gaan werken.
Om me heen hoorde ik niks anders dan moeders die echt toe leefden naar het einde van hun verlof. Ze wilden zich weer nuttig voelen. Lekker tussen de volwassenen zijn en het over iets anders hebben dan slaapjes en luiers. Daarentegen had ik met liefde nog een paar maanden thuis gezeten. Ik vond het verschrikkelijk om hem niet meer de hele tijd bij me te hebben en hem af te geven aan iemand anders! Die eerste 2 maanden heb ik me echt door mijn werkdagen heen geploeterd. Het heeft echt een hele tijd gekost voor ik er echt weer met zin naartoe ging. Achteraf ben ik blij dat ik ben blijven werken maar destijds was ik heel graag thuisgebleven bij mijn zoontje.
6. Ik wilde wél heel graag dat mensen aan mijn zwangere buik zouden zitten!
Ik vond die groeiende buik fantastisch! Als ik thuis kwam moest hij meteen bloot en zat ik met mijn handen erop vol spanning te wachten op een schopje. En dat wilde ik het liefste delen, met iedereen! Als ik in een vergadering zat had ik het liefste de hand van mijn collega gepakt, op mijn buik gelegd en gezegd: “Moet je voelen, gaaf he!” Maar niemand heeft het me gevraagd!
Bij familie heb ik het wel aangemoedigd, maar zelfs die hebben het niet uit zichzelf gevraagd of gedaan. En als ik de vele blogs en commentaren voorbij zie komen dan snap ik dat. Want heel veel vrouwen vinden het vreselijk als mensen aan hun buik gaan zitten. En dat snap ik echt heel goed! Maar doordat dat het luidst verkondigd wordt, durven mensen het ook niet echt meer. Terwijl ik het dus wel graag wilde!
Lees ook: Je zwangere buik: blijf van mijn lijf of publiek bezit?
7. Dat opvoeden vind ik heel lastig!
Stel ik te weinig regels, stel ik te veel regels? Verwacht ik wel de juiste dingen die passen bij zijn leeftijd? Doen alle kinderen dit of alleen die van mij? Moet ik alleen maar belonen of ook straffen? Je krijgt zat tips van je familie en vrienden waarschijnlijk. Maar die zijn vaak alleen maar onderbouwd met, dat werkte heel goed bij ‘vul naam in van kind’.
Toen ons kinderdagverblijf dus een cursus aanbood over opvoeden heb ik me meteen ingeschreven. Heerlijk vond ik dat! Iemand die kon uitleggen wat hoorde bij zijn leeftijd. Die ook vertelde dat je niet per se altijd consequent hoeft te zijn maar je ook echt wel kan uitleggen dat je soms een uitzondering maakt. Of de verhalen van andere ouders te horen die ook niet weten wat ze aan het doen zijn of er ook weleens een potje van maken. Alleen dat al heeft me enorm geholpen!
8. Ik denk niet meer dat de wereld vergaat zonder mijn man.
Ooit zei Oprah tijdens haar show dat je relatie met je partner op de eerste plek moest staan. Je kind slaat namelijk op een gegeven moment zijn vleugels uit en gaat alleen verder. Daarna moet je het nog steeds met je partner kunnen redden samen. Daar was ik het kinderloos, roerend mee eens. Tot na de bevalling dacht ik ook zo. Ik dacht altijd dat de wereld zou vergaan als mijn man bij me weg zou gaan. Dat ik het niet zou redden zonder hem. Nu Floris er is, weet ik dat het leven zonder Bas veel minder mooi zou zijn maar dat ik het wel kan redden als het moet. Maar als Floris wat zou overkomen dan denk ik wel dat de wereld vergaat. Ik wil er niet eens over nadenken!
Bron hoofdafbeelding: Pixabay