Net zoals in de film…
Denise Meijer
Het is zaterdagavond en ik ben een heerlijke vrouwenfilm aan het kijken. Mijn man ligt (zoals een echte man dat alleen kan) naast mij te slapen terwijl ik zwijmelend op de bank zit met een sneller kloppend hartje van alle gepassioneerde zoen en vrijscènes die ik voorbij zie komen.
Dat wil ik ook!
Op het moment dat het stoom inmiddels uit mijn oren komt van al dat zoetsappigs op de beeldbuis tik ik geïrriteerd mijn partner aan. “Dat wil ik ook!” Mijn man slaapt natuurlijk op dat moment nog half en als ik hem de stukjes laat zien die ik bedoel valt hij wederom weer in zijn echte diepe slaap. Ik laat de droom op dat moment varen dat het bij mij ooit net zoals in de film gaat zijn. Geen gepassioneerde kussen, geen gepassioneerde vrijscènes, maar vluchtige kusjes op de wang bij het thuiskomen en standaard huis, tuin en keukengerommel op het moment dat het kleintje slaapt.
Kooigevecht
De volgende avond is het tijd voor zo’n standaard potje huis, tuin en keuken-gerollebol en ik denk zo’n beetje al te weten wat er gaat gebeuren. Mijn vriend had iets anders in gedachten. Het bleek namelijk dat hij mijn ‘instructies’ ergens op de achtergrond nog had meegekregen en trekt in een poging gepassioneerd te zijn, mijn spiksplinternieuwe blouse open. Ik hoor de knoopjes op de grond kletteren en nog voordat ik hier voorzichtig wat over probeer te zeggen smijt hij mij met een zwaai tegen de muur aan. In de films ziet dit er altijd extreem erotisch uit, maar mijn persoonlijke scène had toch iets meer weg van een kooigevecht dan passie. Met een knal raakt mijn achterhoofd namelijk de grove betonnen muur en ik zie zelfs voor een kort moment sterretjes. De sterretjes trekken vrij snel weg en ik denk veilig te zijn. Voor een moment. De volgende move is namelijk dat ik, met wederom een zwaai, op het bed gesmeten wordt en met mijn stuitje terecht kom op een verdwaald speelgoedautootje van ons zoontje. Ook niet echt iets wat ik voor ogen had toen ik dacht aan een ‘stomende’ scène tussen ons twee. Het enige wat namelijk stoomt zijn mijn oren, want om eerlijk te zijn heb ik de neiging om hem even met zijn hoofd tegen de muur te rammen.
Zo slecht nog niet
Als mijn opborrelende agressie (en mijn gevoel van shock) weggetrokken zijn kan ik iets van “auw” uitbrengen. Don Juan kijkt me verbaasd aan. “Dit wou je toch?” Ik weet niks anders te doen dan nee te schudden. Het ziet er in de film altijd prima en perfect uit, maar de actrices moeten een stalen plaat in hun achterhoofd hebben, altijd oude shirts dragen en een hoge pijngrens hebben. Of is de simpele huis, tuin en keukenpassie is eigenlijk zo gek nog niet?