De Doe-Maar-Gewoon-Moeder
Sinds ik zwanger was deed ik intrede in een wereld die tot op dat moment volledig onbekend terrein was. Met toenemende verbazing werd ik overvallen door de volledig overtrokken manier waarop wij Westerse vrouwen kinderen krijgen. Het meest natuurlijke en normale proces van voortplanting wordt door de commercie opgeklopt tot een imago-ding. Maar ik weet nu dat de commercie niet de grootste boosdoener is. Het zijn de andere moeders.
Want om een hippe mama te zijn moet je wel met alles meedoen. Want je vriendinnen hebben ook een Babyshower gehad, dus moet jij dat ook hebben. En als je echt helemaal up to date wil zijn, geeft je met 20 weken ook een Gender Reveal Party. Waar je dan een taart aansnijd waar de binnenkant roze of blauw van is. Dan weten ze namelijk beter wat ze voor je moeten kopen bij de Babyshower. Die een paar weken later wordt opgevolgd door het kraambezoek en daarna ook nog een Babyborrel. Wel op een beetje een leuke locatie met luxe hapjes en Champagne. Waar het onderwerp van al deze feestelijkheden met een beetje mazzel doorheen slaapt.
Want een pasgeboren kind doe je meestal geen plezier met 50 vreemden die over de wieg hangen. Moeders doen dit namelijk allemaal niet voor hun kind, want die weet daar echt allemaal niks van, maar voor zichzelf. De vaders hebben in dit verhaal een zeer bescheiden rol. Na de hormonen van 9 maanden zwangerschap en een bevalling durft de vader de moeder eigenlijk nog nauwelijks tegen te spreken.
Toen ik dit soort toestanden voorbij zag komen, dacht ik alleen maar: dit nooit.
Dus ik had geen Gender Reveal Party, geen Babyshower en geen Babyborrel.
Anderhalf jaar later denk ik er nog precies hetzelfde over. Het gevoel aan veel ‘onzin‘ niet mee te willen doen is alleen maar toegenomen. Ik heb mijn huis niet verbouwd tot speelkamer en ik sta niet drie dagen in de keuken voor traktaties voor het kinderdagverblijf om maar de leukste mama te zijn. Ook snijd ik de boterhammen niet in de vorm van boerderijdieren.
Omdat ik dit allemaal niet doe heb ik wel tijd om dingen te doen met mijn kind waar hij blij van wordt.
Ik twijfel of die supermoeders die het allemaal zo goed willen doen zich wel eens hebben afgevraagd of hun kind daar gelukkiger van wordt. Ze worden zo onzeker gemaakt door hun eigen soortgenoten dat ze hun doel voorbij streven.
Ik zag van de week op Twitter voorbij komen dat een moeder aan ‘t afgeven was op de zelfgebakken taarten van een andere moeder. Zover is het gekomen. Dat iemand zijn stinkende best staat te doen om ook mee te doen met de trend van zelfgemaakte marsepeintaarten en dus niet goed genoeg wordt bevonden door de moedermaffia. Ik word daar heel verdrietig van. Die moeders moeten hun kinderen dus gaan bijbrengen dat ze andere kindjes niet mogen pesten omdat ze anders zijn. Ik heb er een hard hoofd in.
Dus beste moeders, iedere moeder is in de ogen van hun kind de liefste moeder van de wereld, of je die taart nu zelf gebakken hebt of niet. En hoeveel feestjes en toestanden je ook uithaalt, het gaat er uiteindelijk alleen maar om dat je een gezond kind krijgt. Dan maakt de kleur van de ballonnen en de muisjes niets meer uit.
Voor vrouwen die nog moeder moeten worden: laat je niet gek maken. Blijf lekker jezelf. Er is niets fijner voor een kind dan een moeder die lekker in haar vel zit.