Hoe ver ga jij?
Ongeveer op het moment dat ik er een paar maanden geleden achter kwam dat ik zwanger was, kreeg mijn zusje de diagnose PCOS. Terwijl er voor mij een wens in vervulling ging, kwam zij erachter dat diezelfde wens voor haar moeilijker te vervullen zou zijn. Dit zette mij aan het denken, hoe ver ga je om iemand te helpen een kindje te krijgen? Ik deel graag mijn overpeinzingen met jullie.
Andere moeders helpen
Vrijwel direct na mijn positieve zwangerschapstest heb ik me aangemeld voor Moeders voor Moeders, lees deze blog er eens over terug. Dit is een laagdrempelige manier om het voor andere wannabe-moeders makkelijker te maken in verwachting te raken. Ja, het is een gehannes met die opvangkan op de wc. Ja, je gaat over je nek ‘s ochtends bij de geur van het conserveringsmiddel in de fles. En ja, als die felblauwe flessen bij de voordeur staan weet de hele buurt dat je zwanger bent (terwijl je het misschien liever nog even geheim wilde houden). Toch heb ik er geen moment over getwijfeld om al mijn urine van de afgelopen week op te gaan sparen in de garage. Omdat het medicijn dat gemaakt wordt van het HCG-hormoon uit mijn urine ook gebruikt wordt bij PCOS, hoopte ik op deze manier ook mijn zusje indirect een beetje te helpen. ‘Elke keer als ik moet plassen denk ik aan jou.’ Echte zussenliefde.
Eiceldonatie
Toch bleef ik denken: wat als ze nou toch niet zelf zwanger zou kunnen worden? Zou ik haar dan nog kunnen en willen helpen? Zou ik bijvoorbeeld eicellen willen doneren? Omdat wij natuurlijk voor een groot deel genetisch op elkaar lijken, kan ik me voorstellen dat ze het een prettig idee zou vinden om een kind te hebben dat qua genen op haar lijkt. Toch denk ik niet dat ik dit zou doen, ook niet voor een vreemde. Ik zou het niet kunnen verdragen dat er ergens een kind van mij rondloopt waar ik zelf niet voor zorg en waar ik ook niks over te zeggen heb. Toen ik deze vraag aan mijn vriend voorlegde, veegde hij het resoluut van tafel. Hij vond idee van een kind van mij, waar hij zelf niet de vader van zou zijn, heel naar.
Draagmoederschap
Voordat ik zwanger was dacht ik dat ik misschien wel ooit draagmoeder zou willen zijn. Daar ben ik echter van teruggekomen. Over het algemeen voel ik me erg goed maar soms is het zwanger zijn bepaald geen pretje. De belangrijkste reden dat ik ervan geniet is dat ik weet dat ons kindje in mijn buik groeit. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen voor iemand anders. Maakt me dat egoïstisch? Wil ik het misschien later, als ik wat ouder ben? Ik durf het niet te zeggen.
Wat vind jij?
Ik vraag me af hoe jullie hier tegenover staan? Deel je mijn mening of sta er juist heel anders in? Zou jij wel eiceldonor of draagmoeder willen zijn? Of heb je ervaring met een van beiden? Wat zijn/waren je overwegingen om het wel of niet te doen? Deel hieronder je verhaal of je mening, ik ben heel erg benieuwd.